ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε είδα τη Δευτέρα 21/7 γύρω στις 5 το απόγευμα. Κατεβαίναμε Σοφούλη προς Αρετσού. Ήμουνα πίσω σου με ένα άσπρο SUV. Με τσέκαρες στον καθρέφτη και χαμογέλασες. Μετά ήρθα δίπλα σου. Μου χαμογέλασες ξανά. Στο φανάρι στη Χηλής εσύ αριστερά και εγώ ευθεία. Είσαι όμορφη μελαχρινή με τέλεια γαλάζια νύχια. Ελπίζω να σε δω ξανά.

Έχουμε χαθεί, ναι, μα θέλω να τα λέμε. Αν κατάλαβες και θες να μιλάμε, θα χαρώ πολύ. Μένουμε στην ίδια πόλη, λέμε κάποιες φορές γεια. Εσύ πάντα κάνεις την αρχή και σε ευχαριστώ που με αποδέχεσαι όπως είμαι. Εγώ από διακριτικότητα ή γιατί είμαι στον κόσμο μου και δεν προσέχω γύρω μου τους άλλους κι από φόβο, ατολμία, δε πλησιάζω, μα σε εκτιμώ πολύ. Αν θες να μιλάμε, είμαι εδώ. Στείλε, δεν έχω φίλους κι έχω ανάγκη να μιλάω. Αν θες να μιλάμε από εδώ όπως δυο καλοί φίλοι από τα παλιά, θα είμαι εδώ. :)

Συναντηθήκαμε σε μεγάλο χώρο υποδοχής υποψηφίων για τον ημερήσιο γραπτό διαγωνισμό! Καστανοκόκκινα μαλλιά, σταρένιο δέρμα, με ανεμίζοντα φλοράλ φόρεμα, σανδάλι αλλά με νύχι περιποιημένο! Καθόλου επιφανειακή, έφερες φως κι ενέργεια στην οργανωμένη μου δομή! Σου έκλεψα 2 κουβέντες και συμπέρανα ότι σου αρέσει να κινείσαι έξω από τη ρουτίνα χωρίς να καταστρέφεις τις σταθερές σου! Καμιά διάθεση ότι είσαι διάσπαρτη, ότι αναλώνεσαι σε επιφανειακή συζήτηση, γι' αυτό στείλε εδώ, για μια γνωριμία πνευματικής σύνδεσης, διάλογο με αρχές, συντροφιμότητα!

Διπλανά σταντ στο Πατάρι! Ήθελα να σου συστηθώ έστω όταν με καληνύχτισες, αλλά κόλλησα! Έπρεπε να είχα πάρει εγώ τον κατάλογό μας από τη φίλη μου για να κάνω αέρα μπας και μιλάγαμε! Θα χαρώ να μου στείλεις!

Καθότι κουλτουριάρης και πνευματικός άνθρωπος, είχα πάει Παρασκευή βράδυ στο ανοιχτό θέατρο στη Γ' Μαρίνα Γλυφάδας, για να δω τον Οιδίποδα. Ξαφνικά σε βλέπω με ένα αέρινο φορεματάκι, απίστευτο σώμα να περνάς μπροστά μου, καθόμουν στις πρώτες θέσεις. Πήγες να κάτσεις κοντά μου, αλλά κάποιος σε φώναξε -ευτυχώς με το όνομά σου- και έκατσες πιο πίσω. Το όνομά σου Στέλλα, μόνο αυτό ξέρω. Αν και ο Οιδίπους ήταν ο τύραννος, νομίζω εσύ με τυράννησες παραπάνω...

16/7/25. Προχθές Τετάρτη, 13:30, Ιερά Οδός, στο ύψος της Γεωπονικής, μπήκες στο 856, έκατσες απέναντί μου. Φόραγες μαύρα, ίσια μαλλιά, τα χρυσά σου γυαλιά ήταν πολύ φινετσάτα. Μετά από λίγα λεπτά, χαιρέτισες μια γνωστή σου. Το χαμόγελό σου έκανε κινηματογραφική μια εντελώς άχαρη διαδρομή. Κατέβηκες κάπου στο Αιγάλεω. Είμαι αυτός με την μπλούζα που έγραφε Sin City και τα μαύρα γυαλιά. Αν το διαβάζεις, θέλω να σε ξαναδώ.

Τόσους μήνες γυρνάς στο μυαλό μου έστω και λίγο κάθε μέρα και δεν μπορώ να σε ξεχάσω. Γυρνάω στην κανονικότητά μου αλλά ένα κομμάτι μου θυμάται ακόμα αυτές τις δύο συναντήσεις μας και το πάθος που ανταλλάξαμε. Δεν έχω νιώσει ξανά τέτοια έλξη αλλά είμαι πολύ κότα για να σε διεκδικήσω σε αυτή τη ζωή, Δημήτρη. Θα ήθελα κάποια στιγμή να τα ξαναπούμε, αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται να δεις ποτέ αυτό το μήνυμα. Σ.

Σε είδα στις 17/07 στο ιατρείο που εργάζεσαι, στο Πεδίον του Άρεως. Είχα φέρει τη μητέρα μου για μια εξέταση και πιάσαμε την κουβέντα. Ήσουν τόσο ευγενική και χαμογελαστή — έβγαζες μια ηρεμία και θετική ενέργεια που πραγματικά με εντυπωσίασε! Πριν φύγουμε, σου είπα πως είσαι ο ορισμός του multitasking: απαντούσες σε δύο τηλέφωνα, έκλεινες ραντεβού και ετοίμαζες την απόδειξη ταυτόχρονα! Μου χαμογέλασες γλυκά και τα μάγουλά σου κοκκίνισαν! Δεν ήθελα να πω κάτι παραπάνω τότε, γιατί ήσουν στον χώρο εργασίας σου... Θα ήθελα πολύ να σε ξαναδώ και να σε γνωρίσω καλύτερα. Δεν ξέρω αν θα το δεις ποτέ, αλλά είπα να δώσω μια ευκαιρία στην τύχη!

Φορούσες μαύρα μέσα σε ένα 500αράκι και πάρκαρες έξω από την Δ. Πλακεντίας. Περπατούσαμε μαζί για τον σταθμό. Ο ψηλός με τη μαύρη μπλούζα. Θέλω να σε ξαναδώ.

14.07.2025. Μετρό Θεσσαλονίκης. Στάση Ν.Σ.Σταθμός. Ήσουν γεμάτος ερωτήσεις για το μετρό και την πόλη κι εγώ η προσωπική σου ξεναγός. Για λίγα μόνο λεπτά. Κατέβηκες στάση Σιντριβάνι. Δεν κάνω περαιτέρω περιγραφή, δεν χρειάζεται, αν το δεις εσύ, θα καταλάβεις.