Sparn Dame: Όταν το post-punk γίνεται κοσμική παρατήρηση

Ένα γκρουπ που δεν διστάζει να συγκεράσει τις πλέον ετερόκλητες επιρροές του, με το ηχητικό τοπίο να περιλαμβάνει επιρροές τις δαιδαλώδεις progressive rock φόρμες της δεκαετίας του 1970, έως την ωμή αμεσότητα του grunge και alternative rock. Οι Sparn Dame είναι αρκούντως λυρικοί και μελαγχολικοί ώστε να δικαιολογούν τη «δύσκολη» ταμπέλα του post-punk, ωστόσο με το νέο τους πόνημα επιχειρούν να πάνε τη μουσική τους ένα βήμα παραπέρα.

Ο τίτλος του νέου άλμπουμ του γκρουπ είναι "Lollygag" που σημαίνει «χασομέρι». Είναι ένα σύνολο τραγουδιών βασισμένη σε φευγάτες ιστορίες και νωχελικές στιγμές, ένας δίσκος που αποδίδει τα του Καίσαρος τόσο στην επίδραση του garage σε όλα τα μετέπειτα ροκ υποείδη, αλλά και στη σχολή του Μπίλι Κόργκαν, με την αύρα των Smashing Pumpkins να δίνει το κάτι παραπάνω στο έτσι κι αλλιώς πολύ καλό υλικό. "Α soft protest against the rush of everything... mistake the urgency with meaning" αναφέρει χαρακτηριστικά ο στίχος, κάνοντας έστω και για λίγο τον ακροατή να προβληματιστεί για τα «επείγοντα» στην καθημερινότητά του.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε στα μέσα του προηγούμενου μήνα σε CD, digital, σε κασέτα μέσω της Ftochophone Records, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμος και σε ψηφιακές πλατφόρμες. Το πρώτο video single από το άλμπουμ αφορά το τραγούδι "Telstar", με το αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα καλαίσθητο σε ένα σύγχρονο νουάρ σκηνικό. Στο περιθώριο της κυκλοφορίας του "Lollygag", o Μπάμπης Μουλακάκης - κιθαρίστας και τραγουδιστής των Sparn Dame - μίλησε στην Athens Voice για το δικό του μουσικό ταξίδι, αλλά και των μελών της μπάντας (Κωνσταντίνος Κωνιός στο μπάσο και Κώστής Στεργίου σε τύμπανα, synth και σαξόφωνο), για το στιχουργικό κομμάτι του άλμπουμ, καθώς και τη σύγχρονη ελληνική εναλλακτική σκηνή.

Είστε από παλιά στη ροκ σκηνή της χώρας ως μουσικοί, ωστόσο οι Sparn Dame είναι ένα νέο σχετικά project.

Με τον Κωνσταντίνο (Κωνιό) γνωριζόμασταν από παλιά, από κοινά λάιβ που παίζαμε με τις τότε μπάντες μας, γύρω στο 2013–2014. Υπήρχε μια επαφή, μια αμοιβαία εκτίμηση και κάποια στιγμή του έστειλα 2-3 κομμάτια να ακούσει το 2021. Του άρεσαν, ξεκινήσαμε κουβέντα, και τελικά βρεθήκαμε στο στούντιο να γράψουμε κάτι πιο αυθόρμητα, χωρίς μεγάλη σκέψη. Όταν προέκυψε η ανάγκη για ντράμερ, μπήκε στην εικόνα ο Κωστής Στεργίου, φίλος του Κωνσταντίνου. Από την πρώτη στιγμή κόλλησε. Θυμάμαι στο "Hot Shot", τραγούδι από τον πρώτο δίσκο, χρειάστηκε να το παίξουμε δύο φορές για να «βγει» σε μεγάλο βαθμό. Οπότε το πράγμα κούμπωσε κάπως έτσι φυσικά από την αρχή.

Πώς ξεκίνησε το μουσικό σας ταξίδι και πώς προέκυψε το όνομα "Sparn Dame";

Το μουσικό μου ταξίδι ξεκινάει στα τέλη της δεκαετίας του 1990, στην Αθήνα. Τότε σχεδόν κάθε μουσικόφιλη παρέα στο σχολείο είχε τουλάχιστον έναν κιθαρίστα, έναν υποψήφιο ντράμερ και κάποιον που «έλεγε» ότι τραγουδάει. Η alt rock και grunge σκηνή ήταν στα πάνω τηςκαι καινούργιες μπάντες ξεφύτρωναν παντού σαν μανιτάρια. Κάπως έτσι βρέθηκα με μια ακουστική Eko 12χορδη στα χέρια μου και απέκτησα πρησμένα δάχτυλα. Σε μια πρόβα φίλων, ο τραγουδιστής που ήταν να δοκιμαστεί δεν ήρθε, οπότε πήρα το μικρόφωνο και τραγούδησα το War Pigs των Sabbath. Από εκεί ξεκίνησαν όλα, σε ένα ωραίο υπόγειο καταστήματος παιχνιδιών που προσαρμόσαμε για πρόβες. Ακολουθούσαν πρόβες, πολλές ακροάσεις πριν το απογευματινό σχολείο. Βασικά, προλαβαίναμε να «λιώσουμε» δίσκους και μετά πηγαίναμε στο μάθημα με μια κάποια ψυχική ανάταση. Από εκεί προέκυψαν οι Intravenus, μια prog μπάντα. Ωραίες εποχές. Παίξαμε αρκετά χρόνια live, φεστιβάλ κλπ. Μέχρι που κάποια στιγμή χώρισαν οι δρόμοι μας. Τα παιδιά συνέχισαν και έβγαλαν έναν πολύ καλό instrumental δίσκο. Κάπως έτσι έκλεισε εκείνο το πρώτο κεφάλαιο.

Με τα χρόνια, αλλάζουν και τα ακούσματα κι αυτό φέρνει και άλλες διαθέσεις στο παίξιμο, στη σύνθεση. Γύρω στο 2011, ξεκίνησε ένα project που αρχικά λεγόταν «Φιόγκος». Ήταν ένα αρκετά ιδιαίτερο εγχείρημα, πιο αφηγηματικό, σχεδόν θεατρικό. Μικρές ιστορίες, φανταστικές ή βασισμένες σε ελαφρώς παραλλαγμένα κείμενα από γαλλική λογοτεχνία, κυρίως σε συμβολιστές όπως ο Θεόφιλος Γκωτιέ κ.α. Όλα αυτά ντυμένα με ψυχεδέλεια: πετάλια σε κιθάρες, μπάσα, στόμια από σαξόφωνα, κρουστά για παραγωγή ήχων και άλλες αυτοσχέδιες ηχητικές παρεμβολές, θόρυβοι, ιαχές φωνών κλπ. Δυστυχώς δεν υπάρχει ηχογράφηση, μόνο αναμνήσεις και ένα ενδεχόμενο ίσως να αναστηθεί μελλοντικά το όλο θέμα σε κάποια άλλη μορφή.

Από τον «Φιόγκο» και με πρώην μέλη των Intravenus δημιουργήθηκαν οι The Bow. Ήταν μια πιο indie/post-rock φάση, πιο εσωτερική, με άλλο στήσιμο και ύφος. Προλάβαμε να ηχογραφήσουμε ένα ντεμπούτο, ίσως ιδιαίτερο για κάποιους, ίσως όχι. Και μετά, όπως ήρθαμε, φύγαμε. Ήσυχα. Ακολούθησε μια περίοδος σιγής. Η μουσική ήταν πάντα εκεί. Μέσα στο σπίτι, σε σπίτια φίλων, σε «τζαμαρίσματα», στην κιθάρα, στις σημειώσεις. Έμεινε σαν φλόγα χαμηλή, που απλώς περίμενε να φυσήξει λίγο αέρας. Αυτός ο αέρας ήρθε πολύ αργότερα, με τους Sparn Dame. Το όνομα είναι μια "flâneuse", ας πούμε μια περιπατητική φιγούρα. Προέκυψε από έναν δρόμο στο Άμστερνταμ, τη Sparndammerstraat, όπου περπατούσα αρκετά μια περίοδο πιο παλιά, καθώς και από ένα παιχνίδι συνειρμών με το Goodbye Yellow Brick Road του Elton John, το οποίο άκουγα πολύ τότε και έπαιζα στην κιθάρα. Σαν ο δρόμος να αποκτούσε μια γυναικεία μορφή.

Ποιες είναι οι βασικές διαφορές του "Lollygog" με το ντεμπούτο "Bitter Cherry"; Ποια ονόματα πιστεύετε ότι επηρέασαν τον ήχο σας;

Μετά το πρώτο μας άλμπουμ, το "Bitter Cherry" που ήταν άμεσο, έντονο και γεμάτο ενέργεια, σαν το πρώτο ραντεβού όπου όλα είναι καινούργια και συναρπαστικά, αρχίσαμε να δουλεύουμε το δεύτερο δίσκο. Υπήρχαν ήδη γύρω στα 14 νέα κομμάτια από τότε, από τα οποία τελικά κρατήθηκαν τα 6, προσθέσαμε και τρία ακόμη στην πορεία και έτσι διαμορφώθηκε το "Lollygag" με 9 τραγούδια. Ο νέος δίσκος κρατάει το ροκ και alternative vibe του πρώτου, αλλά μας πάει και λίγο πιο πέρα: υπάρχουν πειραματικές στιγμές, σημεία που ακουμπάνε το prog, αλλού λίγο punk ή garage, ενώ οι κιθάρες είναι πιο «βρώμικες» και πιο ακατέργαστες σε σχέση με το "Bitter Cherry". Ξεχωρίζει ίσως το Ennui Possible, όπου ο Κωστής Στεργίου έβαλε τα σαξόφωνα, δίνοντας μια άλλη ατμόσφαιρα , κάτι ανάμεσα σε Robert Wyatt και Van der Graaf Generator.

Το όνομα "Lollygag" είναι μια αμερικάνικη slang λέξη που σημαίνει «χαζεύω», «τεμπελιάζω», ή απλά... αφήνομαι. Eπιλέχθηκε σαν ένα ήπιο σχόλιο ή αντίδραση απέναντι στον φρενήρη ρυθμό της καθημερινότητας, σαν μια υπενθύμιση να επιτρέπεις στον εαυτό σου να σταματάει, να νιώθει και να παρατηρεί. Το Bitter Cherry από την άλλη είχε μια ορμή αντίστοιχη όπως όταν γνωρίζεσαι πρώτη φορά με κάτι το καινούργιο και όλα τρέχουν. Ο τίτλος του ήρθε από μια τυχαία σύμπτωση: ο Κωνσταντίνος Κωνιός μου είχε στείλει ένα ποίημα με τίτλο "Bitter Cherry" και εκείνο το ίδιο βράδυ είχα πάρει μια πάστα bitter cherry. Ο τίτλος μας «χαμογέλασε», ήταν κάπως πικρός και γλυκός ταυτόχρονα και ταίριαξε απόλυτα με το κλίμα του δίσκου.

Όσον αφορά τις επιρροές μας, υπάρχει μια κεντρική κατεύθυνση στον δίσκο που πατάει γερά στο 90s alternative και στα διάφορα παρακλάδια του ροκ, με νήματα που φτάνουν πίσω στους πιο κλασικούς ήχους των 70s. Παράλληλα όμως πρόκειται για μια ιδιότυπη ζύμωση: δεν επηρεάζεται μόνο από συγκεκριμένα είδη, αλλά και από τραγούδια που έχει παίξει, τραγουδήσει ή αγαπήσει κανείς μέσα στα χρόνια, ακόμα κι αν ανήκουν σε τελείως διαφορετικά στυλ, ενσωματωμένα πια σχεδόν ασυνείδητα. Κάπως έτσι, στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα μπορεί να διακρίνει κανείς, έστω και ανεπαίσθητα, στοιχεία που παραπέμπουν στη θεατρικότητα και τις κραυγές του Screaming Jay Hawkins, στη σκοτεινή ποπ των Depeche Mode, στην εσωτερικότητα και την ιδιαίτερη μελοποίηση των Van der Graaf Generator, στην ωμή ενέργεια των Sonics, στον λυρισμό των Smashing Pumpkins , αλλά και funk ή ψυχεδελικές αποχρώσεις. Είναι ένα ηχητικό correspondence· μια συνομιλία ανάμεσα σε φαινομενικά ετερόκλητους κόσμους , με το ροκ να λειτουργεί σαν κεντρικός άξονας.

Η γνώμη σας για τη σύγχρονη ελληνική σκηνή; Επίσης, υπάρχουν σχέδια όσον αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις;

Η ελληνική σκηνή αυτή την περίοδο είναι γεμάτη αξιόλογες μπάντες και projects, ανεξάρτητα από το πόσο ευρύ είναι το κοινό τους ή οι επιρροές τους. Υπάρχουν εξαιρετικοί μουσικοί που δημιουργούν πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές και τις εκθέτουν σε εκδηλώσεις από DIY live μέχρι ευρωπαϊκές τουρνέ. Νέοι άνθρωποι δημιουργούν πολύ ιδιαίτερες μπάντες, κάτι που δείχνει ότι υπάρχει ένας ζωντανός, δημιουργικός πυρήνας στην εγχώρια σκηνή. Γενικά στις ηλικίες ειδικά 20 με 30 βγαίνει ορμή και ένα νεύρο που όμοιό του δεν έχει υπάρξει ενδεχομένως! Ως Sparn Dame δεν εμφανιζόμαστε συχνά live, αλλά βλέπουμε θετικά το ενδεχόμενο να κάνουμε συναυλίες στο μέλλον, στην Ελλάδα ή και εκτός. Υπάρχει διάθεση για τέτοιες εμπειρίες, ώστε να ακούσει περισσότερος κόσμος την μουσική των S.Dame.

Επιτυχία. Πώς ακριβώς ορίζεται για τους Sparn Dame;

Επιτυχία είναι όταν ένα κομμάτι σε ξαφνιάζει εκ των έσω όταν το ακούς ξανά και νιώθεις κάτι αληθινό, σαν να σε κοιτάει από άλλη γωνία. Μια εκτροπή αισθήσεων που δεν είχε προβλεφθεί. Είναι σαν από το υπερυψωμένο μας βλέφαρο να ξεδιπλώνεται η πρεμιέρα μιας καθηλωτικής αλήθειας, ένα "sudden encounter". Αν αυτό το συναίσθημα φτάσει και σε κάποιον άλλον, αν σταθεί σε ένα σημείο, σε έναν στίχο, τότε αυτό αρκεί. Είναι μια ήσυχη, ουσιαστική ανταμοιβή. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα. Να μη γράφεις για να αρέσεις, αλλά για να πεις αυτό που έχεις μέσα σου, έτσι όπως βγαίνει. Αυτό το «δικαίωμα» στην έκφραση είναι ίσως η πιο ουσιαστική μορφή επιτυχίας.

Οι στίχοι του άλμπουμ είναι προσωπικοί; Ή αντιθέτως μπορεί ο καθένας να συνδυάσει ο καθένας κάποιο βίωμά του;

Οι στίχοι γράφονται συχνά μέσα από έναν συνδυασμό προσωπικών εμπειριών και στιγμών, στοχασμού ή φαντασίας. Κάποιες φορές υπάρχει μια πιο καθαρή, κεντρική ιδέα που οδηγεί το κομμάτι, άλλες φορές η γραφή μοιάζει με αυτόματη ροή, σχεδόν σαν υπαγόρευση. Έναυσμα μπορεί να είναι το οτιδήποτε: μια αντανάκλαση σε ένα τζάμι, μια φράση που είπε κάποιος και καρφώθηκε στη μνήμη σου, μια συζήτηση με έναν άγνωστο, μια εικόνα που επανέρχεται μετά από χρόνια σαν deja vu, ένα βιβλίο, μέρη απόκοσμα στις εσχατιές του κόσμου, παράξενα φαινόμενα, lucid dreams, αστικές περιπλανήσεις, καθημερινά συναισθήματα χαράς και λύπης.

Υπάρχει κάποιες φορές επίσης κάτι το σχεδόν μεταφυσικό στις συναντήσεις και τις συνδέσεις με τους ανθρώπους· σαν να έπαιξε ένα μικρό παιχνίδι η μοίρα και να έφερε δύο ιστορίες κοντά την κατάλληλη στιγμή. Μας αρέσει να αντιμετωπίζουμε τη γραφή και με μια ελαφρώς σουρεαλιστική διάθεση, να στραβώνουμε ελαφρώς την «πραγματικότητα» για να χωρέσει μια άλλη, πιο εσωτερική αλήθεια. Παράλληλα όμως, αγαπάμε και την απλότητα στη γλώσσα. Να λέγονται τα πράγματα με άμεσο τρόπο, χωρίς να χάνεται το βάθος.

Στον δίσκο υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, κομμάτια που ακουμπούν ακόμα και το μεταφυσικό ή πραγματεύονται φανταστικές ιστορίες βασισμένες εν μέρει σε αληθινά συμβάντα και με διττή σημασία. Το "Living in Alegoria", για παράδειγμα, μιλά για την οντολογική απομόνωση, για τη ζωή μέσα σε ένα σύστημα που δύσκολα κατανοούμε πλήρως. Σε άλλο επίπεδο, αγγίζει και τη σύνδεση ανάμεσα στη δημιουργικότητα και τις ψυχικές διακυμάνσεις, μια υπόγεια νύξη σε αυτό το παράξενο, ευάλωτο, αλλά και πολύ ζωντανό έδαφος όπου καλλιεργείται η καλλιτεχνική σκέψη. Πιστεύουμε πως είναι ωραίο οι στίχοι να μένουν ανοιχτοί σε ερμηνείες, να λειτουργούν και σαν καθρέφτες για τον ακροατή, όπου ο καθένας μπορεί να δει κάτι διαφορετικό.

Ακολουθήστε τους Sparn Dame:
https://sparndame.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/SparnDame
https://www.instagram.com/sparndame/