Ώρα και βάλε αργοπορημένη στο ραντεβού μ’ εκείνον αναζητά θέση parking και τη βρίσκει. Είναι έξω απ’ την πόρτα του πια και χτυπά το κουδούνι, αλλά ο τέταρτος όροφος δεν αντιδρά ούτε στο δεύτερο χτύπημα.
«Δεν το έκανα επίτηδες και τελικά είσαι ο έρωτας της ζωής μου και πρέπει να ανοίξεις», μονολογεί στα ψιθυριστά. Κάπου εκεί την πλησιάζει ένας… «Χρειάζεστε βοήθεια;», της λέει. «Πάω στον 4ο», του απαντά. Αυτός ανοίγει με το κλειδί του και την αφήνει να περάσει πρώτη. Καλεί το ασανσέρ και της ανοίγει την πόρτα. Μπαίνει… Μπαίνει και αυτός. Η Λίζα πατά το 4. Εκείνος το 3. Δυο νέοι, συμπαθείς και αμήχανοι τύποι στη στενή καμπίνα.
Στον 3ο αυτός βγαίνει όμως κρατά την πόρτα ανοιχτή. Σε δευτερόλεπτα ξαναμπαίνει. Τη φιλά στο στόμα. Φιλί απ’ αυτά του πάθους που ξαφνιάζει. «Με λένε Κώστα και δουλεύω στον 5ο», με τις λέξεις απ’ το στόμα του αμέσως πάνω στα χείλη της. «Και γιατί κατεβαίνεις στον 3ο;» τον ρωτά αυτή. «Για να σε φιλήσω πρώτος» αποκρίνεται και ανεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες.
Η Λίζα κλείνει την πόρτα του ασανσέρ, πατά την εντολή για το ισόγειο και αναρωτιέται ποιον είχε πει ότι θα πήγαινε να συναντήσει… «Ποιον;»
22°
