Βιβλιο

Ένα σημείωμα για την «Κρεμμυδαποθήκη» της Κατερίνας Λιάτζουρα

Η νέα της ποιητική συλλογή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν

32014-72458.jpg
A.V. Guest
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Κατερίνα Λιάτζουρα «Κρεμμυδαποθήκη», εκδόσεις Βακχικόν

Παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής της Κατερίνας Λιάτζουρα, «Κρεμμυδαποθήκη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Του Απόστολου Θηβαίου

Κάθε εποχή διαθέτει μια ορμή γενετήσια. Φτιάχνει τα σύμβολά της από τα διαθέσιμα υλικά, τα αποθεώνει και έπειτα στους σπαραγμούς δίνεται. Κάθε εποχή διαθέτει χνάρια μιας σημειολογίας που έχει εκλείψει. Μια ΕΒΓΑ, το αναμμένο νέον μες στην ατέρμονη νύχτα, σινιάλα καπνού και αμερικάνικα ονόματα. Κάθε εποχή διαθέτει τις αναμνήσεις και την έντασή της. Με αυτά ξεσταχιάζει ώσπου να συντριβεί από καινούρια τραγούδια, ώσπου να βγει κάποιος και με μια πρόζα σαν του Θωμά Γκόρπα να ανάψει όλα τα υπόγεια φώτα μιας ντάπιας. Κάθε εποχή διαθέτει την πόζα της. Όμως στον καθρέφτη πληγώνεται πολύ και βρίσκει παρηγοριά μονάχα σε στιχάκια και πρόζες και άλλες βρώμικες συναλλαγές. Εκεί στο πουθενά ενός γεροντικού καλοκαιριού συνθλίβεται από τα χρόνια. Και απομένει στους ποιητές που ως γνωστόν, με θάρρος παραβιάζουν παλιές αποθήκες και σβησμένες φωτιές. Τίποτε δεν ανακαλύπτουν, τίποτε καινούριο, μονάχα την όψη του παλιού που τρεμοπαίζει μες στα μάτια τους. Θα πεις, προφητείες της σοφίτας, τι τα θες, δεν είναι καιρός για βιβλία ποιητικά και άλλα τέτοια. Ωστόσο κάποιος είπε, λυπηθείτε εμάς που εξερευνούμε τα σύνορα του φανταστικού και κάπως έτσι δικαιώθηκαν γενιές ολάκερες των ποιητών. Στο όνομα ενός ποιήματος, μιας αποθήκης με άγρια, αρπαχτικά υλικά που δημιουργοί, όπως η Κατερίνα Λιάτζουρα δεν διστάζουν να παραβιάσουν. Τα ιερατικά κεφάλια που άλλοτε σήμαιναν τόσα απόψε κοιμούνται, κολλαρισμένα μανεκέν του καιρού τους, αχνές σημασίες πια. Στους πέτρινους δρόμους, ξέρουν οι δημιουργοί πως τους προσμένουν σεισμοί, ωστόσο βαδίζουν όπως τα ηφαίστεια. Και ας φοβούνται.

Διότι δεν είναι μονάχα το θάρρος και το θαυμαστό που κοιμάται κάτω από στρώματα ζωής. Πρόκειται για τον φόβο εμπρός στο πτώμα της συντροφικότητας, το φάσμα της μοναξιάς, το ιδιώνυμο που χαρακτηρίζει την θεματολογία της Κρεμμυδαποθήκης των εκδόσεων Βακχικόν. Πρόκειται για την εξωτική πλατεία Φριζή, θέατρο ενός χώρου ιδιωτικού, ενός αποσπάσματος που φιλοδοξεί στο ολόκληρο και το συλλογικό. Για την πλατεία Φριζή που αναμετράται μες τους εραστές της. Γενναίους εφήβους με ολόλευκα μαλλιά που κυμαίνονται από το χθες ως την βαθιά νοσταλγία. Εραστές ξοδεμένους, άνδρες ζωγραφισμένους με όλα τα υλικά τους, με τις αδυναμίες και τις εκδοχές τους. Η Κατερίνα, μισή ποιήτρια, μισή εμπειρία μες στο θρυλικό ανεμολόγιο μιας μικρής ηπείρου σημαδεύει με επαναλαμβανόμενες ζωγραφιές τα χρόνια και τα σώματα. Φορά το παλιό της δέρμα, πίνει σκουριά από το ποτό του Γιάννη Βαρβέρη, συλλέγει τις εικόνες της όπως ένας συγγραφέας διαλέγει τους διαλόγους του. Εικονογραφίες και πνεύματα που η Κατερίνα τους δίνει το δικαίωμα να υπάρχουν. Η συγκυρία της ζωής, έπειτα από χρόνια, δοσμένη με τους θεατρικούς μονολόγους της που διεκδικούν το οργανικό για να ολοκληρωθούν. Το αστείο που έσπασε , η αρχαία αθωότητα, τα χρόνια που απουσιάζουν, τα τραγούδια που προσπαθούν. Με όλα τα κλειδιά του ρυθμίζεται αυτός ο κόσμος μες στην μικρή ελεγεία της Κατερίνας Λιάτζουρα που επανέρχεται εκδοτικά, με ένα πλούσιο βιογραφικό, μέσω των εκδόσεων Βακχικόν.

Κατερίνα Λιάτζουρα «Κρεμμυδαποθήκη», εκδόσεις Βακχικόν
Μη ρωτήσετε αυτό το σημείωμα για ποιον λόγο θα ήθελε απόψε να κατοικήσει την πλατεία Φριζή. Μην ρωτήσετε για ονόματα και χρονολογίες. Ετούτο το σημείωμα καίγεται στα δάκρυα, το χώμα εντός του ιχνηλατεί, μήπως και κάτι ζωντανό εντοπίσει σε όσα πεθαίνουν και έτσι δαμάζονται. Η πλατεία Φριζή συνιστά το πεδίο της βολής, στις γραμμές του δοκιμάζει τις αντοχές της η Κατερίνα. Η ένταση της ζωής στο απόγειό της, φωτισμοί και το τρομερό μιας πρόζας που κρύβει ανόθευτη ομορφιά. Οι φίλοι μου, είπε το σημείωμα, βρίσκουν τους εαυτούς τους στην πλατεία Φριζή, στον ίσκιο της φανταστικής κρεμμυδαποθήκης της Κατερίνας Λιάτζουρα.

Κάποιος είπε, σκηνογραφία είναι κάτι που δεν είδε ποτέ ο ηθοποιός, που δεν οραματίστηκε ποτέ ο σκηνοθέτης. Και με αυτόν τον ορισμό που απόψε ταιριάζει στα ποιήματα της Κατερίνας Λιάτζουρα ετούτο το σημείωμα χαιρετίζει την καινούρια έκδοση του ανοιξιάτικου, γεμάτο νέους τίτλους, Βακχικόν. Στην πλατεία Φριζή υπάρχει κάτι που λείπει σήμερα από τον αναγνώστη της ποίησης.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.