Αναγνώστης με αιτία: Παρουσίαση του βιβλίου «Ιδιωτικές άβυσσοι» του Τζανφράνκο Καλίγκαριτς, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος
Κάποτε συμβαίνει, ολοένα και πιο σπάνια πια, να με ρωτάνε πώς αποφασίζω ποιο βιβλίο θα αγοράσω όταν μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο. Χρησιμοποιώ, θέλουν να μάθουν, κάποια οσφρητική μέθοδο; Μήπως επιλέγω από το εξώφυλλο; Από την τιμή; Τον συγγραφέα; Τον τίτλο;
Πώς γίνεται, ρωτάει ο καλόπιστος αναγνώστης, να διαλέξει το βιβλίο που θα του κρατήσει συντροφιά τις επόμενες μέρες, όταν στέκεται αναποφάσιστος μπροστά σε μια θάλασσα τυπωμένου χαρτιού που απλώνεται ενώπιόν του στους θαλερούς πάγκους κάποιου κεντρικού ή απόμερου βιβλιοπωλείου; Υπάρχει κάποιο άσφαλτο σημάδι που θα λειτουργήσει σαν φάρος ασφαλούς ναυσιπλοΐας στις άγνωστες τούτες ακτές; Ή θα τσακίσει το σκαρί του –το πορτοφόλι του, στη συγκεκριμένη περίπτωση– αγοράζοντας κάποιο μυθιστόρημα που θα αποδειχτεί στη συνέχεια, στη φυλλώδη σκιά κάποιου αλσυλίου, αλόγιστη ματαιοπονία;
Στη δική μου περίπτωση, ο προσωπικός μου αλχημιστικός λίθος είναι η ανάγνωση της πρώτης σελίδας. Αν κάποιο βιβλίο κεντρίσει το αρχικό ενδιαφέρον μου στον πάγκο με τα υπόλοιπα τυπωμένα αδέλφια του, τότε το παίρνω στα χέρια, το ανοίγω προσεκτικά (δεν υπήρξα ποτέ βάναυσος με τα βιβλία) και διαβάζω την πρώτη σελίδα.
Ιδού, λοιπόν, οι πρώτες αράδες από το μυθιστόρημα «Ιδιωτικές άβυσσοι» του Ιταλού Τζανφράνκο Καλίγκαριτς που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος, σε πολύ καλή μετάφραση τηςΔήμητρας Δότση: «Λοιπόν. Ίσως τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία να πω γιατί ξαναθυμήθηκα τούτη την ιστορία. Ας πούμε πως όλα οφείλονται στο μακρύ, κουραστικό ταξίδι που έκανα με το αυτοκίνητο μέχρι την Πρωτεύουσα για να πω το τελευταίο αντίο στον γέρο-Σανταντρέα. Ξαπλωμένο, παρελθόντος ορίου ηλικίας γαρ, στο ξύλινο κοστούμι του. Στη σκιά των κυπαρισσιών. Ένα ταξίδι που στην περίπτωσή μου αποδείχτηκε εξουθενωτικό λόγω των διουρητικών που παίρνω για την τόνωση του αδύναμου καρδιακού μου μυ, προκειμένου να καθυστερήσω το αναπόδραστο τέλος. Διευκρίνιση όχι και τόσο ανώφελη, μια και γι’ αυτό ακριβώς έχω σκοπό να μιλήσω. Για τον σκοτεινό μυ που, όταν βρίσκεται σε λειτουργία, πάλλεται επίμονος μέσα στη θωρακική κοιλότητα των ανθρώπων μέχρι τον ύστατο, τελεσίδικο χτύπο του…»
Για την καρδιά, λοιπόν, θέλει να μιλήσει ο συγγραφέας. Για τους χτύπους της που δυναμώνουν μόλις βρεθεί κάποιος κοντά στο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του. Μάλλον, για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, ο συγγραφέας εδώ θέλει να μιλήσει για τον έρωτα και τα ενίοτε δυσάρεστα επακόλουθά του. Γιατί, πώς αλλιώς παρά δυσάρεστα θα νιώσει κάποιος που ερωτεύεται σφόδρα μια όμορφη γυναίκα, που ταξιδεύει μαζί της ως το Κάπρι, που την παντρεύεται μάλιστα (κάνει και λάθη ο καρδιακός μυς), για να τη βρει πρώτα να συνουσιάζεται ανερυθρίαστα μετά άλλης γυναικός και στη συνέχεια να εξαφανίζεται με καινούργιο εραστή –συγγραφέα τούτη τη φορά– αφήνοντας τον εμβρόντητο σύζυγο να βράζει στο ζουμί του.
Την ιστορία αφηγείται προς τη δύση του βίου του ένας άλλοτε ακμαίος τζογαδόρος που βρέθηκε να μένει στην ίδια γειτονιά με τους ήρωες, στο Τραστέβερε της Ρώμης συγκεκριμένα, μερικές δεκαετίες πριν.
Αν σας άρεσε το «Τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη», του ίδιου συγγραφέα, σίγουρα θα απολαύσετε και τις «Ιδιωτικές αβύσσους» – εξάλλου κάθε άβυσσος έλκει τον παρατηρητή.
22°
