Η σειρά βιβλίων με ηρωίδα τη Φρίντα Κλάιν λογικά έχει ένα όριο, αφού κάθε τίτλος βιβλίου αναφέρεται και σε μια ημέρα της εβδομάδας (στα ελληνικά: «Blue Monday», «Tuesday’s Gone», «Σκοτεινή Τετάρτη»). Δεν είναι αυτή η πρωτοτυπία όμως που έδωσε στη σειρά την επιτυχία, ούτε ότι πίσω από το συγγραφικό όνομα κρύβεται το ζεύγος δημοσιογράφων Nicci Gerrard και Sean French. Το ενδιαφέρον είναι πως όλα τα εγκλήματα που καλείται να εξιχνιάσει η ηρωίδα είτε αφήνουν ανοιχτές πληγές στη ζωή της είτε σχετίζονται μαζί της μ’ έναν έμμεσο τρόπο. Κι αυτό διαφοροποιεί τις περιπέτειές της από αυτές των άλλων «ντετέκτιβ».
Στη «Σημαδεμένη Πέμπτη» η Κλάιν ανακαλύπτει πως η κόρη μιας συμμαθήτριάς της από το σχολείο έχει πέσει θύμα βιασμού. Μια φράση που ψιθύρισε ο (μασκοφόρος) βιαστής στο αυτί της κοπέλας θα την πείσει πως πρόκειται για τον ίδιο άνδρα που βίασε και την ίδια στα δεκάξι της, υποχρεώνοντάς την να εγκαταλείψει τότε τη γενέτειρά της, το Σάφολκ. Αναγκασμένη μετά από τόσα χρόνια να κοινοποιήσει το μυστικό της, θα επιστρέψει εκεί, προκειμένου να βρει ποιος είναι ο βιαστής.
Μπορεί οι ψυχιατρικές συμβουλές της Κλάιν να ακούγονται πολύ επιδερμικές, αλλά ευτυχώς είναι ένα δευτερεύον πιάτο. Εδώ το πρώτο στηρίζεται σε μια πολύ γερή συνταγή, που μας την έχει συστήσει μια μεγάλη «μαγείρισσα», η Αγκάθα Κρίστι. Αυτό γιατί καθώς η δράση συνωστίζεται –κυρίως– στα δρομάκια της βαρετής αυτής πόλης, όπου τα κουτσομπολιά βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη και όλοι οι ύποπτοι γνωρίζονται μεταξύ τους, στο μυαλό μας έρχονται οι περιπέτειες της Μις Μαρπλ στην αγγλική επαρχία. Μόνο που η Κλάιν δεν είναι μια αποστασιοποιημένη «ντετέκτιβ» που παρατηρεί, ακούει και επεξεργάζεται τις πληροφορίες αλλά άμεσα εμπλεκόμενη, καθώς υπήρξε και η ίδια θύμα. Ψάχνοντας θα βρεθεί αντιμέτωπη με την καχυποψία, τη μνησικακία, τις εξωραϊσμένες αναμνήσεις, τις διαψεύσεις και κυρίως με μυστικά που για χρόνια παρέμεναν κλεισμένα στην ντουλάπα.
Το «Σάφλοκ» θυμίζει μια κλειστοφοβική έπαυλη και όπως η Κλάιν περνάει από τον έναν ύποπτο στον άλλο –και με φλας μπακ στην εφηβική τους ηλικία– όλοι μοιάζουν ένοχοι, ακόμα και οι γυναίκες, κι εμείς ντετέκτιβ που αναλόγως τα στοιχεία αποφασίζουμε για το ποιος είναι ο βιαστής. Τελικά, ο ένοχος θα αποκαλυφθεί μαζί με μια (καθολική) άσχημη πραγματικότητα. Όπως σε όλες τις κλειστές κοινωνίες, έτσι κι εδώ, υπάρχουν πάντα αυτοί που γνωρίζουν και σιωπούν. Και ίσως αυτοί είναι περισσότερο ένοχοι από το θύτη – αφού ο τελευταίος (μπορεί) να οδηγήθηκε στο έγκλημα και λόγω ψυχολογικών προβλημάτων. (μτφ.: Ουρανία Τουτουντζή).
20°
