ΣΕ ΕΙΔΑ

Ήμασταν στην ουρά για τα ταμεία, εσύ λίγο πιο πίσω, ξανθιά, ίσια μαλλιά, εγώ μελαχρινός, σε ρώτησα «εγώ περνάω;», απάντησες «εσείς περνάτε». Τόσα πολλά είπαμε... αλλά μου άρεσες.

Ήσουν με φίλους, ένα ζευγάρι από ό,τι κατάλαβα, και σου μίλησα όταν είπατε για γλυκά και σας πρότεινα ένα γαλακτομπούρεκο. Εσύ με τη φούστα, ναι...

Κώστα που δουλεύεις στο «Γρηγόρη» στη Βαλαωρίτου, όταν με κοιτάς με αυτές τις ματάρες, τα χάνω! Θα ερχόμουν κάθε μέρα να πάρω καφέ, αλλά με κομπλάρεις.

Αν άκουσα καλά, σε λένε Στέλλα. Είχες έρθει με τους γονείς σου στο γήπεδο για τον αγώνα με την Εφές. Διάζωμα 140. Για ευνόητους λόγους πέρα από βλέμματα δεν μπορούσα να πω κάτι.

Μ. Πέμπτη, 17.04, ΚΤΕΛ Αθήνα-Βόλος, τελευταίο δρομολόγιο. Μου είπες στο τέλος της διαδρομής ότι είμαι πολύ όμορφη, και σου ανταπέδωσα το κοπλιμέντο. Με περίμενε συγγενικό μου πρόσωπο και δεν μπόρεσα να σου μιλήσω περαιτέρω. Θα έχει πλάκα να το δεις.

Σε έψαξα πριν πολλά χρόνια εδώ και σε βρήκα. Ήθελα μόνο να σου πω ότι όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, χαίρομαι πολύ που σε έχω στη ζωή μου.

Καθόμασταν απέναντι στο Jar, ανταλλάξαμε ματιές, δεν μπορούσα να σου μιλήσω, συνοδευόσουν. Εύχομαι να βρεθούμε για ένα μελλοντικό καφέ. Νίκος.

Σε είδα στην Ανάσταση και κοιταχτήκαμε αρκετές φορές, όμορφε Νίκο, έτσι άκουσα να σε αποκαλούν. Θα ήθελα να σε ξαναδώ αν είναι δυνατόν, στείλε εδώ για να βρεθούμε.

Κάποτε θα ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου... Μην ξεχνάς, περπάτα.

Πέρασες γύρω στις 23:30 με έναν απίστευτο αέρα από δίπλα μου, με κοίταξες και ταυτόχρονα γυρίσαμε και οι δυο και κοιταχτήκαμε ξανά. Θέλω να ξαναδώ αυτό το βλέμμα!