ΣΕ ΕΙΔΑ

Φορούσες κολάν και άσπρες καουμπόικες άσπρες μπότες. 

Σε είδα έξω από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήμουν στο αμάξι και δεν μου έκοψε να σταματήσω. Πάγωσα.

Στεκόσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο στη Συγγρού πάνω από τη γέφυρα προς Αμφιθέας και περιμέναμε και οι δυο να περάσουν τα αυτοκίνητα για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας περπατώντας. Περπατήσαμε προς αντίθετες κατευθύνσεις, αλλά γυρίσαμε και οι δυο πίσω για να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον! Φορούσες γυαλιά ηλίου και πουκάμισο. Φορούσα κοκάλινα γυαλιά μυωπίας φορτωμένη με τσάντες.

23 Μαΐου, συναυλία Paul Kalkbrenner, στο Κυβερνείο στην Καλαμαριά, ήσουν με δύο φίλους σου. Βρισκόμουν πίσω σου, με κοιτούσες όπως και εγώ. Πριν ένα μήνα είχαμε συναντηθεί και σε άλλη πόλη, ίσως καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε, αν δεις το μήνυμα αυτό!

Ήσουν σε αυτοκίνητο, σκούρο ίσιο μαλλί, κούκλα, απίστευτο στυλ - σε ρώτησα αν μπορούσες να παρκάρεις για λίγο μέχρι να ξεφορτώσει το φορτηγό που είχε κλείσει τον δρόμο. Με ρώτησες για πόση ώρα και όταν σου απάντησα «5 λεπτά», μου χαμογέλασες και είπες «αν είναι για 5 λεπτά, εντάξει». Σε ευχαρίστησα, σου ζήτησα συγγνώμη για την ταλαιπωρία και έτρεξα μέχρι τη διασταύρωση να σταματήσω τα αυτοκίνητα που έρχονταν. Δεν θυμάμαι από πότε έχει να με μαγνητίσει γυναίκα έτσι. Καθώς περπατούσα, σκεφτόμουν ότι θα σου μιλούσα οπωσδήποτε πριν φύγεις. Νόμιζα ότι πρόφταινα άνετα, όταν όμως επέστρεψα μετά από 3-4 λεπτά, είχες ήδη φύγει. Από τότε δεν μπορώ να σε βγάλω απ' το μυαλό μου, θέλω να σε ξαναδώ. Αν γίνει το θαύμα και δεις αυτό το μήνυμα, περιμένω...

Σε είδα στο μετρό από Αιγάλεω 05:30 πμ. Στην αρχή στεκόσουν όρθιος και είχα την ευκαιριία να σε κρυφοκοιτάω από πάνω μέχρι κάτω και να σε χαζεύω. Μαύρα πάνω κάτω, δυο μέτρα και κάτι μάτια... Κάπου στο Μοναστήρακι, σιχτίρισες ότι θα γίνεται χαμός, ήρθες και έκατσες απέναντί μου, με ένα μαύρο σάκο, μου πρόσφερες halls και κόπηκα. Σε κοιτούσα αλλά ντρεπόμουν. Κατέβηκα Χολαργό, εσύ συνέχισες. Αν το δεις, θα γελάω πάρα πολύ. Θέλω να σε ξαναδώ.

Παρασκευή απόγευμα και περίμενα στο μετρό του Ελληνικού το λεωφορείο για να πάω στο αεροδρόμιο. Ξαφνικά εμφανίζεται μια οπτασία. Ψηλή μελαχρινή με σούπερ μίνι φούστα, κάθισες στη στάση και άρχισες να διαβάζεις ένα βιβλίο με τίτλο «Σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένη». Επειδή συμφωνώ με τον τίτλο, στείλε μου για να γίνουμε και οι δύο ευτυχισμένοι.

Σήμερα στις 21:00. Σε είδα στη Βαλτετσίου, κατέβαινες κι εγώ ανέβαινα. Τα βλέμματά μας, έντονα. Μετά από λίγο σε είδα ξανά στο μπαράκι Βαλτετσίου και Ζωοδόχου Πηγής. Καθόσασταν στη γωνία με τον φίλο σου. Εγώ περαστική. Κοιταχτήκαμε ξανά. Γιατί δεν μιλήσαμε; 

Μιλήσαμε πριν πολλά πολλά χρόνια ένα βράδυ στο Ζάππειο. Ακόμα θυμάμαι την καλοσύνη στα μάτια και το χαμόγελό σου. Από βλακεία δεν ζήτησα το νούμερό σου. Σε σκέφτομαι ακόμα, το πιστεύεις; Ανδρέας.

Δεν χρειάζεσαι αστέρια εσύ, έχεις τα στρατιωτικά εμβατήρια να σε κρατάνε σε εγρήγορση. Τους χαιρετισμούς μου στη Μαρία Άννα.