Η νέα παράσταση που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής και πρωταγωνιστεί μαζί με την Ελένη Καστάνη: Η Δεξιά, η Αριστερά και ο κυρ Παντελής
Κάθε φορά που γράφω για κάποια παράσταση βάζω disclaimer στην αρχή: «σορι, δεν γράφω για θέατρα…». Και είναι αλήθεια, δεν έχω αρκετές γνώσεις, δεν είμαι άνθρωπος του θεάτρου, περισσότερες είναι οι παραστάσεις που δεν μου αρέσουν από αυτές που μου αρέσουν και, τέλος, λόγω μερικής άγνοιας, δεν γράφω για θέατρα. Γράφω (όμως) για το πώς περνάει ένας άνθρωπος σήμερα στην πόλη, και αν ο άνθρωπος πάει σε ένα θέατρο στο οποίο περνάει καλά, το καταθέτω. Επειδή, από διαβολεμένη σύμπτωση, εγώ είμαι ο άνθρωπος αυτός που πάει ΚΑΙ στο θέατρο. Ευτυχώς για εσάς, όχι κάθε μέρα.
Ο Σταμάτης Φασουλής έλεγε από το καλοκαίρι για την ανακάλυψή του, το έργο των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου «Η Δεξιά, η Αριστερά και ο Κυρ Παντελής». Όποιο (έργο) υπογράφουν οι Σακελλάριος-Γιαννακόπουλος είναι καταπληκτικό και το ξέρουμε όσοι έχουμε μεγαλώσει με τις ελληνικές ταινίες τους. Οι γονείς μας είχαν ένα μεγάλο βιβλίο στη βιβλιοθήκη με θεατρικά έργα και σενάρια («Το Ελληνικό Θέατρο», εντελώς σίξτυς βιβλίο, που δυστυχώς έχει χαθεί στις μετακομίσεις).
Διάβαζα εκεί έργα, θεατρικά ΚΑΙ σενάρια, τα οποία θεατρικά δεν έβλεπα στο θέατρο, μια και το πατρικό μας ήταν στην Καβάλα, αλλά τα μάθαινα απ' έξω – τα «Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη» (Πολύβιου Βασιλειάδη-Νίκου Τσιφόρου) και «Ενας ήρωας με παντούφλες» (Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου) ήταν τα αγαπημένα μου, το πρώτο ως θεατρικό με ασπρόμαυρες φωτογραφίες της θεάς Μάρω Κοντού, το δεύτερο ως ταινία που είδαμε αργότερα στο θερινό σινεμά του Ποτού, Θάσου, ενώ είχα ήδη αποστηθίσει το σενάριο.
Άσχετα όλα αυτά με το κυρίως θέμα, που είναι το έργο «Η Δεξιά, η Αριστερά και ο κυρ Παντελής», καθώς και ο τρόπος που το σκηνοθέτησε ο Σταμάτης Φασουλής: «εποχής», δεκαετίας του ’40, αλλά γρήγορα, αστεία, χτυπητά, να μην πηγαίνει χαμένη ούτε μισή ατάκα, ο ίδιος ως καημένος κυρ Παντελής, φιλειρηνικός, ήσυχος πάτερ φαμίλιας, που κοπανιέται από την Ιστορία ξεκινώντας με την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και τα Δεκεμβριανά μέχρι την συμφωνία της Βάρκιζας - ενώ έχει μέσα στο σπίτι του έναν γιο αριστερό κι έναν δεξιό.
Το έργο είναι κωμωδία, γελάς με την Ελένη Καστάνη, με τον Σταμάτη Φασουλή, με την Δέσποινα Πολυκανδρίτου (που τραγουδάει με την απίστευτη φωνάρα της εκεί που δεν το περιμένεις), γελάς με τους δυο καβαλλημένους γιούς, τον Απόστολο Καμιτσάκο και Γιώργο Βουρδαμή, με τον Γιώργο Δεπάστα, τον Γιώργο Κορομπίλη και την Μαρία Καραβά, με τις καταστάσεις που δεν ήταν διόλου αστείες το ΄44-΄46 αλλά οι συγγραφείς, ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί τις κάνουν αστείες… και σκέφτεσαι μήπως δακρύσεις κι όλας σε κάποια φάση, εκεί προς το τέλος, επειδή αυτή η Ιστορία σε πατάει ακόμα στο δόξα πατρί και σε κρατάει πίσω ρε παιδί μου, όχι εσένα προσωπικά (ή εμένα, που έβλεπα το έργο) παρά την «νοοτροπία του Έλληνα», ή την παράλογη, βίντατζ λογική του δεξιός-αριστερός. Ή και την χώρα ακόμα. Όχι; Μπορεί να μου φαίνεται έτσι επειδή δεν έχω ιδέα από θέατρο…
Παρ' όλα αυτά: πέρασα ωραία, προτείνω μια παράσταση με την οποία ξεχνάς τον πόνο σου, μπαίνεις στον πόνο και στο γέλιο/κλάμα των ηρώων, φεύγεις ευχαριστημένος άνθρωπος. Έχω ξαναγράψει για τον Σταμάτη Φασουλή, ότι είναι από τους ηθοποιούς που δεν μπορείς να μην τον κοιτάζεις όταν βρίσκεται στη σκηνή, με την Ελένη Καστάνη δεν μπορείς να μην γελάσεις, επίσης όταν βρίσκεται στη σκηνή, ίσως και όταν βρίσκεται στο σπίτι της. Τον Καμιτσάκο τον έχω δει στο θέατρο και σε έναν μυστικό πιλότο, είναι ηθοποιάρα, όπως και όλοι οι συντελεστές της παράστασης – κανένας δεν μπήκε στην παρέα τυχαία, ο Σταμάτης Φασουλής διαλέγει πολύ προσεκτικά την οικογένεια που στήνει κάθε φορά στο θέατρο. Σίγουρα θα’ χει πέσει και έξω, δεν τα’ χω δει και όλα όσα έχει ανεβάσει, αλλά στον «Κυρ Παντελή» έχει χτυπήσει διάνα.
Με αφετηρία μια αληθινή ιστορία, με όχημα τη μέθοδο του θεάτρου ντοκιμαντέρ και με αναφορές στο φιλμ νουάρ και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, αναπτύσσεται στη σκηνή μια πολιτική αλληγορία
Οι Γιώργης Τσουρής, Τζούλια Διαμαντοπούλου, Νεφέλη Μαϊστράλη, Τάσος Ιορδανίδης και Άρης Ασπρούλης μας μιλούν για το πώς η ελληνική πένα βρίσκεται στο επίκεντρο της θεατρικής δημιουργίας
26°
