Το γράμμα της Λίζας στον Άγιο Βασίλη γραφόταν όλο το χρόνο στο ίδιο πάντα κομμάτι χαρτί. Κιτρινισμένο και διπλωμένο στα οχτώ. Χωμένο σε τσέπες. Στην εσωτερική του μοντγκόμερι, στην εξωτερική του δερμάτινου, στην παρεξηγημένη του τζιν. Φιλοξενούμενο σε τσέπες άλλων που έτρεμαν να το ανοίξουν και πιο πολύ να το διαβάσουν. Γραφόταν σε αυτοκίνητα μέσα ή και έξω - πάνω στα καπό- , στις σέλες μηχανών και ποδηλάτων, στα σκαλιά, σε εισόδους μα κυρίως σε εξόδους. Γραφόταν μόνο του. Στην καθημερινότητα της ζωής της.
Αν είχε την ευκαιρία να το κάνει, τότε θα υπαγόρευε τις παραγγελίες της στο αυτί του Αγίου απνευστί. Δεν ήταν μια λίστα με τα «θέλω». Ήταν η άλλη με τα «σαν να μη γίνεται αλλιώς …».
«…να είναι ασυνεπείς στο ραντεβού με την κακιά την ώρα όσοι ξέρω και όσοι υποψιάζομαι πως υπάρχουν.
…να περνάω απαρατήρητη. Ελεύθερη. Έστω κάθε φορά απεγκλωβισμένη. Όμως ελεύθερη.
…να ερωτεύομαι επειδή αγάπησα και η σειρά να είναι αυτή. Το αντίστροφο τελειώνει τον έρωτα και τότε όλα είναι τίποτα και αδιάφορα.
…να υπάρχει κάποιος να με μαλώσει όταν με τα δάχτυλά μου ξεχειλώνω τα μανίκια στις μακρυμάνικες τις μπλούζες κι εγώ να τον γράφω.
…να με παίρνει στα σοβαρά μόνο ο καθρέφτης.
…να παραμυθιάζομαι πανεύκολα και να έχω αυτό ακριβώς το ύφος.
…να λείπω.
…να βρίσκω τα κλειδιά μου αλλά όχι την κλειδαριά.
…όταν δεν καταλαβαίνω να μην προσπαθεί κανείς να μου εξηγήσει. Μ’ αρέσει να μην καταλαβαίνω. Μπερδεύομαι λιγότερο.
…να μη χάσει τη γλύκα της πίκρας της η σοκολάτα μου.
…και ο καφές μου να είναι ζεστός πάνω στα χείλη.
…ο σκύλος της γειτονιάς να γαβγίζει πυροτεχνήματα γαλάζια και κόκκινα.
… ο καλικάντζαρος που τώρα προσπαθεί να ισορροπήσει στο σοβατεπί του γραφείου μου, να ισορροπήσει.
365 λαχανιασμένες μέρες Άγιε μέχρι το επόμενο γράμμα που πάλι θ’ αρχίζει με την παραδοχή ότι δεν ήμουν εγώ το καλό κορίτσι…»
18°
