Βιβλιο

Αναζητώντας την αγάπη

Δύσκολο να ξεχάσεις τους ήρωες του βιβλίου «Λίγη ζωή» της Hanya Yanagihara (εκδ. Μεταίχμιο)

4741-35213.jpg
Δημήτρης Μαστρογιαννίτης
ΤΕΥΧΟΣ 593
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
332201-688585.jpg

«…το να χρειάζεσαι βοήθεια, ή το να χρειάζεσαι ανθρώπους, δεν έχει ημερομηνία λήξης. Δεν σταματά όταν φτάνεις σε μια συγκεκριμένη ηλικία».

Το μυθιστόρημα παρακολουθεί τη ζωή τεσσάρων αγοριών στη Νέα Υόρκη, από φοιτητές μέχρι τα γεράματά τους, με το ένα εξ αυτών να κουβαλάει ένα καθοριστικό για το παρόν και το μέλλον του παρελθόν κακοποίησης. Μπορεί ως ιδέα να μην ακούγεται τόσο πρωτότυπη, αλλά έτσι κι αλλιώς η αξία πάντοτε κρύβεται στο πώς και το γιατί (γράφτηκε) ένα μυθιστόρημα. 

Η «Λίγη ζωή» ήρθε στην Ελλάδα κουβαλώντας επαίνους βιβλιοκριτών («μαγικό», «αριστούργημα», «μοναδικό»), υμνητικά διαδικτυακά σχόλια (και δάκρυα) αναγνωστών, βραβεία (Kirkus, Βιβλίο Μυθοπλασίας της χρονιάς στα βραβεία Βρετανικής Βιομηχανίας). Δικαιολογημένα. Διότι η Ηanya Yanagihara κατόρθωσε κάτι σπάνιο. Να δημιουργήσει χαρακτήρες με τους οποίους δένεσαι/συμπάσχεις/αγωνιάς, όπως μπορεί να σου συμβεί μόνο με δικούς σου ανθρώπους – ή έστω με τους ήρωες σπουδαίων τηλεοπτικών σειρών, που παρακολουθείς όμως για χρόνια (δες π.χ. «Six feet under»). Αυτό δύσκολα συμβαίνει με βιβλία σύγχρονης (αξιόλογης) λογοτεχνίας. 

Θέλει να έχεις δε ταλέντο ώστε, όταν χρησιμοποιείς τριτοπρόσωπη αφήγηση, ο αναγνώστης να ξεχνάει την ύπαρξή σου ως συγγραφέα-Θεού. Πόσο μάλλον όταν το μυθιστόρημά σου είναι μια παράθεση (και αντιπαράθεση) εσωτερικών φωνών. Ακολουθώντας μια γραμμική εξιστόρηση, την οποία συχνά διαλύει αφήνοντας να παρεισφρήσουν εικόνες από το παρελθόν, η Hanya Yanagihara άλλοτε ξεμπερδεύει με γεγονότα μέσω μιας παραγράφου και άλλοτε με προυστική εμμονή τα αναλύει. Κι αν μερικές φορές, στη δεύτερη περίπτωση, αυτά φαίνονται χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα, ο ψυχαναλυτής δεν είναι τελικά αυτός που θα κρίνει τον αντίκτυπό τους στην ψυχοσύνθεση του «ασθενούς»; Δεν μπορείς επίσης να μην παραξενευτείς που σε αυτό το μυθιστόρημα-ποταμό των 850 σελίδων, η πόλη λείπει. Όπως και τα επεισόδια της Ιστορίας. Ο όμορφος (ηθοποιός) Γουίλεμ, ο ζωγράφος Τζέι Μπο, ο αρχιτέκτονας Μάλκομ και ο αινιγματικός (δικηγόρος) Τζουντ μοιάζει να κινούνται σε ένα ά-χρονο και ά-τοπο περιβάλλον. Ή έστω σε ένα περίγραμμά τους. Παράξενο, αν και καθόλου ενοχλητικό αφού έτσι βυθίζεσαι στην ιστορία των ηρώων χωρίς αντιπερισπασμούς.

Μπορεί η συγγραφέας να επιμένει (στις συνεντεύξεις της) πως την ενδιέφερε (και) να θέσει/σχολιάσει τη σεξουαλική κακοποίηση, όμως στη δική μου ανάγνωση αυτή η ιστορία ήταν μια παραβολή. Ο Τζουντ μοιάζει με πολλούς από εμάς που κουβαλώντας έναν προσωπικό σταυρό (υπαρκτό ή κατασκευή) αρνούμαστε να πιστέψουμε πως θα βρούμε την αγάπη. Ότι, όπως γράφει ένας δευτερεύων ήρωας (o Χάρολντ) στον Τζουντ, «τα πράγματα σπάνε, και μερικές φορές επισκευάζονται, και στις περισσότερες περιπτώσεις συνειδητοποιείς πως ό,τι κι αν χαλάει, η ζωή αναδιατάσσεται για να αντισταθμίσει την απώλειά σου, μερικές φορές θαυμάσια». 

Το σίγουρο είναι πως το «Λίγη ζωή» είναι ένα βιβλίο για όσους πιστεύουν ή θέλουν να ξαναπιστέψουν στα λόγια του Γουίλεμ. «Κρατήσου από πάνω μου κι εσύ. Κάνε πως πέφτουμε και κρατιόμαστε απ’ το φόβο». [Η εξαιρετική μετάφραση είναι της Μαρίας Ξυλούρη].

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.