Συνέντευξη: Η Ελισάβετ Παπαδοπούλου μιλάει για το νέο της βιβλίο «Αγαπώντας τις ερωμένες του» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη
Ζήλια, θυμός, απελπισία, μια σταγόνα μελαγχολίας. Δοκίμασε το εκρηκτικό κοκτέιλ των σχέσεων. Μια γυναίκα. Ένας άνδρας. Η ερωμένη. Ποιος είναι ο αθώος και ποιος ο ένοχος σε μια καθημερινή ιστορία απιστίας; Ένα βιβλίο οξυδερκές και διεγερτικό, τρομακτικό στην απλότητά του. Στο οπισθόφυλλο του νέου της μυθιστορήματος «Αγαπώντας τις ερωμένες του» (εκδ. Καστανιώτη) η Ελισάβετ Παπαδοπούλου θέτει τις ερωτήσεις. Στην A.V. δίνει τις απαντήσεις.
Είναι βιώσιμο είδος η μονογαμία;
Ναι, όσο το σώμα δεν έχει επάνω του την προστυχιά των ιδεών και αποφασίζει μόνο του. Ναι, για όσο καιρό απλά αδυνατούμε να είμαστε άπιστοι, για όσο καιρό δηλαδή το πάθος κάνει τον κύκλο του. Ναι, όσο η πίστη δεν είναι ο γνωστός ψυχαναγκασμός που είναι απόρροια «ηθικής» προκαταλήψεων και που ψοφάει για επιβράβευση.
Έχει στ’ αλήθεια νόημα η πίστη όταν από επιθυμία μετατρέπεται σε καθήκον;
Λέει η Λου στο βιβλίο μου: «Ξέρεις, καλή μου, από ένα σημείο κι ύστερα σε κάθε σχέση το να είσαι πιστός δεν είναι μια θέληση που πηγάζει από το σώμα σου, αλλά μια θέληση που πηγάζει απ’ το μυαλό. Σ’ εκείνο το σημείο το αν θα είσαι πιστός ή όχι είναι θέμα διαπραγμάτευσης με τον εαυτό σου και θέμα ευκαιριών. Πίστη είναι το εμπορικό σήμα αυτής της διαπραγμάτευσης.
Μήπως τελικά η απιστία χρωστάει την κακή της φήμη σ’ αυτούς που βρέθηκαν στη λάθος πλευρά;
Έχει αποδειχθεί, ακόμα και επιστημονικά, ότι ύστερα από μια επταετία η ερωτική προσέγγιση στο χρόνιο εραστή γίνεται όχι με σπαραγμό, αλλά στο πλαίσιο μιας ήσυχης υγιεινής συντροφικότητας. Καλό αυτό αλλά, μερικές φορές, σε μερικούς ανθρώπους δεν αρκεί, όχι επειδή είναι λάθος ή σωστοί, απλά επειδή οι άνθρωποι έχουν μια τάση να βαριούνται το εξερευνημένο. Κι επειδή κάποιες φορές εκλιπαρούμε για λίγο άγνωστο, άλλοι παίρνουν σβάρνα τα βουνά κι άλλοι τα ξένα κρεβάτια. Άλλοι τα κάνουν και τα δυο. Φημολογείται, πάντως, ότι εξερεύνηση βοηθάει στην αυτογνωσία.
Γιατί γράψατε αυτό το βιβλίο;
Επειδή απεχθάνομαι το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα σχετικά με τον έρωτα. Ήθελα να δώσω τη δική μου εκδοχή. Επειδή οι γυναίκες είναι περισσότερο γενναίες και γενναιόδωρες απ’ όσο τις παρουσιάζουν συνήθως. Επειδή ακόμα και η απουσία έρωτα κάτω από ορισμένες συνθήκες μοιάζει απελπιστικά με το πάθος. Επειδή το λάθος πρόσωπο της ιστορίας, δεν είναι πάντα ο τρίτος.
Μπορούμε να αγαπάμε τις ερωμένες του/εραστές της;
Σημασία έχει να αγαπάμε εκείνον και τον εαυτό μας. Κι αυτό σημαίνει να σεβόμαστε αυτό που είναι. Συνήθως οι άνθρωποι ζευγαρώνουν, παντρεύονται και γεννοβολάνε επειδή βρίσκονται στην κατάλληλη ηλικία. Δεν έχουν αποδεχτεί τη φύση του άλλου, ειδικά όταν τους δυσκολεύει. Κι ένα κομμάτι που οι άνθρωποι συνηθίζουν να κρατάνε ανομολόγητο είναι η πολυγαμία τους. Η γυναίκα του βιβλίου μου αποφασίζει να μην κλείσει τα μάτια. Έτσι, εκτός από το να γράψω μια ερωτική ιστορία, θέλησα να ακουμπήσω τα όρια της αγάπης και της καλοσύνης.
