Φτάνοντας περίπου τη σελίδα 100, ομολογώ, είχα καταλήξει πως πρόκειται για ένα βιβλίο εναντίον της δουλείας, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις από τον αναγνώστη, δομημένο πάνω σε μια καλή και δοκιμασμένη συνταγή. Εναλλάξ κάθε κεφάλαιο παρακολουθεί την παράλληλη ζωή δύο γυναικών στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, από την παιδική τους ηλικία στις αρχές του 19ου αιώνα. Η μία, η Χέτι Σκοτούρα Γκριμκέ, είναι σκλάβα στο σπίτι της αριστοκρατικής οικογένειας του Νότου, Γκριμκέ, αρκετά ατίθαση και γαλουχημένη από μια δυναμική μάνα, που ονειρεύεται και «δουλεύει» για την απελευθέρωσή τους. Η άλλη είναι η κόρη των Γκριμκέ, Σάρα, ένα έξυπνο κορίτσι που αρνείται να αποδεχτεί τη δουλεία ως θεσμό και επιπλέον ονειρεύεται να γίνει νομικός, αντιτιθέμενη στην καθεστηκυία τάξη.
Εκεί λοιπόν, στην 100 σελίδα, όταν τα δύο κορίτσια μπαίνουν στην εφηβεία και έχεις καταλήξει πως ήδη γνωρίζεις το τέλος, το οποίο όμως και επιθυμείς, όπως συμβαίνει όταν βλέπεις αμερικανικές ταινίες για όλη την οικογένεια, γίνεται η ανατροπή. Η ζωή της Σάρας γίνεται τόσο ενδιαφέρουσα που όταν φτάσεις στην τελευταία σελίδα (542) δεν έχεις καταλάβει πως έχεις ώρες να σηκωθείς από την καρέκλα.
Φτάνοντας δε στο σημείωμα της συγγραφέως ανακαλύπτεις πως τόση ώρα διάβαζες τη ζωή μιας υπαρκτής γυναίκας, που μαζί με τη μικρότερη αδελφή της Αντζελίνα (Νίνα) πρωτοστάτησαν όχι μόνο στον αγώνα για την κατάργησης της δουλείας και πολέμησαν για τη φυλετική ισότητα, αλλά έβαλαν και τις βάσεις για το φεμινιστικό κίνημα, δέκα χρόνια πριν το πρώτο συνέδριο.
«Στόχος μου δεν ήταν τόσο να γράψω μια ελαφρώς δραματοποιημένη διήγηση της ιστορίας της Σάρα Γκριμκέ, όσο ένα ατόφιο μυθιστόρημα, εμπνευσμένο από τη ζωή της. Στη διάρκεια της έρευνάς μου, εντρυφώντας σε ημερολόγια, επιστολές, ομιλίες, άρθρα εφημερίδων και τα γραπτά της, καθώς και σ’ έναν τεράστιο όγκο βιβλιογραφικού υλικού, σχημάτισα μια εντελώς προσωπική αντίληψη για τις επιθυμίες, τους αγώνες και τα κίνητρά της. Η φωνή και η εσωτερική ζωή που έδωσα στη Σάρα είναι η προσωπική, δική μου ερμηνεία» σημειώνει η συγγραφέας. Μια ερμηνεία πειστική, καθώς σεβάστηκε το ήθος της εποχής και δεν επιχείρησε «μεταφεμινιστικές» αναγνώσεις για μια προσωπικότητα που μέχρι η «φιλελεύθερη» φύση της να γίνει και θέση, πάλευε με την κοινωνική πραγματικότητα, ενώ μέχρι την ολική παρεκτροπή της από τους κόλπους –και τις αρχές– της τάξης της διένυσε έναν καθόλου ανθόσπαρτο δρόμο, γεμάτο αντιφάσεις και ψυχολογικές μεταπτώσεις. (μτφ.: Χριστιάννα Ελ. Σακελλαροπούλου)
12°
