Αλκυόνη Παπαδάκη: Ο δράκος μέσα μας

«Εμείς... που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια. Εμείς... που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή... Εμείς... που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι. Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει. Εμείς... που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα… Εμείς... που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία. Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα... και να ’χε φεγγαράδα... και ν’ αρμενίζαμε...»

Η Αλκυόνη Παπαδάκη γράφει ένα λυρικό μυθιστόρημα για την αέναη αναμέτρηση μάνας - κόρης και τον προδότη έρωτα, αυτόν που διαλέγουμε εμείς... Μιλήσαμε μαζί της.

«Το χαμόγελο του δράκου». Τι κρύβεται πίσω από τον αινιγματικό τίτλο του νέου σας βιβλίου; Ο τίτλος είναι σαφώς συμβολικός. Κρύβεται ο δράκος που όλοι έχουμε λίγο έως πολύ μέσα μας, ή κάπου παραμονεύει, και η προσπάθειά μας να γλιτώσουμε από το στόμα του.

Σχέση μητέρας-κόρης. Ποια ήταν η αφορμή για να εστιάσετε σε αυτή την περίπλοκη και ιδιαίτερη σχέσης;
Για τις σχέσεις μητέρας και κόρης μπορούν να γραφούν τόμοι και τόμοι, γιατί είναι συνήθως περίπλοκη και έχει επιπτώσεις στη ζωή μας. Η σχέση με τη μάνα μας μάς καθορίζει.

Από πού αντλείτε έμπνευση για να σκιαγραφήσετε τους χαρακτήρες σας;
Από παντού. Από τους ανθρώπους γύρω μου, γιατί είμαι πάντα κοντά τους, από τον εαυτό μου, από γεγονότα που ακούω και ζω, όλα γύρω μου είναι μία έμπνευση.

Έχετε φτάσει ποτέ στην άκρη του γκρεμού;
Πολλές φορές. Συνήθως μαζεύω κυκλάμινα. Πάντα βρίσκω και παρέα.

Τι είναι πιο εύκολο: η μοναξιά ή η συνύπαρξη;
Πολλές φορές η παρουσία είναι χειρότερη από την απουσία.

Πού κρύβεται για εσάς η πραγματική ευτυχία;
Στις ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινότητας, που είναι στο χέρι μας να τις κάνουμε όμορφες, και στους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας.

Νέα εκδοτική στέγη. Πώς νιώθετε με αυτή τη μεγάλη αλλαγή στη συγγραφική σας ζωή;
Νιώθω πάρα πολύ καλά, όλα είναι καλά. Οι άνθρωποι που συνεργάζομαι, όλα γύρω μου είναι ένα χαμόγελο. Να το βλέπει ο δράκος και να τρομάζει.

Ποιες στιγμές της ζωής σας ξεχωρίζετε;
Τις στιγμές που είμαι ήρεμη και αναγνωρίζω ότι δεν έχω κάνει κανένα κακό.

Σχετικό Άρθρο

Βιβλιο «Φόνος στην άμαξα». Γιατί να το διαβάσεις;

Κέλλη Κρητικού 15.12.2018, 19:38

Λογοτεχνία και ποίηση. Τι προτιμάτε να διαβάζετε περισσότερο; Πείτε μας ένα βιβλίο που αγαπάτε και αντίστοιχα μια ποιητική συλλογή.
Προτιμώ να διαβάζω ποίηση. Κάποτε διάβαζα πολλή λογοτεχνία, τώρα διαβάζω μόνο ό,τι αρέσει ιδιαίτερα. Αγαπώ τον Λόρκα και τον Καβάφη, τους έχω πλάι μου πάντα. Τα βιβλία που με έχουν καθορίσει είναι πολλά.

Τι νοσταλγείτε περισσότερο από τους γονείς σας; Υπάρχει κάποια φράση τους που σας συντροφεύει μέχρι σήμερα;
Ναι, υπάρχει μια φράση που έλεγε η γιαγιά μου. Έλεγε ότι πρέπει πάντα να τιμούμε τη ζωή, σε όποια φάση και αν βρισκόμαστε.

Τι είναι λογοτεχνία για εσάς;
Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου μαστόρισσα της λογοτεχνίας και ποτέ συγγραφέα. Μου φαινόταν πάντα βαρύς ο τίτλος του συγγραφέα, πιστεύω ότι είμαι μία καλή μαστόρισσα. 

Η τέχνη οφείλει να είναι απολιτική;
Όχι πάντα. Όλα είναι μέσα στην κοινωνία, η ίδια η πολιτική είναι μέσα σε αυτήν. Η τέχνη δεν πρέπει να ανήκει σε στρατόπεδα αλλά στην ίδια τη ζωή.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σχέση σας με τον χρόνο;
Δεν έχω καθόλου καλή σχέση με τον χρόνο, δεν μετράω τον χρόνο με το ρολόι, τον μετράω με τις στιγμές και τα γεγονότα.

Φθορά, απώλεια, πόνος. Τι σας τρομάζει περισσότερο;
Η φθορά.

Υπάρχει κάτι που δεν αντέχετε και κάτι που σας σαγηνεύει στη νέα γενιά;
Με σαγηνεύει η ορμή της νέας γενιάς πάντα, και πιστεύω σε αυτήν. Με τρομάζει η κακή χρήση της τεχνολογίας.

Η ανθρώπινη επικοινωνία έχει αλλάξει μορφή στις μέρες μας. Αισθάνεστε πως οι λέξεις έχουν χάσει πια το ειδικό βάρος που είχαν ή πως απλά η γλώσσα μας εξελίσσεται ακολουθώντας τις επιταγές της τεχνολογίας;
Σίγουρα οι λέξεις έχουν χάσει πολύ από το βάρος τους και οφείλουμε να κρατήσουμε τη γλώσσα μας ζωντανή.

Στα βιβλία σας υπάρχει πάντα η ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα για τη χώρα μας;
Η ελπίδα δεν υπάρχει μόνο στα βιβλία μου αλλά και σε εμένα την ίδια. Αισθάνομαι ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, πρέπει να αγωνιζόμαστε για αυτήν. Η ελπίδα θέλει δράση, δεν είναι μόνο θεωρία.