Αγαπητή Μυρτώ, για όλα τα χρόνια της ζωής μου υπήρξα από «γεμάτη» ως υπέρβαρη. Τα τελευταία δύο χρόνια κατόρθωσα να απαλλαγώ από 42 ολόκληρα κιλά με πολύ πόνο και κόπο. Είμαι πλέον υγιέστατη, μπορώ να κάνω πράγματα αυτονόητα για άλλους, να περπατάω χωρίς να ασθμαίνω στο ένα μέτρο, να ανεβοκατεβαίνω σκάλες, να τρέχω, δεν έχω πια αφόρητους πόνους στη μέση και στα γόνατα, αισθάνομαι άνετα με το σώμα μου και μπορώ να ντυθώ χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψω μια περιουσία σε κλαρωτές δημιουργίες για παχουλές. Τα συγχαρητήρια πολλά, το ηθικό στα ύψη και εύλογα θα με ρωτήσεις ποιο είναι τελικά το πρόβλημα. Όλα αυτά τα χρόνια, όλες τις αποτυχίες στη ζωή μου και τα ανεκπλήρωτα όνειρα τα χρέωνα στα κιλά μου. Για την καριέρα που δεν έκανα, για την αποτυχημένη μου επιχειρηματική κίνηση, για τη βαλτωμένη για να μην πω καλύτερα ανύπαρκτη ερωτική ζωή, για όλα τα δεινά της ζωής μου έφταιγαν τα κιλά μου. Μόλις έχασα βάρος, πίστεψα ότι θα γυρίσει μαγικά ένας διακόπτης και θα γίνει η ανατροπή. Όχι μόνο δεν είδα βελτίωση, αλλά τα οικονομικά μου είναι στο ναδίρ και φυσικά δεν γυρίζει να με κοιτάξει ούτε αρσενικός γάτος. Και ενώ ξέρω και πάντα ήξερα ότι οι προσδοκίες μου ήταν εξωπραγματικές και ενώ ξέρω ότι το πρόβλημά μου δεν ήταν τα κιλά μου, τα κιλά ήταν το αποτέλεσμα και ο βολικός ένοχος, αισθάνομαι τόσο δυστυχής μέσα στο νέο μου κορμί, που θέλω να φάω, να φάω πολύ, ό,τι βρεθεί μπροστά μου χωρίς να με ενδιαφέρει τι είναι, αρκεί να παχαίνει. Χθες το βράδυ έκανα ένα υπερφαγικό επεισόδιο, μετά από δυο χρόνια απόλυτης πειθαρχίας και άσκησης, έφαγα 3 σουβλάκια με τα όλα τους, 1 μερίδα πατάτες, αναψυκτικό και ένα μεγάλο παγωτό πύραυλο, με αποτέλεσμα να γίνω και εγώ πύραυλος και σήμερα να καταναλώνω τα χάπια για τη δυσπεψία σαν καραμέλες και να νιώθω όπως στο πρώτο μου hangover προ αμνημονεύτων χρόνων. Φυσικά δεν πρόκειται να εξομολογηθώ σε κανέναν δικό μου άνθρωπο την αποτυχία μου, γιατί πρώτον ντρέπομαι και δεύτερον δεν αντέχω να παραδεχτώ ότι εξόκειλα, εγώ που διαρρήγνυα τα ιμάτιά μου ότι δεν θα υποπέσω ποτέ στα λάθη του παρελθόντος, για αυτό το λόγο θα το ξέρεις μονο εσύ και η υπόλοιπη Ελλάδα που σε διαβάζει. Για αυτό, Μυρτώ, δώσε μου μια «σφαλιάρα», όχι δεν είμαι μαζόχα, ούτε ο κατατρεγμένος Καΐλας, απλά χρειάζομαι να ξυπνήσω και να ξεκολλήσω από το βάλτο, ένα κίνητρο να συνεχίσω και να μην αφεθώ.
Σιγά την αποτυχία. Φάγατε μια φορά τον άμπακο μετά από δύο χρόνια στρατιωτικής πειθαρχίας. Σο γουάτ; Η μόνη σας αποτυχία είναι που δεν στέλνετε στο διάολο τον μπάτσο που έχετε καταπιεί και παραμονεύει όλη την ώρα για το πότε θα κάνετε τη στραβή να τρίψει τα χέρια του και να πει «στα ’λεγα εγώ, είσαι ανίκανη». Συνήθως, όπως πρεσβεύει ο μεγαλειότατος τυφλοσούρτης της ψυχοθεραπείας, πίσω από τη μουρμούρα αυτού του μπάτσου κρύβεται ξερωγώ η μαμά μας, ο μπαμπάς μας, η γιαγιά μας, ο παππούς μας – κάποιος επικριτικός και ψυχαναγκαστικός τέλος πάντων που μας έπρηξε τα παπάρια επί σειρά αξιομνημόνευτων ετών. Δεν χρειάζεστε σφαλιάρα – αρκετές έχετε φάει απ’ ό,τι φαίνεται. Χρειάζεστε συνεδρίες. Επειγόντως. Φιλιά πολλά και μη μασάτε.
Αγαπητή Μυρτώ, εδώ και 4 χρόνια είμαι με ένα παιδί. Με έχει απατήσει 2 φορές και μου το είπε ο ίδιος. Οι φίλες μου λένε να χωρίσω, όμως τον αγαπώ τρελά και αυτός με αγαπά, τι να κάνω; Να χωρίσω;
Ελένη
Εγώ θα σας πω αν θα χωρίσετε; Άμα δε σας πειράζει και τόσο να πηγαίνει με άλλες ο γκόμενός σας, μη χωρίσετε. Αν σας πειράζει, χωρίστε και βρείτε κάποιον που να μην πηγαίνει με άλλες.
Υ.Γ. 1 Πάντως αν αγαπούσα κάποιον και μου τύχαινε μια ξεπέτα (λέμε τώρα) δεν θα πήγαινα να του το τρίψω στη μούρη και να τον πληγώσω μόνο και μόνο για να εξιλεωθώ και να απαλλαγώ από τις ενοχές μου. Αλλά τι ξέρω κι εγώ; Έτσι κι αλλιώς η αγάπη όλα τα υπομένει και η γη γυρίζει και άσε με να ’μαι το χώμα που πατάς, τι σου ζητάω, εσύ να φταις κι εγώ συγνώμη να ζητάω και τα λοιπά.
13°
