ΣΕ ΕΙΔΑ

Με είδες να βοηθάω έναν κύριο να βγάλει εισιτήριο και μετά με ρώτησες πώς θα πας Κηφισιά. Σου είπα ότι ένα μέτρο είναι από το Ελληνικό και μετά θα αλλάξεις. Κατεβήκαμε μαζί και μου είπες ότι όλοι εμένα ρωτάνε σήμερα, και σου είπα ότι πάντα στον δρόμο ρωτάνε όλοι εμένα και δεν ξέρω γιατί. Και μου είπες ότι μοιάζω με δασκάλα. Μετά σε χαιρέτησα και πήγα από την άλλη πλευρά. Το μετάνιωσα που έφυγα, αν το δεις στείλε μου.

Απλά δεν γινόταν να μιλήσουμε, μίλησαν μόνο τα βλέμματά μας επανειλημμένα...

Ήμουν με φίλους μου κι εσύ με τους δικούς σου. Ήσουν πραγματικά πανέμορφη, το παρατηρούσα αυτό κάθε φορά που συναντιόνταν τα βλέμματά μας. Έχεις το χαμόγελο, αυτό που θέλω να βλέπω κάθε πρωί δίπλα μου.

Έτρωγες πρωινό με τους φίλους σου στο Επτά, την Κυριακή πριν του Αγίου Πνεύματος. Εγώ περνούσα και κοιταχτήκαμε. Το βράδυ σε πέτυχα στην Άνω Σύρο. Πέρασες δίπλα μου και μου είπες γεια. Ανταπέδωσα, αλλά κόλλησα και δε σου είπα κάτι άλλο. Μετά σε έχασα. Περίμενα να σε ξαναδώ αλλά τίποτα. Εκείνη με το χάλκινο μαλλί.

Δουλεύεις σε γνωστό rooftop στο Μοναστηράκι. Πιάσαμε τη συζήτηση με αφορμή το τιπ. Ντράπηκα να σου πω πόσο όμορφος είσαι.

Εγώ εργαζόμενος Security, εσύ με δύο φίλες παρέα, με ρώτησες αν υπάρχει περίπτερο κοντά. Πήγατε, και στην επιστροφή με ρώτησες πώς θα πάτε στον Θόλο, εκεί που γινόταν η συναυλία. Σου έδωσα οδηγίες αλλά δε μου επιτρεπόταν λόγω συνθηκών να ζητήσω τηλ. Το χαμόγελό σου όμως μου έφτιαξε τη βραδιά... Αν το δεις εδώ, θα χαρώ να τα πούμε.

16/05, περίπου 18.15, περιμέναμε στο Σύνταγμα το μετρό (μπλε γραμμή). Μπήκαμε μαζί και κατεβήκαμε μαζί Κορυδαλλό. Μελαχρινή, φορούσες ακουστικά και σε κάποια στιγμή τα έβγαλες. Λίγο πριν κατεβούμε, κοιταχτήκαμε έντονα στο τζάμι. Βιαζόμουν και δεν σου μίλησα. Αν το δεις...

Κώστα, που δουλεύεις στον Γρηγόρη στη Βαλαωρίτου, μη με κοιτάς έτσι γιατί λιώνω, σβήνω, χάνομαι. Ελπίζω να βρω το θάρρος να σου μιλήσω.

Σε είδα στις 9/5/2025 το απόγευμα στο αστυνομικό τμήμα, βρέθηκα εκεί για οικογενειακή μου υπόθεση. Σου είπα ότι η δουλειά μου είναι αγχωτική και με ρώτησες τι δουλειά κάνω. Σε ρώτησα για κάποιο στερεότυπο που πιστεύει ο κόσμος για τους Κοζανίτες. Μου απάντησες ότι οι Κοζανίτες ξεγέλασαν τους Εβραίους. Μου έδειξες ενδιαφέρον που ούτε καν το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή, γιατί ήμουν σοκαρισμένη. Φαίνεσαι καλό παιδί, όπως οι περισσότεροι Μακεδόνες. Στείλε μου εδώ.

Παίρναμε ταξί ατο αεροδρόμιο. Εγώ μπροστά. Εσύ ακριβώς από πίσω. Σε είδα. Σάστισα. Πανέμορφη. Ένα χαμόγελο και ξαφνικά η βαλίτσα πέφτει. Φύγαμε χαμογελώντας. Θέλω να σε δω...