Η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του ΚΘΒΕ θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 19 και 20 Ιουλίου
Με φόρα από τη Θεσσαλονίκη, η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού ταξιδεύει στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος έπειτα από μία δυνατή χειμερινή σεζόν με παραστάσεις όπως οι «Πυρκαγιές» της Ιώς Βουλγαράκη, συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με μία παράσταση που ξεχωρίζει. Και για μία ακόμη χρονιά κάνει αίσθηση.
Στο καστ του Γιάννη Καλαβριανού βρίσκονται η Ανθή Ευστρατιάδου η οποία τιμήθηκε με το 11ο «Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη» για την θεατρική περίοδο 2017 για την ερμηνεία της στην εκπληκτική παράσταση του Γιάννου Περλέγκα «ο Αδαής και ο Παράφρων», ο πάντοτε μοναδικός Γιώργος Γλάστρας, η Μαρία Τσιμά, ο Γιώργος Καύκας, ο Νικόλας Μαραγκόπουλος, ο Χρίστος Στυλιανού και ο Θανάσης Ραφτόπουλος.
Λίγα λόγια για το έργο: Η τραγωδία «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» γράφτηκε στην αυλή του βασιλιά της Μακεδονίας Αρχέλαου, στα χρόνια 408-406 π.Χ., λίγο πριν από τον θάνατο του Ευριπίδη. Αποτελεί μία από τις πέντε τραγωδίες του με θέμα από τον Τρωικό κύκλο, και μαζί με τις Βάκχες είναι τα δύο τελευταία δράματά του. Παραστάθηκε στα Μεγάλα Διονύσια μετά τον θάνατό του, από τον Ευριπίδη τον Νεότερο (γιό ή ανιψιό του μεγάλου τραγικού) και απέσπασε το πρώτο βραβείο.
Η τραγωδία εστιάζει στην απόφαση του Αγαμέμνονα, αρχιστράτηγου των Αχαιών, να θυσιάσει την κόρη του την Ιφιγένεια, ώστε να μπορέσει να σαλπάρει για την Τροία ο ελληνικός στόλος, που έχει ακινητοποιηθεί λόγω άπνοιας στην Αυλίδα. Αυτό είναι το θέλημα της θεάς Άρτεμης, όπως αποκαλύπτει με τον χρησμό του ο μάντης Κάλχας. Έτσι, ο Αγαμέμνονας καλεί την Ιφιγένεια στην Αυλίδα, με το πρόσχημα του γάμου της με το πρωτοπαλίκαρο των Αχαιών, τον Αχιλλέα, προτού αναχωρήσουν για τον πόλεμο. Παρά το φρικτό δίλημμα που αντιμετωπίζει, αφού καλείται να επιλέξει μεταξύ της κόρης και της πατρίδας του, ο Αγαμέμνονας υπακούει στην «ανάγκη» και αποφασίζει να προχωρήσει στη θυσία, αγνοώντας τις ικεσίες της.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
«O Ευριπίδης, στο τέλος της ζωής του, μας δίνει ένα έργο μεταπτώσεων και συνεχόμενων διλημμάτων, ειρωνείας και αναπάντεχων κωμικών στιγμών. Εμποτισμένο από την ατμόσφαιρα της εποχής του, με την Αθηναϊκή δημοκρατία να παραπαίει και την ήττα στον Πελοποννησιακό πόλεμο να πλησιάζει, το έργο αποτυπώνει έναν κόσμο όπου η πίστη στον ηρωισμό και τις πατριαρχικές αξίες έχει κλονιστεί. Έναν κόσμο στον οποίον ο όχλος ανάγεται σε πρωταγωνιστή της δράσης, την ίδια στιγμή που οι ήρωες, ασταθείς, γεμάτοι αδυναμίες και με συνεχείς αλλαγές γνώμης, κατακρημνίζονται. Γίνονται δηλαδή τόσο ανθρώπινοι, που ξενίζουν. Μόνες σταθερές, σε έναν κόσμο μεταβατικό, παραμένουν ο αγώνας για την εξουσία, η αναπόδραστη ανάγκη που συντρίβει ζωές και ο ασύμπτωτος χρόνος των καλών προθέσεων, που μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφές. Η Αθήνα δεν έχει πια το ηθικό έρεισμα ότι διεξάγει έναν πόλεμο αμυντικό ή εναντίον βαρβάρων. Παρόλα αυτά, το αίτημα της ομοψυχίας είναι κυρίαρχο και πρέπει να επικρατήσει. Όμως η θυσία της Ιφιγένειας δεν είναι επιβεβλημένη.
Οι Αργείοι έχουν την επιλογή και να μην ξεκινήσουν για την Τροία. Ο Ευριπίδης δημιουργεί μία ηρωίδα που αποφασίζει τη θυσία της, υπό από το βάρος της ανάγκης. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια ρομαντική αυτοθυσία, ούτε με ένα μονοδιάστατο πατριωτικό δράμα, αλλά με μια περίπτωση διαρκούς πάλης και ανισορροπίας, μια ιστορία ανατροπών, που θέτει τις βάσεις του μελλοντικού αιτήματος ενός ιδανικού ανθρώπου, όπου οι κοινωνικές απαιτήσεις δεν θα τον συντρίβουν, αλλά θα συμπορεύονται με την ελευθερία της σκέψης, της βούλησης και του προσωπικού καλού. Μέχρι τότε, οι άνθρωποι δεν θα ξέρουν πού πραγματικά βρίσκονται, αλλά θα συνεχίζουν να οραματίζονται πού θέλουν να φτάσουν».
22°
