Δεν διαβάστηκε (και γιατί αυτό είναι ευτύχημα)

Όλοι έχουμε μια βιβλιοθήκη σπίτι μας. Αλλά όλοι, επίσης, έχουμε και μια αντιβιβλιοθήκη.

Αντιβιβλιοθήκη είναι τα βιβλία που έχουμε στα ράφια (και στα κομοδίνα μας, και στο πάτωμα, και παντού), αλλά δεν έχουμε διαβάσει — και πιθανότατα δεν θα διαβάσουμε ποτέ. Ο όρος επινοήθηκε από τον εξωγήινο επισκέπτη Ουμπέρτο Έκο, που διέθετε μια προσωπική βιβλιοθήκη 30.000 τόμων, πολλούς από τους οποίους δεν είχε διαβάσει. Ο Έκο δεν έβλεπε τα αδιάβαστα βιβλία σαν σημάδι, σαν απόδειξη αυτών που γνώριζε, αλλά σαν ένα είδος αναπαράστασης όσων δεν γνώριζε ακόμη.

Ο Νασίμ Νίκολας Ταλέμπ, στο βιβλίο του «Ο Μαύρος Κύκνός» (μετάφραση Γιώργος Μαραγκός, Κλειδάριθμος 2022), ανέπτυξε περαιτέρω αυτή την έννοια, υποστηρίζοντας ότι τα διαβασμένα βιβλία είναι λιγότερο πολύτιμα από τα αδιάβαστα. Η αντιβιβλιοθήκη του Ταλέμπ έχει μια κάποια συνάφεια με την κλασική, γνωστή στους πάντες, ιαπωνική λέξη tsundoku. Ο Ταλέμπ, που πιστεύει ότι η αντιβιβλιοθήκη κάνει τους ανθρώπους αφενός ταπεινούς και αφετέρου περίεργους, μας θυμίζει μάλιστα ότι ο Έκο διαχωρίζει τους επισκέπτες της δικής του, αχανούς, βιβλιοθήκης σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που επαινούν το μέγεθός της («Μα, Προφεσόρε, πόσα βιβλία!»), και σε αυτούς που αναγνωρίζουν ότι μια τέτοια μπορχεσιανή βιβλιοθήκη δεν είναι παρά ένα ισχυρό εργαλείο για περαιτέρω έρευνα.

Ποιοι είμαστε εμείς που θα τολμήσουμε να έχουμε άλλη γνώμη; Όχι: αυτό που ψάχνουμε, και πάντα θα ψάχνουμε κάτι, πάντα θα βρίσκεται στην αντιβιβλιοθήκη μας. Και, ναι, τα πυκνοφορτωμένα ράφια της πάντα θα μας θυμίζουν πόσα δεν γνωρίζουμε και —κατ’ αυτά— πάντα θα μας ωθούν σε διανοητική περιέργεια (είναι καλό και χρήσιμο να είσαι περίεργος) και πνευματική ταπεινότητα (είναι πολύ καλό και εξαιρετικά χρήσιμο να είσαι ταπεινός). Για να το πούμε κι έτσι, η αντιβιβλιοθήκη μας λειτουργεί σαν ισχυρό αντίδοτο σε γνωστικές προκαταλήψεις τύπου Dunning-Kruger (το φαινόμενο κατά το οποίο τα άτομα τείνουν να υπερεκτιμούν τις γνώσεις τους: «Είδα ένα βίντεο στο ΥΤ που τα εξηγεί όλα για το τζιπάκι στο εμβόλιο»): το να περιβάλλεται κανείς από βιβλία που δεν έχει διαβάσει ακόμη, βιβλία που δεν θα προλάβαινε να ξεφυλλίσει ακόμη και όλο το εικοσιτετράωρο να διάβαζε, ενισχύει την ταπεινοφροσύνη του. Παράλληλα, όμως, συνιστά και έναν «στρατηγικό πόρο» που ΙΣΩΣ χρησιμοποιηθεί «κάποια στιγμή». (Ή: μια γραμμή άμυνας ενάντια στο ψηφιακό χάος). Γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το μέλλον. Πρέπει κανείς να προετοιμάζεται από τώρα.

Τα αδιάβαστα βιβλία δεν αντιπροσωπεύουν μόνο μια μελλοντική περιπέτεια, μια νέα προοπτική ή ένα κρυμμένο διαμάντι σοφίας: είναι ένας χάρτης των πνευματικών μας ταξιδιών σε ανεξερεύνητες, σχεδόν παρθένες, περιοχές. Είναι χάδια που μένουν να δοθούν. Ή, για να το πούμε αλλιώς: η συνεχής απόκτηση νέων βιβλίων, ακόμη και όταν ένα σημαντικό ποσοστό των ήδη υπαρχόντων παραμένει αδιάβαστο, μολονότι φαινομενικά παράδοξη, μαρτυρά πνευματική ζωτικότητα.

Το φαινόμενο είναι, ασφαλώς, ευρέως διαδεδομένο, ξεπερνώντας γεωγραφικά και πολιτισμικά όρια. Σε αντίθεση με μια κάποια λαϊκή αντίληψη, ιδιαιτέρως πρόχειρη και επιδερμική, η πρακτική της συλλογής βιβλίων που θα διαβαστούν στις (ελληνικές) καλένδες δεν συμβολίζει απλώς την αγάπη μας για τη γνώση και τη λογοτεχνία: είναι μια σταθερή υπενθύμιση των εκπληκτικών δυνατοτήτων που περιμένουν να εξερευνηθούν. Κυρίως, δε —για έναν απλό αναγνώστη—, αμιγώς ΑΙΣΘΗΤΙΚΩΝ.

Η συνήθεια της συσσώρευσης βιβλίων, ακόμη και εκείνων που προορίζονται να παραμείνουν αδιάβαστα για κάποιο χρονικό διάστημα, έχει βαθιές ρίζες. Ξεπερνά κατά πολύ την απλή «αποθήκευση», αγγίζοντας θεμελιώδεις πτυχές του «εσωτερικού μας κόσμου», της φιλοδοξίας μας και της σχέσης μας με τη γνώση και —ξαναλέμε, και το τονίζουμε— την απόλαυση. Αν επιχειρούσαμε να κάνουμε μία συνοπτική επισκόπηση των πολύπλευρων ψυχολογικών λόγων που βρίσκονται στις ρίζες της, ίσως καταλήγαμε σε κάτι τέτοιο:

• Φανερώνει την αγάπη μας για τη γνώση, και μια (συγγνωστή) πνευματική φιλοδοξία.
• Λειτουργεί σαν αντανάκλαση της ταυτότητάς μας και είναι μια απτή μορφή αυτοπροσδιορισμού: ένας χάρτινος καθρέφτης του πνευματικού μας χάρτη.
• Μας τέρπει και μας καθησυχάζει, καθώς τα βιβλία σαν αντικείμενα διαθέτουν παρηγορητική αυταξία: τα βλέπεις, τα μυρίζεις, τα χαϊδολογάς.
• Μας παρέχει μία, έστω και απατηλή, αίσθηση ελέγχου επί της γνώσεως και της αισθητικής εμπειρίας.
• Προσφέρει τη χαρά της προσμονής, και συχνά της ανακάλυψης.
• Ξανά μάς παρηγορεί, ελαχιστοποιώντας τον ελλοχεύοντα φόβο της απώλειας.
• Μας γεμίζει ντοπαμίνη, μας ανταμείβει με κάθε νέα μας απερίσκεπτη αγορά, μας γεμίζει χαρά ξανά και ξανά και ξανά.
• Είναι το προσωπικό μας, αενάως διογκούμενο, σύμπαν.

Θα μπορούσαμε όμως να πάμε και πέρα από τα ψυχολογικά κίνητρα και τις φιλοσοφικές δικαιολογήσεις: η απλή παρουσία μέσα στο ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ μιας προσωπικής και ες αεί διευρυνόμενης βιβλιοθήκης, ανεξάρτητα από το ποσοστό των διαβασμένων βιβλίων, προσφέρει μία πληθώρα απτών, χειροπιαστών ωφελημάτων που ενισχύουν τη γνωστική λειτουργία, προάγουν την πνευματική ανάπτυξη και συμβάλλουν στη συνολική μας ευημερία:

• Ενισχύει τη γνώση: ΟΕΔ.
• Προσφέρει τη δυνατότητα της διά βίου μάθησης: ΟΕΔ.
• Κλείνοντάς μας το μάτι (ή μάλλον: χίλια μάτια μαζί), μας δείχνει δρόμους και σκιερά μονοπάτια που ανά πάσα στιγμή μπορούμε να πάρουμε.
• Μειώνει το άγχος και το στρες (έρευνες θέλουν).
• Καλλιεργεί την ενσυναίσθηση (που είναι το βασικό καύσιμο των πυραύλων μας για τα άστρα).
• Συνιστά ανεξάντλητο και πολύτιμο πόρο: μία φλέβα χρυσού και ένα κοίτασμα αδαμάντων.

Όπερ έδει δείξαι.

Για να το κλείσουμε:

Ενώ πολλά, πάμπολλα οφέλη συνδέονται άμεσα με την πράξη της ανάγνωσης, η παρουσία και μόνο των βιβλίων δημιουργεί ένα περιβάλλον που ευνοεί την πνευματική ανάπτυξη και —αναφορικά με εμάς τούς απλούς αναγνώστες— τη συναισθηματική μας ηρεμία. Οι ντάνες με τα αδιάβαστα είναι μια δυναμική, ζωντανή οντότητα, και ταυτόχρονα μια γιορτή. Και πάντα, μια ευγενική παραμυθία. Και μια περιπέτεια (ή μάλλον χίλιες, ή δέκα χιλιάδες) που δεν ξεκίνησε ακόμα.

Εξ ου και δεν θα σταματήσουμε να σωρεύουμε βιβλία. Κι ας μην τα διαβάσουμε ποτέ.

ΥΓ. Συγγνώμη για τον κάπως παραπλανητικό τίτλο του σημερινού Ημερολογίου.

* * *

ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΗ

Η μεταφράστρια και επιμελήτρια κειμένων Χρύσα Φραγκιαδάκη προτείνει στους αναγνώστες του Ημερολογίου πράγματα που έμαθε, είδε, διάβασε, και της τράβηξαν την προσοχή. Την ευχαριστούμε! Σήμερα, κάτι πολύ σπέσιαλ (και, ναι, σαφώς τού γούστου μας): βιβλία εκτάκτου ανάγκης.

Emergency book list

Ξέρω πως στον «Κτήτορα» της σελίδας αυτής, όπως και σε πολλούς από εμάς τους αναγνώστες του, αρέσουν οι λίστες. Νά μια λίστα, λοιπόν, παραλλαγή τής πολύ κοινότοπης μεν ανεξάντλητης σε ενδιαφέρον δε, των «Χ πιο αγαπημένων» μας βιβλίων: δέκα βιβλία της καρδιάς μου, για διάφορους λόγους αναγνωστικής απόλαυσης, στα οποία θα επανέρχομαι πάντα και που θα τα έπαιρνα μαζί μου σε μια ξαφνική αναχώρηση, μια αναγκαστική εξορία άγνωστης διάρκειας — με μόνα κριτήρια αφενός ότι είναι βιβλία που μου μίλησαν και με ταξίδεψαν πιο προσωπικά, ανεξαρτήτως λογοτεχνικής «σπουδαιότητας» και κατάταξης, και αφετέρου ότι είναι τόσα σε μέγεθος και βάρος ώστε να χωράνε σε ένα, έστω μεγάλο, σακίδιο απόδρασης και να τα αντέχουν οι πονεμένοι ώμοι μου. Τα παραθέτω σε τυχαία σειρά, στην έκδοση που τα έχω, με ένα μικρό, επίσης τυχαίο απόσπασμα από το καθένα, όπως το άρπαξε το μάτι μου σημειωμένο από τον καιρό της πρώτης ανάγνωσης.

«Tο βιβλίο της ανησυχίας» (Φερνάντο Πεσόα, μετάφραση Άννυ Σπυράκου, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1989):

Παραδομένος στον ύπνο, απρόσιτος και μακρινός χωρίς να το ξέρεις, ξαπλωμένος, ξεχνώντας το κορμί σου, ελεύθερος να μην έχεις συνείδηση, μέσα σε αυτό το καταφύγιο, σαν μια χαμένη λίμνη, τέλμα ανάμεσα σε πυκνές φυλλωσιές, μέσα στην άπλετη μοναξιά του δάσους. Ένα τίποτα που εξωτερικά αναπνέει, ένας θάνατος ελαφρύς, από τον οποίο ξυπνάς με νοσταλγία και μια καινούργια φρεσκάδα, μια υποχώρηση της πολύπτυχης ψυχής στα πέπλα της λησμονιάς.

«Η ανακωχή» (Μάριο Μπενεντέτι, μετάφραση Ιφιγένεια Ντούμη, Εκδόσεις Σκαρίφημα, 2024):

Ακόμα κι αν ταξίδευα, ακόμα κι αν έφευγα από εδώ, και είχα την ευκαιρία να απολαύσω τοπία, μνημεία, δρόμους, έργα τέχνης, τίποτα δεν θα ήταν για μένα πιο συναρπαστικό από τους ανθρώπους, να τους βλέπω να περνούν και να παρατηρώ προσεκτικά τις κινήσεις τους, να αναγνωρίζω εδώ κι εκεί σημάδια ευτυχίας και πίκρας, να βλέπω πώς βιάζονται να οδηγηθούν στο πεπρωμένο τους, με ακόρεστη ταραχή, με θαυμάσια βιασύνη, και να συνειδητοποιώ πως βαδίζουν αγνοώντας τη συντομία της ύπαρξής τους, πόσο ασήμαντοι είναι ζώντας τη ζωή τους χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς να νιώθουν ποτέ παγιδευμένοι, χωρίς να παραδέχονται πως είναι παγιδευμένοι.

«Σιγανή βροχή» (Ναγάι Καφού, μετάφραση Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1990):

Εκείνη τη χρονιά, το βράδυ της διακοσιοστής δεκάτης μέρας είχε φεγγάρι και έκανε δροσιά, το θυμάμαι με βεβαιότητα. […] Δεν διέφερε σε τίποτε από τα συνηθισμένα απόβραδα, ζεστά ακόμα από την κάψα της καλοκαιρινής μέρας, και μόνον η φωνή του τζιτζικιού ακουγόταν γεμάτη φούρια μέχρι που σκοτείνιασε. Τη νύχτα […] ακούστηκε ο ήχος της βροχής που άρχισε να πέφτει, αλλά ο αέρας δεν έσχισε τα φύλλα του μπανανόδεντρου, ούτε έριξε τους αμάραντους και τους αστέρες.

«Ανέκδοτα του πεπρωμένου» (Κάρεν Μπλίξεν, μετάφραση Ματούλα Σερέφα, Μανώλης Πολέντας, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1989):

O Στρατηγός Λόεβενχελμ σταμάτησε να τρώει κι έμεινε ακίνητος. Για άλλη μια φορά μεταφέρθηκε πίσω, σ’ εκείνο το δείπνο στο Παρίσι που είχε θυμηθεί πάνω στο έλκηθρο. Εκεί είχαν σερβίρει ένα απίστευτα εξεζητημένο κι εύγευστο πιάτο. Είχε ρωτήσει το όνομά του στον συνδαιτυμόνα του, τον Συνταγματάρχη Γκαλιφέ, κι ο Συνταγματάρχης τού είχε πει χαμογελώντας πως ονομαζόταν Cailles en Saracophage. Του είχε πει ακόμη ότι το πιάτο το είχε επινοήσει ο αρχιμάγειρας του ίδιου του εστιατορίου όπου δειπνούσαν, ένα πρόσωπο που ήταν γνωστό σ’ ολόκληρο το Παρίσι ως η μεγαλύτερη μαγειρική ιδιοφυΐα της εποχής και —το πιο εκπληκτικό— ήταν γυναίκα! “Και πράγματι”, είπε ο Συνταγματάρχης Γκαλιφέ, “αυτή η γυναίκα μεταμορφώνει τώρα ένα δείπνο στο Καφέ Ανγκλάι σ’ ένα είδος ερωτικής περιπέτειας — σε μια ερωτική περιπέτεια του ευγενούς και ρομαντικού τύπου όπου δεν διακρίνει πια κανείς ανάμεσα στη σωματική και την πνευματική όρεξη ή πλησμονή”. [Από την ιστορία «Η πανδαισία της Μπαμπέτ»].

«Η ιδέα της Ευρώπης» (Τζωρτζ Στάινερ, μετάφραση Θάνος Σαμαρτζής, Εκδόσεις Δώμα, 2021):

Η Ευρώπη αποτελείται από καφενεία, από cafés. […] Το καφενείο είναι τόπος για κρυφές συναντήσεις και για συνωμοσίες, για διανοητικές συζητήσεις και για κουτσομπολιό, για τον flâneur και για τον ποιητή ή τον μεταφυσικό με το σημειωματάρι του. […] Ένα φλιτζάνι καφέ, ένα ποτήρι κρασί, ένα τσάι με ρούμι σού εξασφαλίζουν έναν χώρο να δουλέψεις, να ονειρευτείς, να παίξεις σκάκι ή απλά να περάσεις την ημέρα σου καθισμένος κάπου ζεστά. Είναι λέσχη του πνεύματος και ταχυδρομείο του αστέγου.

«Κον Τίκι» (Θορ Χέιγερνταλ, μετάφραση Κοσμάς Πολίτης, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 3η έκδοση 1991):

Τυχαίνει κάποτε να βρεθείς μπλεγμένος σε μιαν αλλόκοτη περιπέτεια. Μπλέκεις σιγά-σιγά, και κατά τον φυσικότερο τρόπο, αλλά όταν βρίσκεσαι πια στη μέση αυτής της περιπέτειας παραξενεύεσαι ξαφνικά και αναρωτιέσαι πώς έχουν συμβεί όλα αυτά. Αν, λόγου χάρη, μπαρκάρεις σε μια ξύλινη σχεδία μαζί με έναν παπαγάλο και πέντε συντρόφους, είναι αναπόφευκτο πως αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσεις κάποιο πρωί καταμεσής της θάλασσας, ίσως κάπως πιο ξεκούραστος απ’ το συνηθισμένο και θ’ αρχίσεις να τα συλλογιέσαι.

«Η κόμη της Βερενίκης» (Γιώργος Γραμματικάκης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 9η έκδοση 1996):

Τα νεογέννητα άστρα συνήθως σχηματίζουν σμήνη, που ύστερα από εκατομμύρια χρόνια διαχωρίζονται σε μικρότερες ομάδες. Οι Πλειάδες είναι ένα χαρακτηριστικό σμήνος αστέρων σε νηπιακή ηλικία. Ωστόσο, μόνο έξι από αυτούς διακρίνονται με γυμνό μάτι. Ο Σαίξπηρ, εντούτοις, στον «Ερρίκο τον 4ο», περιγράφει τις Πλειάδες ως τους «επτά αστέρες», ενώ τον 19ο αιώνα ο Λόρδος Βύρων αναφέρεται σε ένα του ποίημα στη «χαμένη Πλειάδα που δεν φαίνεται πια». Το νεαρό αστέρι —δείγμα ασταθούς συμπεριφοράς— έχει προφανώς εξαφανισθεί έναν αιώνα πριν. Η κλασική λογοτεχνία ή ποίηση είναι λοιπόν αποκαλυπτική, και κάποτε για λόγους που δεν αναφέρονται στη γνώση του ανθρώπου και της ψυχής του.

[Στην πραγματικότητα, θα προτιμούσα το πολύ πιο λογοτεχνικό, και ταυτόχρονα πολύ πιο περιεκτικό επιστημονικά, «Η αυτοβιογραφία του φωτός», αλλά είναι μεγάλο και βαρύ – θα έπιανε τη θέση δυο-τριών άλλων στο σακίδιό μου. Από την άλλη, σε συνθήκες ανάγκης, θέλω να διαβάζω ξανά και ξανά για το Μεγάλο Σύμπαν που φιλοξενεί την απειροελάχιστη κουκκίδα μας].

«Τέσσερα κουαρτέτα» (Τ. Σ. Έλιοτ, μετάφραση Χάρης Βλαβιανός, Εκδόσεις Πατάκη, 2012):

[…] Το φως είναι ακίνητο στο ακίνητο σημείο του κόσμου που γυρίζει.

«Βίοι ελάσσονες» (Πιερ Μισόν, μετάφραση Κατερίνα Κολλέτ, Εκδόσεις Ίνδικτος, 2000):

Αυτός ο ανεμοδαρμένος τόπος με περιμένει. Αυτός ο πατέρας θα είναι ο δικός μου. Αμφιβάλλω αν το όνομά μου θα γραφτεί ποτέ πάνω στην πέτρα· θα υπάρχει η αψίδα από καστανιές, απαράλλαχτοι γέροι με κασκέτο, κάποια μικροπράγματα που τα ανακαλεί στη μνήμη η χαρά μου. Θα υπάρχει σ’ ένα μακρινό παλιατζίδικο μια λειψανοθήκη της πεντάρας. Θα υπάρχουν κακές σοδειές μαύρου σιταριού· ένας αφελής και ξεχασμένος άγιος· βελόνες που με χτυποκάρδι έμπηξαν νεκρές κοπέλες πριν από εκατόν πενήντα χρόνια· οι δικοί μου εδώ κι εκεί μέσα σε σάπιο ξύλο· τα χωριά και τα ονόματά τους· και πάντα ο άνεμος.

«Οι σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε» (Ράινερ Μαρία Ρίλκε, μετάφραση Δημ. Στ. Δήμου, Εκδόσεις Το Ροδακιό, 1993):

Κάποτε περνώ μπρος από μικρομάγαζα, στη rue de Seine λόγου χάρη. Έμποροι με παλιά πράγματα, ή μικρά παλαιοβιβλιοπωλεία, ή πωλητές χαλκογραφιών με κατάφορτες προθήκες. Κανείς δεν μπαίνει ποτέ στο κατάστημά τους, προφανώς δεν έχουν δουλειές. Όταν όμως κοιτάξει κανείς μέσα, κάθονται, κάθονται και διαβάζουν αμέριμνοι· δε φροντίζουνε για το αύριο, δε φοβούνται για μια επιτυχία, έχουν ένα σκύλο, που κάθεται μπρος τους, ευδιάθετος, ή μια γάτα, που κάνει την ησυχία ακόμη πιο μεγαλύτερη, καθώς γλιστράει στο μάκρος απ’ τις σειρές των βιβλίων, σα να ’σβηνε τα ονόματα απ’ τις ράχες τους. Αχ, αν ήταν αυτό αρκετό: επιθύμησα κάποτε ν’ αγοράσω μια τέτοια γεμάτη προθήκη και να καθίσω πίσω από κει μ’ ένα σκύλο για είκοσι χρόνια.

* * *

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Enid Blyton, «Οι Πέντε Φίλοι στο Νησί των Θησαυρών» και «Οι Πέντε Φίλοι Πάλι σε Περιπέτεια» (προσαρμογή κειμένου σε graphic novel: Nataël, εικονογράφηση: Béja, μετάφραση Άγγελος Αγγελίδης, Μαρία Αγγελίδου, Εκδόσεις Gutenberg)

Είμαστε σίγουροι πως ελάχιστοι από τους παλιούς αναγνώστες της Ένιντ Μπλάιτον δεν θα συγκινηθούν μ’ αυτά τα δύο βιβλία. Σε μια εποχή άνθησης των κόμικς, και μάλιστα σε μια εποχή προσαρμογής κλασικών βιβλίων σε graphic novel, η διασκευή των μυθιστορημάτων τής πιο διάσημης συγγραφέως παιδικής λογοτεχνίας όλων των εποχών είναι μια ΜΕΓΑΛΗ στιγμή. Και δεν μιλάμε για μια «απλή», ή διεκπεραιωτική διασκευή: η εικονογράφηση είναι καθαρή και θαυμάσια, τα σενάρια έξοχα και καλά μελετημένα, η αρχιτεκτονική των σελίδων άρτια, και τα χρώματα πλούσια (αλλά και διακριτικά και μουντά όπου πρέπει). Καταπληκτικές εκδόσεις. Για τους παλιούς φαν τής θρυλικής Μπλάιτον, 80 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση των κειμένων, αλλά βέβαια και για τα παιδιά (και όχι μόνο…) που δεν έτυχε να τη διαβάσουν μέχρι σήμερα. Δύο μοναδικά βιβλία! (Αλλά έπονται και τα επόμενα της σειράς, όπως μαθαίνουμε).

• Δείτε λεπτομέρεια από μία σελίδα του πρώτου βιβλίου:

• Και νά μία σελίδα και από το δεύτερο:

• Νά και τα δύο οπισθόφυλλα:

Είναι η πρώτη φορά που ο Τζούλιαν, ο Ντικ και η Άννα πηγαίνουν στο Κιρίν για να περάσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές με την ξαδέρφη τους, τη Τζορτζ. Εξερευνώντας παρέα, μαζί με τον πιστό τους σκύλο Τίμι, κάνουν μια συναρπαστική ανακάλυψη. Αλλά πρέπει να δράσουν πολύ γρήγορα, γιατί δεν είναι οι μόνοι που ψάχνουν τον πολύτιμο θησαυρό!

Παρόλο που είναι σε διακοπές, ο Τζούλιαν, ο Ντικ, η Άννα κι η Τζορτζ είναι κλεισμένοι στο σπίτι, μ’ ένα δάσκαλο να τους κάνει μάθημα. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να σταματήσει αυτούς τους τολμηρούς εξερευνητές να ριχτούν ξανά με τα μούτρα στην περιπέτεια. Η ανακάλυψη ενός μυστικού περάσματος θα τους βοηθήσει άραγε να γλιτώσουν τα βαρετά μαθήματα ή θα τους βάλει σε μπελάδες;

Βρείτε τα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.

* * *

Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τρεις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο, κάθε Κυριακή, και κάθε Τετάρτη. Στείλτε μας μέιλ αν θέλετε να μας πείτε ή να μας ρωτήσετε κάτι — οτιδήποτε. Σας ευχαριστούμε πολύ.