Ελ. Παπακωνσταντίνου, Μ. Ζυγούρη, Nalyssa Green, Ειρ. Δερμιτζάκη, Σ.Μανώλη, Β.Παπαχρήστου, Κ.Παπαχρήστου, Gemma Hansson Carbone, Σ. Γρηγοριάδου μιλούν για την παράσταση «AntigoneTest: This is me in my room».
Εκκίνηση. Σύνδεση. Ησυχία. Ο Covid-19 μας κράτησε μακριά από τα θέατρα αλλά όχι από τις παραστάσεις. Το zoom μπήκε στη ζωή μας με την δυναμική μιας Αντιγόνης σύγχρονης, ψηφιακής. Το «Antigone Test: This is me in my room» κέρδισε το κοινό και πήρε παράταση. ΈλληΠαπακωνσταντίνου, Μαίρη Ζυγούρη, Nalyssa Green, Ειρήνη Δερμιτζάκη, Σoφία Μανώλη, Βάλια Παπαχρήστου, Κατερίνα Παπαχρήστου, Σεραφίτα Γρηγοριάδου, Gemma Hansson Carbone οι γυναίκες που κρύβονται πίσω από τα virtual παράθυρα του υπολογιστή μας, μας γράφουν για αυτήν την επιτυχία.
Με νέες ημερομηνίες ψηφιακών παραστάσεων, η παράσταση που δημιουργήθηκε από την Έλλη Παπακωνσταντίνου και την εικαστικό Μαίρη Ζυγούρη έρχεται να zoomάρει τη θέση της γυναίκας. Το κείμενο στηρίζεται στα «Ίχνη της Αντιγόνης» ένα από τα γνωστότερα έργα της
σπουδαίας σύγχρονης Σουηδής Χριστίνας Ουζουνίδου που αντλεί από τον
αρχαιοελληνικό μύθο της Αντιγόνης και μιλά για την έμφυλη διαχρονική βία και την
κατασκευή της έμφυλης ταυτότητας.
Οι καλλιτέχνιδες που αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν μία ζωντανή περφόρμανς μέσα από τα «κουτιά» τους στην διαδικτυακή πλατφόρμα, μας γράφουν γι αυτό το νέο είδος παράστασης. Για αυτό το νέο είδος έκφρασης που γνώρισε η εποχή μας.
Οι καλλιτέχνιδες του «ANTIGONE TEST I this is Me in my room» γράφουν
Nalyssa Green
«Η πλατφόρμα του ZOOM ως ένας νέος τόπος και ένα νέο μέσο έκφρασης. Μια ολοκαίνουρια παιδική χαρά στα χέρια μας. Για να τη δοκιμάσουμε και να εκφραστούμε. Ο ψηφιακός μας εαυτός, τα ψηφιακά μας σώματα και οι ψηφιακές μας λέξεις να μπορέσουν να ταξιδέψουν σε όλον τον κόσμο και να εκφράσουν με τρόπο μουσικό και οπτικό το πολύ σημαντικό αυτό κείμενο της Χριστίνας Ουζουνίδου που μιλάει για αυτά που όλες σκεφτόμαστε, που ίσως δεν αναγνωρίζουμε ότι σκεφτόμαστε. Για αυτά που δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Και μας φέρνει κοντά. Μαζί. Όλες όσες έχουμε μοιραστεί την εμπειρία του να είσαι γυναίκα. Και στη δική μας μικρή και γλυκιά περίπτωση αυτές τις γυναίκες που αποτελούν την ομάδα αυτή. Που μαζί, μέσα σε ένα ψηφιακό δωμάτιο ασφάλειας και αλληλοκατανόησης μοιραστήκαμε την εκφραστικότητα μας, την τέχνη μας και αυτές της στιγμές του εγκλεισμού. Εντελώς μαζί κι ας είμαστε η καθεμία στο σπίτι της»
«Η καταιγίδα του covid-19 μας βρήκε εν μέσω των φυσικών μας προβών. Βρεθήκαμε "στην άκρη του γκρεμού", όπως γράφει η συγγραφέας, Χρ. Ουζουνίδου, στο κείμενό της. Για μένα, αυτό το πείραμα ήταν ο τρόπος μου να αντισταθώ, ίσως ακόμη και να κάνω ένα άλμα στο κενό μπροστά. Η ψηφιακή διάσταση ανοίγει έναν "δι-εθνικό" (trans-national) και "δια-φυσικό" (trans-physical) τρόπο να επαναπροσδιορίσουμε το ζήτημα της παρουσίας, συναντώντας ρίσκα, ανθρώπους, εικόνες, όνειρα και εφιάλτες μας. Θα έλεγε κανείς, με τρόπο εικονικό, μη-πραγματικό. Εγώ όμως λέω, με τρόπο συλλογικό επίσης. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι να ανακαλύψετε τι εννοώ!»
Έλλη Παπακωνσταντίνου
«Σήμερα η ελληνική κοινωνία φαίνεται πιο έτοιμη να απαξιώσει τον σεξισμό αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις στη δίκη Τοπαλούδη. Γνώρισα την Χριστίνα Ουζουνίδου πριν πέντε χρόνια και προσπάθησα για χρόνια μάταια να ανεβάσω αυτό το έργο. Το έδαφος δεν ήταν πρόσφορο και κανένας οργανισμός δεν στήριζε αυτό το εγχείρημα. Ενώνω τη φωνή μου με σπουδαίες γυναίκες. Καλλιτεχνάρες που ακούνε στο ένστικτό τους, δεν φοβούνται και δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Εδώ, δεν τους ζήτησα να παίξουν αλλά και να προτείνουν φωτισμούς, βίζουαλς, μουσικές μας και η κάθε γυναίκα “έφτιαχνε” μέσα από το σπίτι της τον δικό της κόσμο. Σε αυτήν την πολύ δύσκολη περίοδο του εγκλεισμού στηρίξαμε η μία την άλλη και μοιραστήκαμε έμπνευση, αγάπη και δύναμη. Αυτή η αλυσίδα με έκανε να συνδεθώ ξανά με τη μάνα μου, τη γιαγιά μου, τις άλλες γυναίκες που μου χάρισαν την ζωή για να μπορώ εγώ να είμαι ό,τι είμαι σήμερα. Πάντα το πίστευα. Το πρωτότυπο έργο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον τρόπο που φτιάχνεται, πρέπει δηλαδή και η συνθήκη που το γέννησε να είναι πρωτόγνωρη. Θέλει τόλμη να πηγαίνεις στα τυφλά χωρίς να ξέρεις αν αυτή η νέα γλώσσα θα αποδώσει κάτι το παρουσιάσιμο»
«Αυτή η έκτακτη συνθήκη, φέρνει μπροστά έκτακτα ερωτήματα. Ποιος είναι ο ρόλος της παραστατικής Τέχνης, σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης; Τι συμβαίνει με τα σώματα μας, τις φωνές μας, την ανάγκη μας να μιλήσουμε για αυτά ακριβώς που συμβαίνουν τώρα, που υπερβαίνουν τα όσα γνωρίζουμε ή φανταζόμασταν μέχρι τώρα; Μπορούν να καθηλώσουν; Μπορεί η παραστατική τέχνη να παραλύσει; Το κοινό είναι στην άλλη άκρη της οθόνης, δεν είμαστε κοντά. Αλλά η ανάγκη για το “μαζί” είναι πιο δυνατή από ποτέ. Και η ανάγκη για τη δίνη των στοχασμών, εικόνων, και βαθιών συνειρμών που μόνο η τέχνη με τα άλματα της μπορεί και παράγει, το ίδιο και τελικά, υπάρχουν στιγμές, κείμενα (όπως αυτό το βαθιά υπαρξιακό και μαζί ποιητικό κείμενο), και άνθρωποι που δεν σε αφήνουν να σταματήσεις»
Κατερίνα Παπαχρήστου
«Παρά τον αναγκαστικό περιορισμό στο σπίτι που προέκυψε κατά τη διάρκεια των προβών μας για το έργο, καταδυθήκαμε χωρίς αυτοπεριορισμό σε μια άλλη μορφή παραστατικής τέχνης. Αυτή η απόφασή μας εκδηλώνει την ανάγκη μας να συνεχίσουμε να δουλεύουμε πάνω στο κείμενο της Χριστίνας Ουζουνίδου, αλλά και να αντισταθούμε στην ελαχιστοποίηση της καλλιτεχνικής παρουσίας, μετα-τοπίζοντας την έννοια της οικιακής ζωής και των καλλιτεχνικών ορίων και εξημερώνοντας μια διαδικτυακή πλατφόρμα, που κάθε άλλο παρά αναμενόμενο ήταν να γίνει χώρος δημιουργίας και έκφρασης»
Σεραφίτα Γρηγοριάδου
«Για μένα το κείμενο της Χριστίνας Ουζουνίδου ενσαρκώνει κάτι ζωντανό. Είναι βαθιά υπαρξιακό και επίκαιρο. Εξηγεί μέσα μου τι σημαίνει να ψηλαφείς το δρόμο προς τα εμπρός να αγωνίζεσαι ενάντια στο συμπαγή τοίχο της υπαρξιακής αδράνειας να υπερασπιστεί ς μια προσωπική ταυτότητα.. οποία κι αν νιώθεις ότι είναι αυτή… να την υπερασπίζεσαι ως το τέλος πέρα από τα όρια της γλώσσας. Ακόμη κι όταν νιώθεις ότι αιωρείσαι η ότι το έδαφος δεν είναι στέρεο κι ότι είσαι μόνος κατάμονος να μην αποσύρεσαι να συνεχίζεις. Η παράσταση μας είναι λοιπόν μια πορεία αυτοκαθορισμού . Όλες οι έννοιες μέσα της ανασυντάσσονται. Με αφορμή αυτό το κείμενο πλέουμε στο ρευστό ψηφιακό κόσμο παράτολμα αιρετικοί να υπερασπιζόμαστε τη ζωντάνια του το συναίσθημα του την αλήθεια του τη στιγμή του»
Σοφία Μανώλη
«Πόσες φορές εμείς, οι γυναίκες που συμμετέχουμε σε αυτή τη δουλειά, εσείς, που διαβάζετε αυτά τα λόγια, δεν νιώσαμε και δεν νιώσατε ασφυξία, έστω και μια φορά στη ζωή μας, ύστερα από κακοποιητική συμπεριφορά ή πράξη που έχουμε υποστεί; Πόσο πίσω στην ιστορία πρέπει να ανατρέξουμε, για να «δικαιολογήσουμε» το γεγονός, ότι εν έτη 2020, μία κατά τα άλλα εξελιγμένη κοινωνία ανθρώπων, εξακολουθεί και γεννά βιαστές και δολοφόνους; Το θεατρικό έργο της Χριστίνας Ουζουνίδου πάνω στο οποίο βασίζεται το ψηφιακό μας παιδί, σκιαγραφεί με αλτρουιστική αναρχία, ευαισθησία και λόγια κοφτερά, το παντοδύναμο βασίλειο της πατριαρχίας και εμείς, σαν σύγχρονες Αντιγόνες, σαν σύγχρονες μάγισσες, επιδιώκουμε μέσα από τα ψηφιακά μας παράθυρα, να μιλήσουμε μια γλώσσα, που δεν έχει ακόμα γραφτεί»
Μαίρη Ζυγούρη
«Κάθε καλλιτεχνικό εγχείρημα, όποια μορφή και αν παίρνει, με οποιοδήποτε εκφραστικό μέσο, οφείλει εμπεριέχει το στοιχείο του Αδύνατου. Σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, το στοιχείο αυτό της αδυνατότητας, γίνεται ακόμα πιο αισθητό. Αυτό το ίδιο αποτελεί κίνητρο για δράση. Εν μέσω πανδημίας, και παράλληλα με την έξαρση κακοποίησης γυναικών και την πρόσφατη υπόθεση βιασμού, η ανάγκη μας να συνεχίσουμε τις πρόβες από τα σπίτια μας πάνω στο κείμενο της Ουζουνίδου μας έγινε επιτακτική, αναγκαία. Αφού πρόκειται για ένα ποιητικό μανιφέστο, καθαρό δείγμα γυναικείας γραφής. Το ΖΟΟΜ έγινε ο κοινός εικονικός μας τόπος, ένα νέο εκφραστικό μέσο προς εξερεύνηση, μέσα και πέρα από τα όρια της μεσολαβημένης συνθήκης, παραγωγής και θέασης. Μια καλλιτεχνική πρόκληση αλλά συγχρόνως και μια πράξη αλληλεγγύης. Πώς να καταφέρουμε να υπερβούμε τους περιορισμούς, πρακτικούς, τεχνολογικούς και καλλιτεχνικούς και να κάνουμε να ακουστεί μια τέτοια γυναικεία φωνή. Δυνατή, διαυγής αλλά και εύθραυστη μαζί. Πέρα από στερεότυπα και κλισέ, που μιλά σε βάθος για αυτό που πραγματικά έχει συμβεί και συμβαίνει σε όλες μας. Η φωνή αυτή πρέπει να ακουστεί!»
«Η έναρξη της καραντίνας μας βρήκε στον χώρο της πρόβας κι από τη σκηνή βρεθήκαμε μέσα στα κουτάκια της οθόνης του υπολογιστή. Όμως με το κείμενο της Ουζουνίδου, που δείχνει την αγωνία της για την ελεύθερη φύση της Αντιγόνης και κατ’ επέκταση της ελευθερίας όλων των γυναικών, κάθε άλλο παρά εγκλωβισμό μπορείς να νιώσεις. Οι ηθοποιοί έχουν έτσι κι αλλιώς αυτό το μαγικό ένστικτο να μπορούν να προσαρμόζονται σε κάθε συνθήκη κι αυτό το χάρισμα σε συνδυασμό με την προσέγγιση και την ανεξάντλητη διάθεση για πειραματισμό της σκηνοθέτριας Έλλης Παπακωνσταντίνου άνοιξε νέους δρόμους έκφρασης. Το θέατρο δε σταμάτησε ούτε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε σε περιόδους πολέμου ή δικτατορίας, έτσι, παραφράζοντας τη δανεισμένη έκφραση της Λιλής Ζωγράφου, που γράφει πώς “η ζωή νικά”, θα έλεγα πώς ανεξάρτητα από όλες τις δυσκολίες “...το θέατρο νικά!”»
Πληροφορίες παράστασης«ANTIGONE TEST I this is Me in my room» Ημέρες προβολής: Δευτέρα 1η Ιουνίου, 7:15μμ/ Τετάρτη 3 Ιουνίου, 7:15 μμ/ Δευτέρα 8 Ιουνίου, 7:15 μμ/ Τετάρτη 10 Ιουνίου, 7:15 μμ
Εισιτήρια: Eventbrite
10 € (απλό εισιτήριο)
38,50 € (εισιτήριο αλληλεγγύης για όποια/οιον επιθυμεί να υποστηρίξει την καλλιτεχνική ομάδα)
21°
