Η Μιλένα Αποστολάκη μιλάει για τα βιβλία που της κράτησαν παρέα το φετινό καλοκαίρι
- Μπορεί ο πόνος που σου προκαλείται, διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες ενός βιβλίου, να είναι μια πρόσθετη απόδειξη του ταλέντου του συγγραφέα του; Ένας πόνος βαθύς, τέτοιος που να αναρωτιέσαι αν θέλεις ή αντέχεις να τελειώσεις το βιβλίο.
Καθώς επιμένοντας προχωρούσα την ανάγνωση του νέου βιβλίου του Φερνάντο Αραμπούρου, «Το Παιδί» από τις Εκδόσεις Πατάκη, βρισκόμουν αντιμέτωπη με μια επιπλέον απόδειξη για αυτό το πηγαίο χάρισμα του Βάσκου συγγραφέα που τόσο απλόχερα προσέφερε στους αναγνώστες του magnum opus του, «Η πατρίδα».
Στο «Παιδί» ο Αραμπούρου μιλά για ένα πραγματικό γεγονός που συγκλόνισε όχι μόνο τη χώρα των Βάσκων, αλλά ολόκληρη την Ισπανία το 1980, όταν από μια έκρηξη αερίου σε ένα δημοτικό σχολείο έχασαν τη ζωή τους πολλά μικρά παιδιά. Με κεντρικό ήρωα τον παππού του μικρού Νούκο, το βιβλίο δεν είναι ένα χρονικό ή μια μαρτυρία. Είναι μια συγκλονιστικά τρυφερή ανατομία της απώλειας και των πολλαπλών εκδοχών των συνεπειών της. Μια προσέγγιση σπάνιας ευαισθησίας των ανθρωπίνων σχέσεων, των σιωπηλών πρωταγωνιστών του βιβλίου και των χαρακτήρων τους, οι ζωές των οποίων μέσα σε μια στιγμή, απροσδόκητα, ανατρέπονται για πάντα.
Ο Αραμπούρου δεν περιγράφει, ούτε εξηγεί. Γίνεται η ηχώ της ζωής, η οποία δεν σταματά ακόμη και μετά την πιο απάνθρωπη τραγωδία και με την χαρακτηριστική προσωπική του γραφή καθώς και ένα ενδιαφέρον λογοτεχνικό εύρημα αυτοσχολιαστικών παρεμβολών, κάνει κάτι πολύ μεγαλύτερο από το να μεταφέρει μια τραγική ιστορία.
- «Η Τελειότητα» του Βιτσέντζο Λατρόνικο, από τις Εκδόσεις LOGGIA, χωρισμένη σε τέσσερις ενότητες που αντιστοιχούν στην περιγραφή της ζωής της Άννας και του Τομ σε ενεστώτα, παρατατικό, αόριστο και μέλλοντα χρόνο, είναι μια αυθεντική γεμάτη λογοτεχνικό δυναμισμό αποτύπωση της σύγχρονης κοινωνικής, επαγγελματικής και προσωπικής ζωής εκείνων των νέων ανθρώπων που επιλέγουν να ζουν και να εργάζονται ως ψηφιακοί νομάδες. Η Άννα και ο Τομ είναι digital creators. Ανήκουν σε αυτή τη γενιά που ενηλικιώθηκε την ίδια στιγμή με την ένταξη του διαδικτύου στην καθημερινότητα. Κάποια στιγμή η εξοικείωση τους με αυτό έπαψε να είναι χόμπι και έγινε επαγγελματικό προσόν, τέτοιο ώστε οι χάρες που τους ζητούσαν να μετεξελιχθούν σε ένα κανονικό επάγγελμα, ένα περιζήτητο επάγγελμα. Το ζευγάρι αποφασίζει να φύγει από τη χώρα του, καθώς η επαγγελματική τους έδρα δεν απαιτεί τις προδιαγραφές του αναλογικού κόσμου και διαλέγουν το Βερολίνο, αναζητώντας την ελευθερία τους, «να μπορούν να γίνουν διαφορετικοί από τον ίδιο τους τον εαυτό».
Στις σελίδες του βιβλίου παρακολουθούμε την καθημερινότητά τους, την ώσμωση τους με την τέχνη, τον υπόγειο παλμό της ζωής τους στο Βερολίνο, την ευκολία αλλά και το αβαθές των φιλικών τους σχέσεων, τον εγκλωβισμό τους σε μια φούσκα που κινδυνεύουν να πιστέψουν ότι πέραν αυτής δεν υπάρχει τίποτε άλλο, τη νοσταλγία τους για εκείνες τις γενιές που πάλεψαν για ένα συλλογικό όραμα, την συμμετοχή τους σε ομάδες υποδοχής μεταναστευτικών ροών, την αναμέτρησή τους με προοπτικές επαγγελματικής ασφάλειας που τις βλέπουν ως συνθηκολόγηση ήττας, τις αλλαγές που συντελούνται με τα χρόνια στο Βερολίνο που τους κάνουν να νιώθουν ότι «μια δεύτερη ιεραρχία διαμορφώνεται σιωπηλά παντού, παράλληλα με εκείνη της παλαιότητας».
Η Άννα και ο Τομ βλέπουν με τα χρόνια να διαμορφώνονται ορίζοντες στους οποίους δεν θα έχουν καμία πρόσβαση. Η πόλη αλλάζει, το κόστος της στέγασης γίνεται απαγορευτικό, τα ανεξάρτητα καλλιτεχνικά στέκια και οι μικρές γκαλερί κλείνουν. Η ζωή που είχαν χτίσει αποδεικνύεται εύθραυστη, έτοιμη να διαλυθεί. Ο Ενεστώτας και ο Παρατατικός της αφήγησης έχουν ολοκληρωθεί.
Το ζευγάρι αποχαιρετά το Βερολίνο, αναχωρεί για το Νότο, με σταθμούς στη Λισαβώνα και τη Σικελία. Κάτι μέσα τους έχει αλλάξει, οι εικόνες στα social media έχουν χάσει τη δύναμή τους, η συσσώρευση των likes δεν έχει πια το ίδιο αντίκρισμα, νιώθουν ότι κυνηγούν ψευδαισθήσεις. Το τέλος της αφηγηματικής ενότητας που ο Αόριστος καταλαμβάνει θα φέρει την απόφαση για επιστροφή στο Βερολίνο.
Οι τελευταίες λίγες σελίδες του βιβλίου που αφιερώνονται στον Μέλλοντα χρόνο είναι οι πιο πυκνές. Τα ερωτηματικά σε σχέση με τον τρόπο ζωής τους ως επιλογή «ελευθερίας», για την οποία σήμερα αναρωτιούνται. Η αναζήτηση ενός υποκατάστατου όσων βρήκαν στο Βερολίνο, τα οποία όμως αντιστοιχούσαν στην ζωή τους τότε και όχι στο πώς έχουν σήμερα διαμορφωθεί. Η αδυναμία να προσεγγίσουν μια αντικειμενική εκδοχή του παρελθόντος τους, αναζητώντας το μέλλον τους.
Και στο τέλος η τύχη ως από μηχανής θεός, αν και δεν πρόκειται ακριβώς για τύχη, η οποία θα τους οδηγήσει στη στροφή ενός μέλλοντος διαφορετικού αλλά και ίδιου, όπου όλα θα είναι ή θα φαίνονται τέλεια.
Ο αναγνώστης συντροφεύει τον σεφ στην αναζήτηση του φονιά του φίλου του αλλά και στην καταβύθισή του στον λαβύρινθο της μεγάλης απάτης σχετικά με τη νόθευση του λαδιού
14°
