Ο Γιάννης Νένες γράφει για τα παιδικά παραμύθια που θυμάται.
● ● ● Πριν λίγες μέρες μού χάρισαν σχεδόν τυχαία, χωρίς λόγο, ανάλαφρα, σαν να μου έλεγαν «μου δανείζεις τη γόμα σου;» το τελευταίο ever τεύχος του Μίκυ Μάους πριν κλείσει οριστικά πέρσι – Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013 η ημερομηνία της αποχαιρετιστήριας κυκλοφορίας του. Τίτλος «Σκρουτζ: To μυστήριο του Ρομπολαστέξ».
● ● ● Την ίδια εκείνη μέρα λέγαμε ότι αυτό που μας ενώνει, εμάς, μια παρέα ημίτρελων αταίριαστων παντού και σε όλα, απροσάρμοστων, είναι ότι είμαστε κολλημένοι στην παιδική ηλικία. Με μία παιδικότητα σκληρή, με το ένα ρουθούνι ανοιγμένο να τρέχει αίμα. Με γδαρμένα γόνατα και μώλωπες. Αναρωτηθήκαμε μήπως θα πρέπει να ωριμάσουμε, να πετάξουμε τα μίκυ-μάου στην πυρά σε συμβολική τελετή, και αμέσως βάλαμε τα γέλια. «Αν δεν έχεις σοβαρευτεί μέχρι τα 50, μετά δεν χρειάζεται» είπε καθησυχαστικά η Ε. Ακούστηκαν μερικές ενστάσεις, μήπως πρέπει να κατεβάσουμε το όριο στα 40 και, ναι, συμφωνήσαμε: δεν χρειάζεται.
● ● ● Την άλλη μέρα την πέρασα ανεβασμένος στο πατάρι, ψάχνοντας τα παλιά Μίκυ Μάους και τα Μικρά Εικονογραφημένα Κλασικά για να τα χαρίσω στα ανίψια μου. Αυτός είναι ο προορισμός τους, να φτάνουν στα χέρια των μικρών και αυτοί είναι εκείνοι που τα αποθησαυρίζουν – οι θείοι. Τα πατάρια τους κρύβουν θησαυρούς, τα ντουλάπια τους εκπλήξεις, παράδοξα και μυστήρια (του Ρομπολαστέξ).
● ● ● Την επομένη πήρα στο mail ένα pdf κατευθείαν από τα χρόνια του δημοτικού, σαν κάποιος να μου επέστρεφε μία δανεισμένη γόμα. «Το βιβλίο μου» έλεγε. Υπογραφή, Κάπα Κάπα Μοίρης. Ο διάσημος μπλόγκερ Κάπα Κάπα Μοίρης για μένα είναι πάντα ο Άκης. Παιδικός φίλος, οι μανάδες μας φίλες και συμμαθήτριες, μας μεγάλωσαν κι εμάς μαζί, στις χριστουγεννιάτικες διακοπές και τα καλοκαίρια να καθόμαστε πλά-πλάι σε πεζούλια και να διαβάζουμε ο ένας τα μίκυ-μάου του άλλου. Τα Μικρά Εικονογραφημένα Κλασικά μας γράφονταν με μία σιωπηλή συνωμοσία, αναπληρώναμε ο ένας τα κενά του άλλου – ανταλλάσσαμε τα τεύχη, τις ιστορίες μας και τις εικόνες. Βάζαμε lego-lego τα κομμάτια του μυαλού μας σε σειρά.
● ● ● Αργότερα ανταλλάσσαμε δίσκους, εκείνος χαϊφιντελίστας με λεπτομερή αγάπη στα εξώφυλλα, στον Brian Eno και τους Van Der Graaf Generator, στις μεγάλες συμφωνικές θλίψεις, κι εγώ άτσαλος, με φαγωμένα στις άκρες εξώφυλλα, Ramones και Lou Reed, Ultravox, σκονισμένους Allman Brothers, κάτι blues με ατέλειωτα σκρατς και σάουντρακς από παλιές ταινίες. Προφανώς εμένα μου έλειπε κάποιο lego.
● ● ● Ο Κάπα Κάπα ξαναέγραψε τα παιδικά μας Μικρά Εικονογραφημένα Κλασικά σε ένα βιβλίο με τίτλο «Στον καταψύκτη του Χάνσελ και της Γκρέτελ (και άλλες τρομαχτικές ιστορίες)» και μόλις τα κυκλοφόρησε σε 200 μετρημένα αντίτυπα στις εκδόσεις Bibliothèque. Με κομψό, φλεγματικό ύφος και ακαριαία, σαδιστική ωμότητα, περνάει βίαια στην ενηλικίωση των παιδικών μας παραμυθιών, πιάνοντάς τα ένα-ένα και δίνοντάς τους μία τευτονική, σκληρή τροπή. Είναι όλα εκεί: ανάμεσα σε φωτογραφίες, ταξιδιωτικές, από ασπρόμαυρα ξενοδοχεία και οικογενειακές πολαρόιντ στιγμές με καρφωμένα και καμένα πρόσωπα, βρίσκεις μέσα στον καταψύκτη το Άσχημο Παπάκι με μάνα πάπια τρελή που γεννά κροκόδειλους σε γερμανικά λιβάδια, το Κοριτσάκι με τα ψηφιακά Σπίρτα στο Κρεμλίνο, τον Αδάμ και την Εύα αλλεργική στα μήλα, τη Χιονάτη με ελάχιστο μπάτζετ αναζητώντας Νάνους, τον Λύκο και το Κορίτσι με το Κόκκινο Βυνίλ Αδιάβροχο, τον Παπουτσωμένο Γάτο, τον Πρίγκιπα με το Φτηνό Μαύρο Κοστούμι, τον Τζεπέτο με πριονοκορδέλα, καθρέφτες, ξενοδοχεία, χαμηλές θερμοκρασίες, τον Μπάμπι το ελαφάκι.
Χωρίς Οικογένεια
«Ένας ατζαμής και μύωπας λαθροκυνηγός σκότωσε μια νύχτα, που είχε πανσέληνο στο Instagram, τη μαμά του Μπάμπι με μια Bennelli-Raffaello, περνώντας την ελαφίνα για φραγκόκοτα. Της άνοιξε μια τεράστια τρύπα στο κεφάλι, ίσα με μια –ανοιχτή– ομπρέλα θαλάσσης. Ο Μπάμπι είπε “δεν πειράζει, θα ζήσω με τον μπαμπά μου”. Ο μπαμπάς του όμως είχε άλλα σχέδια –αφού δεν του ’δινε χάπια ο ΕΟΠΥΥ για να γλιτώσει την κατάθλιψη– και στα σαράντα της γυναίκας του έφτιαξε μια ωραία θηλιά σταυρόκομπο και κρεμάστηκε πάρα πολύ απελπισμένος και πικραμένος από μια ροδακινιά. Ο Μπάμπι είπε “that’s life, δε γαμείς, θα ζήσω με το θείο μου”. Η θεία του όμως είχε –κι αυτή– άλλα σχέδια και κάρφωσε του άντρα της ένα μαχαίρι ίσα με τριάντα πέντε πόντους στο πάγκρεας γιατί είχε υπόνοιες (δικαίως) πως την απατούσε παρά φύση και κατά φύση με την οχιά τη μακαρίτισσα την αδερφή της. Ο Μπάμπι είπε με μάτι που γυάλιζε “θείτσα, τα δυο μας τώρα” και η θείτσα έπεσε στα ψυχοφάρμακα –αφού της έδινε χάπια με το ντουρβά ο ΕΟΠΥΥτζής της γειτονιάς που τη γούσταρε τη μιλφίτσα– γιατί ήξερε κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη τι κουμάσι είναι ο Μπάμπι…»
● ● ● Με τον Κάπα Κάπα Μοίρη ακόμα ανταλλάσσουμε κασέτες και ιατρικές πληροφορίες, λεπτομέρειες για φάρμακα και παλιές, κατεψυγμένες αναμνήσεις που πας να τις πιάσεις και κάνουν κρακ – και σπάνε σε χίλια κομμάτια.
● ● ● Κυνηγημένοι για πάντα από τον «Γιγαντιαίο Μουσακά» του Πάνου Κούτρα που εικονογράφησε κλασικά στα 90s την αιώνια αναπηρία μας να μεγαλώσουμε στην Αθήνα, μια πόλη που μας καταβροχθίζει, είδαμε προχτές το μεσημέρι, το νέο του φιλμ «Xenia» που παίχτηκε στις Κάνες με θερμή υποδοχή, όπως μας πληροφορεί ο Γιώργος Κρασσακόπουλος στη στήλη του. Ο Κούτρας με ένα μετρονομημένο στιλ, παίζοντας ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, μας παρουσιάζει βήμα-βήμα την ενηλικίωσή του (και μερικές άλλες τρομαχτικές ιστορίες) μέσα από την ιστορία δύο νεαρών Ελληνοαλβανών που αναζητούν τον Έλληνα πατέρα τους για να τους δώσει την ιθαγένεια και μια ανάσα σε μία χώρα που τους γέννησε, αλλά τους καταβροχθίζει. Κυνηγημένοι από τον Ελληνάρα Μουσακά τους κι αυτοί, βρίσκουν καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Xenia του ’60, απομεινάρι μιας εποχής που η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία ήταν τουριστικό σλόγκαν (και η Κότα με τα Χρυσά Αυγά – για να παραμείνουμε στα παραμύθια). Τώρα, η philoxenia έχει γίνει ξενοφοβία και με μια απότομη κίνηση τελειώνει το παραμύθι – σκοτώνει τον Μπάμπι το Ελαφάκι ή τον Ντίντο το Κουνελάκι, στην περίπτωση του μικρότερου από τα δύο αδέρφια, που κουβαλάει πάντα μαζί του τα μικρά του όπλα κι αυτός: γλειφιτζούρια, τον κούνελό του, ένα πιστόλι και τα αγαπημένα του τραγούδια, «της θεάς του», της Patty Pravo. Μία θαυμάσια έκπληξη της ταινίας, που δίνει ήχο στην εποχή των ξενοδοχείων Xenia και θαλπωρή στην «οικογένεια» των αταίριαστων.
● ● ● Ό,τι και να γίνει θα έχουμε ο ένας τον άλλο, για πάντα ετών 15, με μώλωπες, και τα τραγούδια της Patty Pravo. «Το ’χω διπλό, αν θέλεις μπορώ να στο χαρίσω».
10°
