Μίλα μου βρώμικα 702

Κυρία Κοντοβά, καλησπέρα σας. Σας γράφω για την επιστολή-σχόλιο της στήλης σας στο τεύχος 701. (Πρώτη επιστολή, στην αρχή της σελίδας). Μπορείτε να βοηθήσετε να έρθω σε επικοινωνία με το κορίτσι που έγραψε την επιστολή;;; Ξέρετε σ’ αυτό, το γλείψιμο, είμαι πολύ καλός, και δεν το λέω μόνο εγώ. Πάντα από εκεί ξεκινάω. Γουστάρω πολύ να κάνω αυτή την πράξη. Να βοηθήσω την κοπέλα να νιώσει ευχαρίστηση και χαρά. Γιατί να τα στερείται;;; Ευχαριστώ.

Με εκτίμηση, G.

Τι καλά! Θα ’ναι σα να μπαίνει η άνοιξη.

Υ.Γ. 1 Ιδού η βοήθεια που μπορώ να προσφέρω – και την προσφέρω με όλη μου την καρδιά δημοσιεύοντας το μήνυμά σας. Εύχομαι η κοπέλα να το διαβάσει και να ανταποκριθεί στο κάλεσμα. Καλή συνέχεια και καλά γλειψίματα.

Υ.Γ. 2 Δεν ξέρω βέβαια μήπως θα ’πρεπε να δώσουμε μια κάποια σημασία στο ότι δεν γνωρίζεστε καθόλου με τον άνθρωπο στον οποίο προτίθεστε να δώσετε ευχαρίστηση και χαρά με τη γυμνασμένη γλώσσα σας, εχμ, είναι κάπως μυστήριο να πω; Τέλος πάντων, δε βαριέσαι, βίτσια είναι αυτά, ας είμαστε καλοπροαίρετοι, ας σταθούμε στην αξία της προσφοράς και της ανθρωπιάς σας. Σπάνιο πράγμα στις μέρες μας. Αλτρουισμός να ’ναι κι ό,τι να ’ναι.

---

Μυρτώ μου γλυκιά, το πρόβλημά μου είναι ότι δεν με γεμίζει τίποτα. Πάντα ήμουν άτομο χαμηλής ενέργειας, με θυμάμαι από παιδί να νιώθω κενό και ματαιότητα, αλλά έμαθα να ζω με αυτό το αίσθημα και σιγά-σιγά το αποδέχτηκα ως ένα κομμάτι του εαυτού μου. Έκανα και ψυχοθεραπεία για πολλά χρόνια μέχρι που καταλήξαμε κι εγώ κι ο ψυχολόγος μου ότι βασανίζομαι από θέματα στα οποία δεν απαντά η ψυχοθεραπεία, αλλά μάλλον η φιλοσοφία. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη φορά και ενώ όλα τα χρόνια της ζωής μου λειτουργούσα κανονικά, δούλευα και είχα σχέσεις, τώρα εκτός από τη δουλειά μου που τη χρειάζομαι για να ζω, δεν μπαίνω στον κόπο να προσπαθήσω να κάνω άλλη μια σχέση που κάποια στιγμή θα τελειώσει ή για μερικές στιγμές απόλαυσης που θα φύγουν κι αυτές. Ανησυχώ με τον εαυτό μου και την απάθειά μου. Μην ανησυχείς, δεν κάνω επικίνδυνες σκέψεις, απλώς νιώθω απόλυτο κενό. Ποια είναι η γνώμη σου;

Η γνώμη μου είναι ότι παίζει να έχετε κι απ’ τα δύο. Και κατάθλιψη και επίγνωση. Ή κατάθλιψη λόγω επίγνωσης. Κι επειδή δεν ξέρω από πού να το πιάσω (κι επειδή καθόλου ξένα δεν μου φαίνονται αυτά που γράφετε) θα τα πω σκόρπια όπως τα σκέφτομαι. Μια φίλη μου ψυχίατρος μού είπε κάποτε ότι ο σκοπός ήταν να μη γεννηθούμε – άπαξ και γεννηθήκαμε, οφείλουμε να περάσουμε καλά. Το έχω ξαναγράψει σ’ αυτή τη στήλη –το θυμάμαι– αλλά είναι αστείο και κυνικό και σοφό, οπότε στη θέση σας (όπου βρίσκομαι τακτικά, έχω να πω) θα περιόριζα το μυαλό μου στη μέρα και στη στιγμή που ζω προσπαθώντας συνέχεια να ασκούμαι στην απόλαυση. Αυτό.

Υ.Γ. Και θα θύμιζα στον εαυτό μου συχνά ότι οι περισσότεροι μεγαλώνουμε σε οικογένειες –τίγκα στην ενοχή– που θεωρούν την απόλαυση κακό πράγμα.

---

Αγαπητή Μυρτώ μου, είμαι 30 χρονών κορίτσαρος 1.75 με φοβερό σώμα και χαριτωμένο μουτράκι, όμως οι σχέσεις μου μέχρι σήμερα είναι όλες καταστροφή. Ψάχνω να βρω το λάθος που κάνω και προσελκύω συνέχεια άσχετους κι ακατάλληλους τύπους οι οποίοι στην αρχή κάνουν σαν τρελοί για μένα και μετά με παρατάνε με κάτι ηλίθιες δικαιολογίες του στιλ δεν είμαι αρκετά καλός για σένα, δεν είμαι για σχέση αυτό τον καιρό και άλλες τέτοιες μαλακίες. Έχω έντονη προσωπικότητα, συχνά με κατηγορούν ότι κάνω σκληρή κριτική και τα χώνω άσχημα, όμως δεν κάνω κάτι παραπάνω απ’ το να είμαι ειλικρινής. Και τέλος πάντων, Μυρτώ μου, όταν βλέπω το στραβό θέλω να το λέω. Αν ο άλλος δεν θέλει να το ακούσει ή να το δεχτεί, πρόβλημά του. Ας μείνω μόνη μου, στην τελική. Σε φιλώ.

Τότε γιατί γκρινιάζετε; Μείνετε μόνη σας και ζήστε όπως θέλετε ώσπου να βρεθεί κάποιος που αντέχει τη σκληρή κριτική σας και το (διαρκές;) κράξιμο.

Υ.Γ. 1 Το στραβό το λέτε όταν σας ζητάνε τη γνώμη σας ή, δε γαμείς, ανοίγω το στόμα μου κι όποιον πάρει ο Χάρος;

Υ.Γ. 2 Ξέρετε, συνέχεια στην τσίτα και στην πίεση είναι κάπως δύσκολο να την παλέψει κάποιος, ειδικά τώρα που είμαστε και σε προεκλογική περίοδο. Σκέψου να έχεις στο κεφάλι σου την έγνοια ότι οι μισοί σου φίλοι κατεβαίνουν υποψήφιοι και δεν ξέρεις ποιον να πρωτοσταυρώσεις – και να ’χεις και την γκόμενά σου την ανοιχτομάτα να μην της ξεφεύγει στραβό για στραβό και να στα χώνει όλη την ώρα. Φακ και ξαναφάκ.

---