Στη συναυλία των The House of Love και μερικές αναμνήσεις από τη δεκαετία του '80
Ο Guy Chadwick δεν αστειεύεται στη σκηνή, το πλήθος κάτω παρακολουθεί αποσβολωμένο και έτσι όπως η μπάντα πυρπολεί ανελέητα με Destroy the Heart, I Don’t Know Why I Love You, Christine, Girl With The Loneliest Eyes και άλλα House of Love σουξέ διάφορα (σνιφ που από τα παλιά δεν έπαιξαν το Crush Me, όμως ο τελευταίος τους υπερσίνγκλαρος, State of Grace, μοίρασε δέος), στοκ από αναμνήσεις διαδέχονται η μια την άλλη και περιλούζουν τον φλοιό. Η μουσική διεγείρει το αισθητηριακό και με ερέθισμα τα τραγούδια παθαίνω μια «στιγμή Προυστ». Κοινώς, κατακλύζομαι από μια αυτούσια-ακούσια αυτοβιογραφική μνήμη, που αναδυόμενη καταλαμβάνει χωρητικότητα στην επιφάνεια του συνειδητού.
Αποτέλεσμα: Σε κατάσταση ημιτράνς σχεδόν, παρακολουθώ τη συναυλία-φαντασμαγορία με τον μισό μου εαυτό να βρίσκεται στο WE και τον υπόλοιπο να επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη του 1987. Τότε έσκασαν οι House of Love, όταν τα Βερολίνα ήταν ακόμα δύο. Βερολίνο και Ψυχρός πόλεμος, καλλιτεχνικός και πολιτισμικός έπαιζε και στη Θεσσαλονίκη. Τους House of Love δεν τους άκουγαν οι νύφες που γάμπριζαν αναζητώντας ταίρι από το κολλέγιο Ανατόλια έξω από τα παγωτά της Ωραίας στην Κούσκουρα, μελώνοντας τις νύχτες στα ραδιόφωνα με νερόβραστα αγαποτράγουδα παιγμένα από κάβλαρχους εκφωνητές, τύπου Rock Sugar από Rob Grill και Why I Had to Fall in Love With You από Matthew Fisher.
Τι εφιαλτική μεϊνστριμαρία και μαλλιά περμανάντ στα κομμωτήρια της Τσιμισκή, αντί των άλλων, που περιποιούνταν εαυτό με τα πανκ ψαλίδια της Ελπίδας στο Thrix! Οι μεν με χορούς στη Λάβαλμπον με ντισκομπάλες και Ticket to the Tropics του Gerard Joling (πόσο αξεπέραστη παπαριά!), οι δε με House of Love, Jesus and Mary Chain και Cocteau Twins στο Ρομάνς του Ποσειδώνιου.
Τα γράφω όλα αυτά επειδή πολύς κόσμος από εκείνες τις γενιές που τότε διακριτοί ήταν δυο κόσμοι (τσινάρια και φλώροι vs εξωτικά πουλιά στην πλατεία Ναβαρίνου), σήμερα, σε ηλικιακό στάδιο 60 και άνω, έχοντας συνάψει ειρήνη με τα εμφυλιοπολεμικά αισθητικά τους νιάτα, αναμασούν μιαν αφόρητα ηδυπαθή νοσταλγία για τη Θεσσαλονίκη του παρελθόντος. Ειδικά αυτή των late 80s, που αδύνατον να τη συμμεριστώ. Πιστεύω πως το εκρηκτικό προφίλ της εναλλακτικής Θεσσαλονίκης ήταν, που συσπειρωμένη υπό τη σημαία της Biennalle ’86 (αυτές ήταν οι μέρες!), τη δεκαετία του ’90 έχτισε τον μύθο της πόλης του Μύλου, του ροκενρόλ, της γραφιστικής και του ρέιβ. Η Θεσσαλονίκη του φανζίν Rollin Under και όχι του περιοδικού Επιλογές της Μακεδονίας ήταν που έχτισε τον θρύλο για να συννεούμαστε, μαζί φυσικά με τον μεγάλο Άρη.
Εντάξει, είχε πλάκα που ο Βασίλης Ζαφειρόπουλος έβγαζε λόγους στην Αριστοτέλους τάζοντας πως, αν βγει, θα ενώσει με τρένο οδοντωτό την πόλη με τη Χαλκιδική, στην Εγνατία με Δραγούμη ο Μαυραγάνης διατεινόταν βοερά ότι κινδυνεύει, αφού ήξερε ποιος σκότωσε τον Κένεντι, και ο αστικός θρύλος ήθελε στο γυράδικο του Κόκορα να συμβαίνουν διάφορα περίεργα με τα κρέατα που νιαούριζαν. Ήταν όμορφα και πρωτοποριακώς διακοσμητικά τα μεγάλα κλαμπ τύπου Amnesia και τα ψαγμένα μπαράκια αλά De Facto και Bel Air, όμως έως εδώ, σκέφτομαι καθώς οι House of Love παίζουν τα Beatles and the Stones και Shine On και εγώ πρέπει να επιστρέψω στη βάση. Δεν υπάρχει ωραιότερη στιγμή από το τώρα, σκέφτομαι, και ας τελείωσε η συναυλία κι έξω βρέχει και δεν περνά ταξί.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
13°
