Όμορφοι και καρα-ντυμένοι: Καθημερινές ιστορίες εγκλεισμού από τη Νάντια Δρακούλα στο athensvoice.gr
Η Αλίκη σηκώθηκε στις 11.00. Τράβηξε το πάπλωμα για να διαπιστώσει ότι είχε κοιμηθεί με τη φόρμα και τις κάλτσες. Αυτό δεν έπρεπε να επαναληφθεί. Η φόρμα της, η πέμπτη φόρμα της είχε μεταμορφωθεί σε στολή εργασίας. Κανονικά θα έπρεπε να τη βάζει κάθε μέρα στο πλυντήριο; Αναρωτήθηκε. Είχε βγάλει μπροστά στο ράφι ό,τι φόρμα και κολάν διέθετε η ντουλάπα της. Τα αθλητικά βολεύουν όταν ζεις όλη μέρα σπίτι, κάνεις γυμναστική, τρως και παχαίνεις, αποφεύγεις ή αναμετριέσαι με τον καθρέφτη σου. Μόνη. Άνοιξε το ραδιόφωνο και το παράθυρο να γεμίσει το δωμάτιο με καθαρό αέρα και μουσική. Τα γατιά της κήρυξαν το ενορχηστρωμένο νιαούρισμα για να τα ταΐσει μπλέκοντας στα πόδια της. Πάτησε το ένα κατά λάθος και αυτό ούρλιαξε άσχημα. Η Μαρμότα είχε μόλις ξεκινήσει.
Κοιτάχτηκε και καλά αδιάφορα στον καθρέφτη. Ημέρα εγκλεισμού 25η.Αναρωτήθηκε πως γίνεται να κοιμάται τόσο πολύ και να φαίνεται πιο κουρασμένη από όταν κοιμόταν τις μισές ώρες. Πριν. Τα μαλλιά της είχαν μακρύνει πολύ. Παραδομένα στην απουσία κομμωτή αποκάλυψαν μια γενναία ρίζα. Κοίταξε πιο κοντά. Τα φρύδια της είχαν βγει όπως να ναι ή όπως θα ήθελε η φύση να είναι. Ποιος νοιάζεται, σκέφτηκε. Χαμογέλασε ψεύτικα στον καθρέφτη προσποιούμενη ότι χαίρεται.
Ο Μιχάλης σηκώθηκε στις 09.00. Οι τέσσερις μπύρες που κατανάλωσε το προηγούμενο βράδυ στο σκάιπ, έκαναν επιτακτική την ανάγκη για επίσκεψη στην τουαλέτα. Η κοιλιά του πια συντηρούσε το στρόγγυλο της όσο ποτέ άλλοτε. Όσο ανακουφιζόταν προσπαθούσε να θυμηθεί με πόσο κόσμο είχε μιλήσει το προηγούμενο βράδυ στο ίντερνετ. Μόνος. Θυμόταν πολύ καλά ότι ξεκίνησε να διαβάζει το Homo Sapiens του Harari και μάλιστα είχε φτάσει σε σημείο να υπογραμμίζει κιόλας, όταν άρχισαν να βαράνε τα γκλιν γκλιν. Ο σκύλος του ο Βανσάντ πηγαινοερχόταν ανυπόμονα έξω από το μπάνιο. Ο Βενσαντ ήξερε πάντα την έξοδό του στις 07.00. Πριν. Ο Μιχάλης και ο Βανσάντ πήγαιναν μαζί για τρέξιμο. Αυτή ήταν η μια δική τους ώρα. Από όταν ξεκίνησε η καραντίνα η βόλτα του Βανσάντ άρχισε να πηγαίνει όλο και πιο πίσω, ενώ κάποιες φορές πολλαπλασιαζόταν μέσα στη μέρα αναπάντεχα. Κάθε φορά που ο Μιχάλης αισθανόταν να πνίγεται μέσα στο σπίτι του, έστελνε μήνυμα με κωδικό 6, έπαιρνε τον Βανσάντ και δρόμο...
Όταν ο Μιχάλης άνοιξε τον υπολογιστή του, για να μιλήσει με άνθρωπο, η ώρα στο ρολόι του αποκωδικοποιητή έδειχνε 20.00 και έξω έβρεχε. Την ίδια στιγμή η Αλίκη έστελνε το τελευταίο σχέδιο κατόψεων που της ζήτησε το αφεντικό της και θυμήθηκε ότι πεινάει. Καμία έμπνευση, για να σκεφτεί τι να μαγειρέψει δεν είχε και έτσι λίγο από βαρεμάρα λίγο από θλίψη έγραψε στον «Τοίχο» της «Πεινάω. Τι να φτιάξω;» Ήξερε ότι αυτοί που την παρακολουθούσαν και σχολίαζαν ακούραστα κάθε μέρα τα πάντα για την πανδημία, τους ασθενείς, την καραντίνα και τα μέτρα της κυβέρνησης θα ήταν σίγουρα σε ετοιμότητα για να προτείνουν και συνταγές. Η Αλίκη δεν άντεχε άλλο τη μανιέρα των ειδικών αναλυτών των σόσιαλ. Ήθελε απλά να ξεκινήσει ένα διάλογο μπουρδολογίας χωρίς κανένα ειδικό βάρος. Άνοιξε το ψυγείο της έβγαλε τα βάζα με την ντομάτα, το ένα είχε χαλάσει πια, αναρωτήθηκε αν ήταν έξυπνο να αφαιρέσει την πράσινη μούχλα από πάνω και να κρατήσει το υπόλοιπο. Έπρεπε να κάνει οικονομία στα πολεμοφόδια της κουζίνας. Ευτυχώς από ζυμαρικά είχε μπόλικα, από κάθε ταξίδι που έκανε με τον πρώην της και αγόραζαν τοπικά προϊόντα για να τα μαγειρέψουν κάποτε. Τελικά αυτό το κάποτε δεν ήρθε ποτέ και της έμειναν τα ζυμαρικά.
Με την πόρτα του ψυγείου ανοιχτή και εκείνη εκτεθειμένη στο ψύχος να στέκεται για να πάρει μια απόφαση, χτύπησε το γκλιν στον υπολογιστή της από «φίλο» στο facebook.
Ο Μιχάλης και η Αλίκη
Μ: Αν έχεις μανιτάρια, ρίξε ντομάτα, κρεμμύδι και με ένα σωστό σπαγγέτι έγινες.
Α: Γεια σου Άγνωστε Σεφ, μήπως κάθεσαι μπροστά από το ψυγείο μου αυτή τη στιγμή;
Μ: Ναι και βλέπω ότι έχεις ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι
Α: Αλήθεια είναι. Τα έχω! Αυτό θα κάνω, ευχαριστώ
Μ: Παρακαλώ. Τι ώρα τρώμε;
Α: Αυτοπροσκλήθηκες βλέπω
Μ: Δώσε θάρρος…
Α: Χαχα δεν φαίνεται να το χρειάζεσαι, έχεις μπόλικο. Γεια σου Μιχάλη. Αν και δεν έχω ιδέα ποιος είσαι (εμοτικον σε κλείσιμο ματιού), σε καλώ επίσημα σε δείπνο, απόψε, στην οθόνη του υπολογιστή μου.
Μ: Δέχομαι. Να φέρω γλυκό;
Α: όχι όχιιιι! Έχω πάρει πέντε κιλά εδώ μέσα. Ας πούμε ότι προσέχουμε, ας το πούμε έστω.
Μ: Μα αν φέρω εγώ το γλυκό, θα πάρω μόνο εγώ τις θερμίδες, εσένα θα σου μείνει η γλύκα, που διαθέτεις άλλωστε. (εμότικον απλό χαμόγελο)
Εκείνο το απόγευμα που μίλησαν η Αλίκη με τον Μιχάλη, εκείνη ζούσε στα 30 τετραγωνικά και εκείνος στα 50. Είχαν ήδη διανύσει 25 μέρες εσώκλειστοι και ήταν άγνωστό μπροστά τους το πόσο ακόμα… ήξεραν ότι ο χρόνος μπροστά τους ήταν ατελείωτος (;) αλλά ίσως και ελάχιστος για να τηρήσουν τα προσχήματα της ερωτικής κατάκτησης. Για εκείνους ήταν δεδομένο ότι το πείραγμα και το υπονοούμενο θα έπρεπε να είναι βασικά συστατικά της καινούργιας τους σχέσης. Θα την έκτιζαν καθημερινά μέσα από σταθερές και ασταθείς ώρες συνομιλίας στο τσατ, περιμένοντας ο ένας το γκλιν του άλλου. Και ακολούθησε η εικόνα. Αυτό έδωσε ένα νέο νόημα στην καθημερινότητα τους αφού πια η Αλίκη άρχισε να φοράει τζην, φορώντας λιπ γκλος, ενώ ο Μιχάλης ξεκίνησε πάλι το τρέξιμο με τον Βανσάντ στις 7.00. Έτσι άρχισαν να μαθαίνουν πράγματα ο ένας για τον άλλο, μουσικές προτιμήσεις, σειρές στο Netflix και αγαπημένες ατάκες συγγραφέων. Γέλαγαν με τα σενάρια για το ποιος ήταν ο σωστός κωδικός καραντίνας για να βγουν έξω και πόσες φορές είχαν πλύνει τα χέρια τους μέσα στη μέρα. Τίποτα δεν θα ήταν πια τρομακτικά βαρετό και αναμενόμενο.
Το βράδυ έκλειναν τα λάπτοπ τους, άνοιγαν την πόρτα του χολ των 80 τετραγωνικών τους και συναντιόντουσαν στο κοινό τους κρεβάτι. Αγκαλιά και μαζί.
22°
