Αγαπητή Μυρτώ, ήθελα να 'ξερα γιατί οι άντρες δεν έρχονται με ένα εγχειρίδιο χρήσης. Θα ήταν όλα ευκολότερα και για εμάς και για αυτούς. Φταίει άραγε που είναι Ζυγός και αναποφάσιστος; Φταίει που την έχω δαγκώσει και δεν μπορώ να τον στείλω στο διάολο; Το θέμα δεν είναι μόνο ότι με κάνει να νιώθω ένα μηδενικό ως γυναίκα, ενώ γενικά και εμφανίσιμη είμαι και κοινωνική και ευχάριστη, είναι ότι έχω και ένα παιδάκι μαζί του το οποίο δεν έγινε τυχαία. Θα μου πεις γιατί το έκανες; Γιατί, όταν το αποφασίσαμε, διανύαμε μια πολύ καλή φάση. Γίνεται όμως να ποντάρεις πάντα στις καλές φάσεις; Ή είναι μάταιο; Και πώς ξεκολλάς από κάποιον τον οποίο λατρεύεις, θέλεις κολασμένα, αλλά ξέρεις ότι θα είσαι πάντα ένα πιόνι λόγω της αδυναμίας που του έχεις και στην οποία πατάει και σε τσαλαπατάει; Και πώς μπορείς να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο ο οποίος έχει συνεχώς δεύτερες σκέψεις για σένα; Να σημειώσω εδώ ότι ποτέ δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος και ότι στις σχέσεις μου γενικά είχα πάντα το πάνω χέρι. Αυτά. Ζήσε Μάη μου. Μια ζωή την έχουμε. Ας αφήσουμε λοιπόν αυτόν τον ένα που έχουμε διαλέξει να μας την πηδήξει. Ευχαριστώ.
Παρακαλώ. Πάντως εγώ τα κατάφερα καλύτερα όταν έπαψα να ασχολούμαι με το ανύπαρκτο εγχειρίδιο χρήσης των αντρών και άρχισα να ψάχνω το δικό μου. Η αλήθεια είναι πως μου πήρε καιρό να φέρω τούμπα το μηχάνημα –που πολλές φορές υποτροπιάζει κιόλας– αλλά ξαναξεφυλλίζοντας και ξαναξεφυλλίζοντας το μάνιουαλ βγήκε κάτι.
Υ.Γ. Το πάνω και το κάτω χέρι είναι το ίδιο χέρι τελικά.
Γεια σου, Μυρτώ. Χώρισα από την λυκειακή μου σχέση πριν 2 μήνες φιλικά λόγω απόστασης καθώς είμαι φοιτητής – και αυτή επίσης. Τα είχαμε 3 χρόνια και ήταν πολύ ωραία, απλώς ήταν τόσο ρομαντική κι η αλήθεια είναι ότι δεν τρελαινόταν για το σεξ παρά μόνο για την αγάπη. Ήθελε από την αρχή μέχρι το τέλος να της λέω πόσο την αγαπάω και τα σχετικά ενώ εγώ είμαι πολύ πιο πρόστυχος. Πλέον γνώρισα σε ένα πάρτι ένα κορίτσι του τύπου μου, στην ηλικία μου (20-21), η οποία μου άρεσε πάρα πολύ, έκανα κίνηση, ήταν αρνητική, επέμεινα και την έριξα. Το ίδιο βράδυ φασωθήκαμε και με έκανε να νιώσω τέλεια αφού ξέχασα την πρώην. Μου άρεσε πολύ, έλα όμως που μου λέει ότι θέλει επιτέλους έναν να την αγαπήσει! Είναι εξαιρετικά πεόδουλη! Έχει κάνει σεξ με διψήφιο αριθμό και έφαγε τα μούτρα της πολλές φορές γιατί της υπόσχονταν σχέση. Την πρώτη μέρα κιόλας μου έστειλε γυμνές φωτογραφίες. Πώς γίνεται τόσο γλυκό κορίτσι να είναι νυμφομανής με όλη την έννοια της λέξης; Δεν με ενοχλεί αυτό, ας την πήρε όλη η Ελλάδα. Λοιπόν τι κάνω; Δίνω εμπιστοσύνη σε μια που με έχει θεοποιήσει απίστευτα πολύ; Πάντως όταν την αγγίζω, τρέμει πραγματικά. Απλώς είναι τόσο δύσκολο για μένα. Φοβάμαι. Πώς γίνεται να είναι τόσο ρομαντική και να έχει κάνει τόσο κακό στον εαυτό της; Θέλει σαν τρελή να την πηδήξω αλλά δεν το κάνω γιατί μετά θα θέλει σχέση και θα είμαι πολύ μακάκας αν δεν της δώσω σχέση. Από τη μια μου αρέσει από την άλλη μου είναι δύσκολο να τα κατανοήσω αυτά αν και είχα πολλές κοπέλες. Πρώτη φορά βλέπω τέτοια κοπέλα! Στέλνω σε σένα γιατί οι φίλοι μου είναι μόνο να περνάμε καλά.
Μια χαρά γίνεται να είσαι ρομαντικός και να ελπίζεις ότι θα σε αγαπήσουν οι άλλοι αν τους προσφέρεις αυτό που νομίζεις ότι θέλουν. Προφανώς μια κοπέλα που απλώς της αρέσει το σεξ, δεν θεωρεί ότι έφαγε τα μούτρα της επειδή δεν πήρε αγάπη ως αντάλλαγμα – ούτε οι άλλοι θεωρούν ότι κάνει κακό στον εαυτό της κάνοντας πολύ σεξ. Άρα το κορίτσι είναι κάπως μπερδεμένο. Κι εσείς όμως. Αν σας αγχώνει η πίεση μιας υπόσχεσης σχέσης άμεσα, τι πιο απλό από το να θέσετε το όριό σας και να πορευτείτε αναλόγως με αυτή την κοπέλα που μάλλον γουστάρετε;
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο με τίτλο «Αυτό το rebound girl που ποτέ δεν αγάπησες». Εκείνο το έρμο το rebound girl που βρέθηκε τη λάθος στιγμή στη ζωή ενός φρεσκοχωρισμένου και το μόνο που θέλει είναι μια ευκαιρία στη ζωή του. Όμως εκείνος φοβάται μην πληγωθεί ξανά, ή η πρώην ήταν η μία και μοναδική, ή «πού να μπλέκεις πάλι μωρέ με τις τρελές τις γυναίκες», και «καμία δεν αξίζει τελικά, θα μείνω εσαεί με τους μπάκουρους κολλητούς μου να πίνουμε μπύρες και να ρευόμαστε βλέποντας μπάλα». Και το rebound girl κουρελιάζει την αξιοπρέπεια της, κι εκείνος την υπομονή της και τα νεύρα της. Υπάρχει άραγε, Μυρτώ, σωτηρία για τα rebound girls του κόσμου τούτου; Έχουν ποτέ την ευκαιρία που αξίζει ο κάθε άνθρωπος; Ή είναι καταδικασμένα σε αιώνια δυστυχία;
Σε αιώνια δυστυχία δεν καταδικάζονται τα κορίτσια που έχουν χιούμορ. Μόνο σε πρόσκαιρη. Δεν πειράζει. Rebound girl γίνεσαι σε μια φάση της ζωής σου, όχι πάντα. Ελπίζω.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
10°
