Όψεις της πόλης, αναμνήσεις, πράγματα που συνέβησαν παλιά, και πράγματα που συμβαίνουν σήμερα γύρω μας. Ημερολογιακές καταχωρίσεις για κάθε χρήση
Σήμερα το Ημερολόγιο είναι μονοθεματικό. Την Τρίτη, 1 Ιουλίου, η Ντέμπι Χάρι γίνεται 80 χρονών. Μια ευκαιρία λοιπόν για να ρίξουμε μια ματιά στη ζωή της, για να τη δούμε —είναι τόσο όμορφη που σε πιάνει απελπισία— και για να ξανακούσουμε κάποια από τα τραγούδια της.
* * *
Το «Parallel Lines» κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1978, αλλά εγώ με τον φίλο μου τον Χάρη τον ανακαλύψαμε αρκετούς μήνες μετά, το ’79, ανάμεσα στην πρώτη και τη δευτέρα λυκείου. Το μάθαμε όλο απέξω· το λιώσαμε. Στο εξώφυλλο του δίσκου, πέντε νεαροί άντρες με μαύρα κοστούμια και γραβάτες —αλλά και με βρόμικα σνίκερς—, γελαστοί, κάπως χαζοχαρούμενοι για την ακρίβεια, και μισό βήμα μπροστά τους, σχεδόν στο κέντρο, μια κοπέλα, αγέλαστη αυτή, με ένα λευκό φουστάνι μέχρι δυο δάχτυλα μακρύ κάτω από το γόνατο, με τιραντάκια και ντεκολτέ, με ένα επίσης λευκό κολιέ, και άσπρα πέδιλα. Είχε τα χέρια σφιγμένα σε γροθιές στη μέση, φορούσε κάτι βραχιολάκια, στο ένα μπράτσο είχε δεμένο κάτι σαν μαντίλι, λευκό κι αυτό, και ήταν εξωφρενικά και ακατανόητα όμορφη. Ξανθιά, με κάτι καστανές τούφες. Ήταν σοβαρή, αυστηρή, και φαινόταν να έχει πολλά πράγματα στο μυαλό της. Μια αποστολή.
Την ερωτεύτηκα παράφορα.
Η Ντέμπι Χάρι γεννήθηκε την 1η Ιουλίου του 1945 στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Η μαμά της την άφησε στο μαιευτήριο και εξαφανίστηκε. Στα 35 της, η Ντέμπι θα την έψαχνε και, εντέλει, θα κατάφερνε κάποια στιγμή να τη βρει. Η βιολογική της μητέρα —ήταν μουσικός: έπαιζε πιάνο σε διάφορες ορχήστρες— δεν ενδιαφέρθηκε καν να της μιλήσει στο τηλέφωνο, και δεν συναντήθηκε ποτέ μαζί της. Δεν ήθελε παιδιά.
Σε ηλικία τριών μηνών, η Ντέμπι υιοθετήθηκε από ένα ζευγάρι, την Κάθριν και τον Ρίτσαρντ Χάρι. Είχαν ένα κατάστημα δώρων στο Χόθορν του Τέξας. Ήσυχοι άνθρωποι, μετρημένοι. Την πήραν, και την έβγαλαν Ντέμπορα Ανν Χάρι. Μέχρι τότε λεγόταν Άντζελα Τριμπλ: η μαμά της είχε αφήσει αυτό το όνομα στις νοσοκόμες πριν φύγει βιαστική. Οι γονείς της θα της αποκάλυπταν ότι ήταν υιοθετημένη, τέσσερα χρόνια μετά.
Ήταν αγοροκόριτσο, και είχε συνέχεια γδαρμένα γόνατα. Αλλά ταυτόχρονα ήταν και η πιο όμορφη στο γυμνάσιο, εκεί στο Χόθορν. Όταν τελείωσε το σχολείο, σπούδασε για δύο χρόνια επιστήμες του ανθρώπου σε ένα περιφερειακό κολέγιο, και αμέσως μετά την αποφοίτησή της πήγε στη Νέα Υόρκη. Δεν είχε ιδέα τι ήθελε να κάνει, αλλά θα ήταν κάτι σχετικό με την τέχνη, έλεγε παντού.
Ίσως να γινόταν καλλιτέχνις, μιας και ζωγράφιζε από παιδί. Ίσως πάλι τραγουδίστρια. Αλλά μπορεί και ηθοποιός.
Δούλεψε για μερικά χρόνια σαν γραμματέας στα γραφεία του BBC Radio, σαν σερβιτόρα στο περίφημο νυχτερινό κέντρο και εστιατόριο Max’s Kansas City, όπου τότε μαζευόταν όλη η πόλη, έγινε go-go dancer σε μια ντισκοτέκ, και ξανά σερβιτόρα σε ένα κλαμπ του Playboy, ντυμένη όπως όλες οι κοπέλες στο προσωπικό — σαν Playboy Bunny.
Όλα αυτά δεν ήταν απλώς προσωρινές δουλειές. Το ήξερε και η ίδια όποτε προσλαμβανόταν κάπου αλλού, αφήνοντας την προηγούμενη θέση. Ήταν κάτι άλλο. Μια επένδυση, ή μια μαθητεία.
Οι εμπειρίες της τη διαμόρφωσαν και την εξέλιξαν. Η ίδια η αντικουλτούρα της Νέας Υόρκης —τους εκπροσώπους της οποίας σέρβιρε και τους άκουγε να μιλάνε για τον εαυτό τους και την τέχνη— πέρασε στο αίμα της. Και κάτι άρχισε να αναδύεται τότε μέσα της: μια άλλη Ντέμπι· και, μαζί, ένας νέος τύπος γυναίκας. Κάτι καινούργιο. Ένας ρόλος.
Ήταν τότε που αποφάσισε, όχι να γίνει, αλλά να ενσαρκώσει μια ροκ σταρ που θα ήταν έξυπνη και άγρια και ελεύθερη και ευάλωτη και εκδικητική και συναρπαστικά όμορφη, που θα ήξερε ποια ήταν και τι ήθελε. Πόσα πράγματα θα μπορούσε να επηρεάσει, αλλάζοντάς τα για πάντα, αν τα κατάφερνε. Έπρεπε να βρει τον τρόπο να το κατακτήσει αυτό.
Είχε ήδη τραγουδήσει σε ένα folk-rock συγκρότημα, το The Wind in the Willows, και κατόπιν έκανε με δύο φίλες της ένα γυναικείο τρίο, το The Stilettos. Αυτά όλα ήταν καλά, αλλά λίγα. Δεν τη γέμιζαν.
Σε ένα κλαμπ που τραγουδούσαν με τις Stilettos, μια βραδιά τού 1973, γνώρισε έναν νεαρό με μαύρα ρούχα και μακριά μαλλιά, πέντε χρόνια μικρότερό της, κιθαρίστα. Του άρεσαν τα αλλόκοτα, σκοτεινά πράγματα. Τον έλεγαν Κρις Στάιν. Θα έμεναν 15 χρόνια μαζί, αχώριστοι.
Το 1974 έφτιαξαν μια καινούργια μπάντα οι δυο τους. Την ονόμασαν Angel and the Snake. Ο κόσμος τούς φώναζε Blondie όμως. Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε ακριβώς πώς προέκυψε αυτό. Είχε να κάνει με εκείνην και τα βαμμένα ξανθά μαλλιά της προφανώς, τα σφυρίγματα από τους φορτηγατζήδες μέσα στη νύχτα, αλλά και πάλι… Άλλαξαν το όνομά τους σε Blondie μετά από μερικούς μήνες. Δεν γινόταν αλλιώς. Προσέλαβαν τον Κλεμ Μπερκ στα ντραμς, τον Τζίμι Ντέστρι στα πλήκτρα, και τον Γκάρι Βαλεντάιν στο μπάσο. Η Ντέμπι συνέχισε να επεξεργάζεται την περσόνα της. Και αυτό ήταν.
To κοινό άρχισε να δείχνει πως αυτή η νέα, σκληρή, αστική προσέγγιση στον ήχο ήταν αυτό που περίμενε. Και όλοι μα όλοι ήταν ερωτευμένοι με την Ντέμπι.
Παρ’ όλα αυτά το πρώτο τους συμβόλαιο έκανε δύο χρόνια για να έρθει, και το πρώτο τους άλμπουμ («Blondie») κυκλοφόρησε μόλις το 1977. Δεν έκανε την επιτυχία που περίμεναν πως θα κάνει. Μόνο που την ίδια χρονιά έβγαλαν κι άλλο δίσκο: το «Plastic Letters», που μαζί με το αξεπέραστο «Parallel Lines» του 1978 ήρθαν για να αλλάξουν τα πάντα.
Από το κακόφημο CBGB, η φήμη τους εκτοξεύτηκε σε όλο τον κόσμο. Μέχρι και κάπου στη Χαριλάου, λίγους μήνες μετά.
Το «Heart of Glass», το «One Way or Another» και το «Sunday Girl» έγιναν πελώριες επιτυχίες, και η Ντέμπι ένα πρόσωπο με πρωτοφανή αναγνωρισιμότητα. Το 1979 ήρθε το άλμπουμ «Eat to the Beat», έναν χρόνο μετά το «Autoamerican», και το 1982 το «The Hunter». Μόνη της, η Ντέμπι κυκλοφόρησε το 1981 και ένα σόλο άλμπουμ, το «KooKoo» (από όπου ξεχώρισαν το «Backfired» και το «The Jam Was Moving»), με το περίφημο εξώφυλλο από τον Χανς Ρούντολφ Γκίγκερ, δημιουργό του Alien στην ομώνυμη ταινία — η Ντέμπι, ενθουσιασμένη από το φιλμ, πήγε να τον βρει στην Ελβετία για να τον πείσει να συνεργαστεί μαζί της για το εξώφυλλο, τα βίντεο κλιπ, και για ό,τι άλλο θα ήθελε εκείνος. Ο H.R. Giger είπε ναι.
Έξι συν ένα άλμπουμ-θησαυροί, μέσα σε μια πενταετία.
Παρ’ όλα αυτά, θα έκαναν 17 χρόνια για να βγάλουν ξανά δίσκο.
Το «Call Me» μπήκε στο soundtrack του American Gigolo, το «The Tide Is High» έδωσε μια ρέγκε διάσταση στο πανκ, το «Rapture» ήταν το πρώτο ραπ τραγούδι που έκανε ποτέ επιτυχία έξω από μια συγκεκριμένη κοινότητα. Η ραπ πρώτη φορά έμπαινε στο Billboard (και μάλιστα στο #1, στην κορυφή), και η χιπ-χοπ κουλτούρα πρώτη φορά εμφανιζόταν σε ένα ευρύ κοινό. Χάρη σε μια λευκή ξανθιά.
Οι Blondie δεν ήταν ποτέ μόνο πανκ, ή μόνο new wave, ή μόνο οτιδήποτε: ενσωμάτωσαν στοιχεία ποπ, ηλεκτρονικής μουσικής, ρέγκε, φανκ, ντίσκο και ραπ, ανοίγοντας νέους δρόμους και εμπνέοντας αμέτρητους μουσικούς. Και όλος ο κόσμος άκουγε Blondie πια.
Οι συναυλίες τους ήταν αμέτρητες, τα ταξίδια συνεχόμενα, τα χρήματα πολλά, η δόξα, η φήμη, η ομορφιά ατελείωτες.
Τίποτε από όλα αυτά δεν θα γινόταν χωρίς την Ντέμπι. Ήταν τόσο συναρπαστική και τόσο ξέχειλη από ιδέες, που οι υπόλοιποι της μπάντας δυσκολεύονταν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της. Ακόμη και ο Κρις Στάιν, με τον οποίο έγραψαν μαζί τα περισσότερα τραγούδια της μπάντας — όχι σε κάποιο στούντιο, αλλά στο σπίτι τους.
Οι δυο τους έμεναν σε ένα παλιό κτίριο στο Μπόουερι του Κάτω Μανχάταν, μια παρακμιακή γειτονιά που διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στην πολιτιστική ιστορία της Νέας Υόρκης. Συνδέθηκε με το πανκ-ροκ, υπήρξε βασικό κέντρο για εικαστικούς, ήταν γενέτειρα του σύγχρονου βαριετέ. Ένα ωραίο, και επικίνδυνο, μέρος να ζει κανείς.
Ανάμεσα σε μερικές δεκάδες ακόμη γείτονές τους συγγραφείς και καλλιτέχνες, στο διπλανό σπίτι έμενε ο Μπάροουζ, με τον οποίο η Ντέμπι ήταν όλη μέρα μαζί. Τον αγαπούσε, και τον καταλάβαινε.
Υπήρξε στενή φίλη του Άντι Γουόρχολ, ήδη από την εποχή που δούλευε σαν σερβιτόρα στο Max’s Kansas City. Η φιλία τους αναπτύχθηκε με τα χρόνια, και το 1979 έγινε εξώφυλλο στο «Interview». Το καλοκαίρι του 1985, σε μια επίδειξη στο Lincoln Center για την προώθηση του υπολογιστή Amiga, ο Γουόρχολ πειραματίστηκε ζωντανά πάνω στις φωτογραφίες της Ντέμπι, που της έβγαλε ο ίδιος. Όλος ο κόσμος είχε πέσει επάνω τους. Η Ντέμπι, μελαγχολική, σχεδόν αγέλαστη, έλαμπε.
Οι Blondie διαλύθηκαν το 1982.
Διαλύθηκαν επειδή ο Κρις Στάιν αρρώστησε σοβαρά με πέμφιγα, ένα αυτοάνοσο νόσημα που προκαλεί φουσκάλες στο δέρμα και στους βλεννογόνους. Αν και όλοι πίστευαν πως δεν θα αντέξει —είχε χάσει πάρα πολλά κιλά και δεν μπορούσε να περπατήσει για χρόνια—, η Ντέμπι στάθηκε στο πλευρό του μέχρι να τον δει να είναι σε θέση ξανά να αυτοεξυπηρετηθεί. Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια, από το 1982 μέχρι το 1986, στο απόγειο της καριέρας της, εξαφανίστηκε από τα πάντα και έγινε η αποκλειστική νοσοκόμα του. Ξόδεψε όλα τα κέρδη τους από τους Blondie για την ανάρρωσή του. Και τα κατάφερε. Κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει όταν τον πρωτοείδαν τόσα χρόνια μετά να κυκλοφορεί ξανά στους δρόμους, στηριγμένος στο μπράτσο της. Κάποια στιγμή είχε μείνει 40 κιλά.
Οι δυο τους θα έμεναν άλλα τρία χρόνια μαζί. Χώρισαν κοινή συναινέσει το 1989 επειδή η Ντέμπι δεν ήθελε να κάνει παιδιά. Ωστόσο, παρέμειναν στενοί φίλοι —και ακόμη είναι—, ενώ συνέχισαν να συνεργάζονται μουσικά και καλλιτεχνικά, επανενώνοντας και αναμορφώνοντας τελικά τους Blondie το 1997.
Αν και όλοι οι μεγάλοι φωτογράφοι δούλεψαν με την Ντέμπι —δεν υπήρχε άλλο τέτοιο πρόσωπο στη γη—, ο Κρις Στάιν υπήρξε μακράν, για πολλές δεκαετίες, ο βασικός της φωτογράφος. Και ακόμη είναι.
Μέχρι τότε, το 1997, η Ντέμπι έβγαλε άλλα τρία σόλο άλμπουμ: «Rockbird» (1986: «French Kissin’ in the USA», «In Love with Love» κ.ά.), «Def, Dumb & Blonde» (1989: «I Want That Man», «Sweet and Low», «Brite Side» κ.ά.), «Debravation» (1993: «I Can See Clearly», «Strike Me Pink» κ.ά.). Θα ακολουθούσε μόνο ένα σόλο άλμπουμ της ακόμα, πολλά χρόνια μετά, το «Necessary Evil (2007: «Two Times Blue», «If I Had You» κ.ά.).
Γιατί άραγε έπρεπε να περάσει σχεδόν μία δεκαπενταετία;
Ο κύριος λόγος ήταν η επανένωση των Blondie το 1997 και η κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ της δεύτερης περιόδου τους το 1999. Η ενέργεια και η προσοχή της Ντέμπι στράφηκαν και πάλι στο συγκρότημα, που μάλιστα γνώρισε νέα εμπορική επιτυχία, ειδικά με το single «Maria».
Από την άλλη, το «Debravation» του 1993, δεν ικανοποίησε τη δισκογραφική της, που αρχικά το απέρριψε. Είχε πολλά ανάμεικτα είδη μέσα, της είπαν, που θα μπέρδευαν το κοινό. Αυτό, μαζί με τον θυμό της, επηρέασε ουσιαστικά την απόφασή της να επικεντρωθεί ξανά στους Blondie.
Αλλά δεν ήταν μόνο οι Blondie. Η Ντέμπι στράφηκε και προς την υποκριτική κατά τη δεκαετία του ’90, κάτι που την ενδιέφερε πολύ από παλιά. Το έκανε μάλιστα πέφτοντας με τα μούτρα στη δουλειά, και πολύ φιλότιμα, όπως έκανε με καθετί που έπιανε στα χέρια της. Τον καιρό εκείνο, με τις οντισιόν, τις απορρίψεις, τις πρόβες, δεν έδειχνε ποτέ και σε κανέναν ότι ήταν μια τεράστια ροκ σταρ. Δεν την ενδιέφερε να το κάνει. Όταν έχασε μέσα από τα χέρια της τον ρόλο της Πρις στο «Blade Runner», από την Ντάριλ Χάνα, απλώς ανασήκωσε τους ώμους και γύρισε στο σπίτι της χτυπώντας με δύναμη την πόρτα.
Η Ντέμπι έχει εμφανιστεί σε πάνω από 30 ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές. Η υποκριτική της καριέρα δεν ήταν ποτέ μια παράπλευρη δραστηριότητα, αλλά αναπόσπαστο μέρος της καλλιτεχνικής της εξέλιξης. Αυτό που έκανε μια ζωή έτσι κι αλλιώς ήταν να εξερευνά και να ανακαλύπτει εκ νέου τον εαυτό της, και να επεκτείνει την περσόνα της στη μουσική, αλλά και πέρα από αυτήν.
Οι ρόλοι της στον κινηματογράφο συχνά υπονόμευαν τη δημόσια εικόνα της. Τους επέλεγε ακόμη και γι’ αυτό.
Ανάμεσα σε άλλα, πρωταγωνίστησε στην body horror ταινία «Videodrome» (1983) του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, στο καλτ «Hairspray» (1988) του Τζον Γουότερς, στο «Tales from the Darkside: The Movie» (1990) του Τζον Χάρισον, στο σπονδυλωτό «Body Bags» (1993) του Τζον Κάρπεντερ, και, δίπλα στη Λιβ Τάιλερ, στο «Heavy» (1995) του Τζέιμς Μάνγκολντ. Πρώτος της μεγάλος ρόλος ήταν το neo-noir φιλμ «Union City» (1980) του Μαρκ Ράιχερτ.
Έκανε πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση, από το Saturday Night Live ώς το The Muppet Show, από το Tales from the Darkside ώς τη Sabrina the Teenage Witch, και από το Drag Race RuPaul ώς το Absolutely Fabulous της Τζένιφερ Σόντερς ή το Parts Unknown του Άντονι Μπουρντέν.
Οι Blondie επανενώνονται λοιπόν και βγάζουν άλλους πέντε δίσκους — μέχρι σήμερα: «No Exit» (1999: «Maria», «Nothing Is Real but the Girl», «Screaming Skin» κ.ά.), «The Curse of Blondie» (2003: «Good Boys», «Shakedown», «Songs of Love» κ.ά.), «Panic of Girls» (2011: «What I Heard», «Mother», «D-Day» κ.ά.), «Ghosts of Download» (2014: «A Rose by Any Name», «Sugar on the Side», «I Screwed Up» κ.ά.) και «Pollinator» (2017: «Long Time», «Fun», «Fragments» κ.ά.). Πέρυσι έκλεισαν τα 50 τους χρόνια.
Φέτος θα κυκλοφορήσουν το δωδέκατο άλμπουμ τους. Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη η ημερομηνία. Αλλά όλοι το ξέρουμε, και το περιμένουμε με αγωνία. Αν και φέτος πέθανε ο Κλεμ Μπερκ. Μια τρομερή, αδόκητη απώλεια.
Το «Pollinator» («Επικονιαστής») του 2017 λέγεται έτσι από την αγάπη της Ντέμπι για τις μέλισσες. Η ίδια είναι μελισσοκόμος και κάνει εκτεταμένες καμπάνιες για την προστασία της μέλισσας. Δεν είναι κάτι σαν χόμπι, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής της για πάνω από μια δεκαπενταετία τώρα, before it was cool. Ανάμεσα στα άλλα, έχει ξεκινήσει την εκστρατεία «BEE Connected» με αποστολή την ευαισθητοποίηση σχετικά με τη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού των μελισσών.
Από το πανκ στο χιπ-χοπ, και από το new wave στην ντίσκο και τη σόουλ, η Ντέμπι άλλαξε ακόμη μία φορά πορεία στα 90s, τραγουδώντας αποκλειστικά τζαζ με την μπάντα The Jazz Passengers.
Παρά τις αντιξοότητες και τα προβλήματα με τις δισκογραφικές εταιρίες, η σόλο καριέρα της δεν υπήρξε ποτέ ένα είδος συνέχειας του ήχου των Blondie. Ήταν μια πλατφόρμα για τη δική της βαθύτερη καλλιτεχνική εξερεύνηση, μια άσκηση καλλιτεχνικής καινοτομίας.
Η Ντέμπι φωτογραφήθηκε όσο λίγοι, έπαιξε με την εικόνα της, με το στιλ της, με τα μαλλιά της, με τα ρούχα της, με το σύνολο αυτού που φαινόταν επάνω της και γύρω της. Μια αρχετυπική ποπ εικόνα, μια καλλιτέχνιδα με πολυδιάστατη μουσική γνώση και εκθαμβωτική αισθητική, επηρέασε —καλύτερα: γέννησε, δημιούργησε— όλες τις επόμενες καλλιτέχνιδες που βάδισαν στα βήματά της, από τη Madonna ώς τη Lady Gaga.
Η διαφορά της με αυτές είναι ότι η ίδια επινόησε τον εαυτό της εξ ολοκλήρου. Και όχι μόνο μία φορά, αλλά πολλές.
Ακόμη το κάνει.
Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της μόδας και του στιλ στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με την punk-glam αισθητική της. Έχει μάλιστα κρατήσει τα περισσότερα από τα ρούχα της (κάποια από αυτά, ειδικά όσα είναι φτιαγμένα στο χέρι, ή συνθέσεις με πολύ φτηνά πράγματα που έβρισκε στα μαγαζιά μεταχειρισμένων, είναι ο ορισμός τού iconic), και κάποια στιγμή θα κάνει μία έκθεση με αυτά.
H επαναστατική της εικόνα και η υπερήφανη, ανεξάρτητη, αγέρωχη στάση της δεν βρήκαν μόνο τεράστια απήχηση στο κοινό, αλλά άνοιξαν τον δρόμο για μελλοντικά γυναικεία συγκροτήματα και για πολλές γυναίκες καλλιτέχνιδες.
Η Ντέμπι τσάκισε όλα τα στερεότυπα της «ξανθιάς ομορφούλας».
Έγραψε υπέροχη πανκ ποίηση, υπήρξε queer είδωλο τον καιρό που δεν υπήρχαν queer είδωλα, αγκάλιασε την αντικουλτούρα και το καλλιτεχνικό περιθώριο, στάθηκε αποφασιστικά δίπλα σε όλες τις μειονότητες, αντιμετώπισε κάθε αναποδιά στη ζωή της με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ειρωνεία, αμφισβήτησε τα κοινωνικά πρότυπα, καλλιέργησε την αποστασιοποίησή της από την αγορά, και πάντα κοιτούσε —κοιτά— τον κόσμο με το ένα φρύδι ανασηκωμένο.
Μπήκε στο Rock Walk of Fame το 2006, ανάμεσα σε όλα τα άλλα βραβεία και διακρίσεις που απέσπασε. Κυκλοφόρησε τα απομνημονεύματά της με τίτλο «Face It» το 2019. Αποκαλυπτικό και ειλικρινές βιβλίο.
Αγαπά πολύ τα αυτοκίνητα, και έχει στο γκαράζ της μερικά κλασικά και αθάνατα. Ανάμεσά τους ένα Ford Thunderbird του1966 και μία Chevrolet Camaro του 1967.
Ο ορισμός τού κουλ, με τα πιο χαρακτηριστικά έντονα ζυγωματικά, εκείνα τα χείλη που θυμίζουν κόμικς, και το ελαφρύ στράβωμα του στόματος όταν προφέρει συγκεκριμένα φωνήεντα, είναι κάτι που σου γεμίζει πεταλούδες το στομάχι όποτε τη βλέπεις.
Δεν έκανε ποτέ κανένα φάλτσο —αν και σπάνια το ακούς να λέγεται αυτό—, δούλευε πάντα ατέλειωτες ώρες στις πρόβες, όταν έπαιζαν σόλο οι κιθάρες ή τα ντραμς στις συναυλίες στεκόταν (στέκεται) πάντα όρθια και με το κεφάλι ελαφρώς σκυφτό, χωρίς να κουνιέται, στο πλάι.
Ανθεκτική και ανεξάρτητη, αυθεντική και καινοτόμα, εκείνο το αγνώστου πατρός μωρό που το είχαν παρατήσει στο μαιευτήριο μεταμορφώθηκε σε παγκόσμιο ποπ είδωλο χωρίς να μιμηθεί ποτέ κανέναν.
Ίσως μόνο τις ηρωίδες των κόμικς, που ξεκοκάλιζε μικρή.
Έγραψε άπειρους στίχους, πέρασε από όλα τα μουσικά είδη, έμεινε πάντα μ’ αυτή τη δίψα μέσα της για το καινούργιο, για ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα πιο μπροστά. Προχωρώντας προς κάτι άγνωστο.
Έγινε εξώφυλλο και αφίσα σε όλα τα περιοδικά του κόσμου, και η φωτογραφία της κολλήθηκε σε όλους τους εφηβικούς τοίχους. Ποια φωτογραφία της; Όλες.
Ποιος ξέρει πόσοι άνθρωποι την αγάπησαν.
Ξέρω τουλάχιστον έναν.
Έγραψε πολλά #1 σε Αμερική, Ευρώπη και Αυστραλία, παράτησε την καριέρα της για να φροντίσει τον άρρωστο σύντροφό της, επέστρεψε σχεδόν άγνωστη πια — και κατάφερε να ξανανεβεί στην κορυφή.
Διαμόρφωσε την εποχή της, αμφισβήτησε τα κατεστημένα πρότυπα, άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στην πολιτιστική σκηνή, αγαπήθηκε από όλα τα LGBT+ άτομα.
Έδειξε τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε έναν αντρικό κόσμο δείχνοντας το δάχτυλο στην πατριαρχία και βγάζοντάς της τη γλώσσα.
Έζησε μια γεμάτη, χορταστική, ενίοτε χαοτική ζωή, είχε πάντα κοντά της γατιά και σκυλιά —και μέλισσες—, επηρέασε τουλάχιστον δύο γενιές καλλιτεχνών, έγινε ιέρεια της μόδας, στα 35 της διαφήμισε ρούχα και γυαλιά ηλίου, πέρυσι —στα 79 της— υπέγραψε διετές συμβόλαιο συνεργασίας με την Gucci για να λανσάρει τις τσάντες της, φέτος μπήκε πάλι στο στούντιο με τους Blondie για ένα ακόμη άλμπουμ, είναι έτοιμη για έναν ακόμη γύρο συναυλιών — και την Τρίτη 1/7/25 γίνεται ογδόντα.
Είναι πανκ.
Δεν έχω σταματήσει να είμαι ερωτευμένος μαζί της από το 1979 και πέρα.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
11°
