Γεια σου Μυρτώ, να μιλήσουμε πραγματικά κι ουσιαστικά βρώμικα. Τι γνώμη έχεις για το κατούρημα; Σ’ αρέσει; Και τι, παθητικά ή ενεργητικά;
Να μιλήσουμε πραγματικά κι ουσιαστικά βρώμικα. Σε δέντρα ή σε ρόδες αυτοκινήτων;
Υ.Γ. Τι ράτσα είσαστε;
»Τα βράδια σκέφτομαι συνέχεια αυτό που είχα κάποτε διαβάσει: «Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα». Έχεις να πεις κάτι για αυτό; -Me, Myself and I
Εννοείται. Ειδικά αν οι στιγμές που μας κόβουν την ανάσα προέρχονται από περιστροφικούς ιλίγγους που μας ρίχνουν από το κρεβάτι στο πάτωμα πάνω στο σκύλο, μιλάμε για ζωή-υπερθέαμα.
»Φίλτατη Μυρτώ, τι γίνεται όταν σου ζητούν (όχι κάποιος «τυχαίος») να κάνεις μετάφραση άκρως σεξοτσοντικού κειμένου; Βασικά βάζεις όλη σου την ισχνή πορνογραφική προσωπική μνήμη και καταγράφεις το «ποθούμενο» με τον αναθέτη του «εκ-δονούμενου πονήματος» (που, σημειωτέον, δηλώνει ότι θέλει διακαώς να δει την «απόδοσή» σου). Το θέμα είναι ότι το νερό της μπανιέρας φθάνει για μόνο μέχρι τα προκαταρκτικά προ «διεισδύσεως» περί της συγγραφής τούτης – με ξοφλημένη ΕΥΠΑΠ. Επιπλέον χαιρόμεθα αμοιβαίως διά των «ανασηκώσεων» που γαριδοσκοπούμεν. Αλλά εφαίνεται εκφοβισμένος κι αρνείται εαυτών διά περαιτέρων (ναι, διά να μην «παρεξηγηθούμενεν» κιόλας για την εκπαιδευτικήν και μόνον χροιάν του προκειμένου βλέπεις). Και, οk, εμείς δεχόμεθα την «αποκαύλωσην» της kinky φύσεώς μας, αυτός όμως γιατί δεν αναγυμνώνεται ιπποτικώς με μανιώδην τόλμην άνευ αιδούς; (Η σωσμένην εκπίπτει γονιπετής μετά τούτου και όχι πριν τούτου λέμεν) – περί παντελοφορεμένων ο λόγος!
Υ.Γ. 1 Όσο ξαναδιαβάζω την επιστολή, όλο και σιγουρεύομαι ότι δεν φταίει η δύστυχη μνήμη μου. Το «γαριδοσκοπούμεν» όσο να ’ναι θα το συγκρατούσα – ξεχνιέται τέτοιο ρήμα;
Υ.Γ. 2 Γι’ αυτό, λοιπόν, παρακαλώ τους ανταγωνιστές να σταματήσουν να διοχετεύουν ιούς στον υπολογιστή μου για να βγάζει άλλα αντ’ άλλων λέξεις.
»Μυρτώ, τι θα γίνει αν αυτά τα σενάρια που ακούγονται για την τρίτη δόση του δανείου είναι αλήθεια; Λες να φύγουμε από το ευρώ; Και τι θα γίνει τότε;
Θα ξαναβρούν υπόσταση οι φράσεις «δεν αξίζεις φράγκο», «τέρμα τα δίφραγκα» και «δεν έχω δραχμή».
Υ.Γ. Μα τι πίνετε και μου κάνετε τέτοιες κουλές ερωτήσεις;
»Γεια σου ιέρεια των dates, είμαι ένας gay τυπάκος χαμένος μέσα στην πόλη. Και εξηγούμαι: τον περασμένο Οκτώβριο χώρισα, actually με χώρισε ο καλός μου, επειδή είχε βρει άλλο γκόμενο και με είχε βαρεθεί (που να μην τους ξανασηκωθεί ποτέ). Έκτοτε πόνεσα, έκλαψα, αδυνάτισα και έκανα υπερπαραγωγές βιντεοκλίπ στο σαλόνι μου, άλλο να σου λέω κι άλλο να βλέπεις. Πριν από μερικές εβδομάδες αποφάσισα να επιστρέψω στα ένδοξα chat rooms! Ωιμέ! Μίλησα με κόσμο, είδα τόσα πολλά ανδρικά πουλιά, τύφλα να ’χουν οι ανδρολόγοι (χμμ, να μια ωραία ιδέα για επάγγελμα)! Έκανα και ραντεβού. Στο πρώτο μου βγήκε ένας γκόμενος ψηλός, τόσο ψηλός που πάθαινες σβερκίτιδα να τον κοιτάζεις (παιδιά στο ύψος σας να ψάχνετε), ο οποίος όμως ήθελε μεγαλύτερους, είχε και «αξάν» επαρχίας, δεν έκατσε. Ο δεύτερος ήταν κοντός, αλλά «tres cavlotic» (πώς το λέτε εσείς εδώ;). Κάναμε ένα κρεβάτι… Μμμ! Και το πουλί του, ωωω ποίημα. Αν ο ντα Βίντσι ζούσε σήμερα θα το είχε κάνει πίνακα, ποια Μόνα Λίσα και μαλακίες! Εκείνος όμως ήθελε «της μιας βραδιάς», και μετά τον πούλο κυριολεκτικά (ωωω) πήρα τον πούλο και μεταφορικά! Και φτάνουμε στο τρίτο και φαρμακερό: 45άρης (και καλά, σαν 50άρης έμοιαζε) και για να τον κάνεις εικόνα σου λέω πως έφερνε λίγο σε Μιχάλη Τσαουσόπουλο, Μπόνι Τάιλερ και Ροντ Στιούαρτ, όλους μαζί σε ένα! Άσε το ύψος: που ήταν τόσο κοντός που ούτε οι αρβύλες δεν του έδιναν μπόι, σαν τον Τριαντάφυλλο! Αχ! Και τώρα συνεχίζω τα chats και τα ραντεβού στα τυφλά με στόχο να βρω τον έναν και μοναδικό, τον άντρα της ζωής μου που θα αρέσει στη μαμά μου (μετά το εγκεφαλικό), θα φοράει βερμουδίτσες με αθλητικά (tres cavlotic) και θα έχει τις πιο τέλειες γαμπίτσες ever! Ιέρεια των dates κι εσύ Άγιε Gay, κάνω κάτι λάθος; Αν τα κουλά αγόρια πέφτουν πάνω μου, τα καλά πού πάνε;
Ταπεινά δικός σας -V όπως Victory (και όχι Vlammeno)
Οso pio koulo, toso pio kalο – όπως έλεγε και το κιτσερέλα σύνθημα των υπερπάρτι μας κάποτε στο Club 22.
