Φωτορεπορτάζ από την εμφάνιση των Clutch, The Hellacopters, Blues Pills, Deaf Radio, ΛΔΛΜ στο φεστιβάλ Release Athens 2022
Η πιο ευάριθμη ημέρα του φετινού Release Athens Festival έμελλε να είναι και η πιο παλιοροκάδικα γκρουβάτη έως τώρα. Έτσι λοιπόν ενώ η συμμαχία Αμερικής, Σουηδίας και Ελλάδας συγκέντρωσε εν τέλει λιγότερους από εμάς στην Πλατεία Νερού, να ’μασταν καμιά τεσσάρα χιλιάδες αν δεν απατώμαι, τα πέντε γκρουπ το κέρδισαν το στοίχημα, «έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, και πασαλιμανιώτικα». Στην κυριολεξία!
Φωτορεπορτάζ Release Athens 2022: Clutch, The Hellacopters, Blues Pills, Deaf Radio, ΛΔΛΜ
17.45 και σύμφωνα με το πρόγραμμα οι ΛΔΛΜ τίμησαν την indie rock grunge όπως αυτοί προτιμούν εδώ και χρόνια. Οι πέντε συνοδοιπόροι από το Πέραμα τίμησαν επάξια την αξιοζήλευτη θέση τους σε τούτο το line-up, παίζοντας μπροστά σε εκατό «γενναίους» και «πρωινούς» λες και παίζανε μπροστά σε χίλιους. Όπως πρέπει.
Το ίδιο κατάφεραν και οι έτεροι συντοπίτες μας, οι Αθηναίοι Deaf Radio. Πιο alternative τα μονοπάτια, μα και εδώ η ενδεδειγμένη (για τούτη τη φεστιβαλική μέρα) γκρούβα πρωταγωνίστησε ξανά. Με δυο μόνο άλμπουμ στο ενεργητικό τους έως τώρα δε δυσκολεύτηκαν να συμπληρώσουν το μισάωρο πρόγραμμά τους, έτσι που η πλατεία να αποκτήσει σιγά-σιγά καμιά πεντακοσάρα φίλους.
Με τον Ήλιο ακόμη έντονο και τους αποκαρδιωτικούς καπνούς από το νέο σιχαμερό ολοκαύτωμα της Πεντέλης να μαυρίζει την καρδιά μου, μαζί και τον γαλάζιο ουρανό, έπρεπε να επικεντρωθώ ξανά σε όσα είχα έρθει να απαθανατίσω… Μου πήρε κάποια ώρα. Δεν παλεύεται αυτή η «λούπα» κάθε Καλοκαίρι. Είναι απλά ξεδιάντροπη! Όμως με το που έσκασε μύτη στα σκηνή η ως συνήθως εκρηκτική και πεντάμορφη Elin Larsson, η αδρεναλίνη την έκανε τη δουλειά της και ιδού τα αποτελέσματα (βλέπε εικόνες). Όπως όλα τα βλέμματα, έτσι και ο φακός μου άρχισε να την κυνηγά ολούθε. Έχοντας απολαύσει όλες τις ζωντανές εμφανίσεις τους στη χώρα μας, πιστεύω ακράδαντα πως τούτη εδώ ήταν η κορυφαία του σουηδικού hard rockin’ blues κουαρτέτου των Blues Pills! Καταιγίδα σκέτη. Και ακόμη το φυσάω και δεν κρυώνει που έχασα τη στιγμή που βούτηξε στο κοινό, όντας μακριά από τα κάγκελα κείνη τη στιγμή του λόγου μου…
Άλλωστε μόνο με μια τέτοια εμφάνιση μπορείς να σταθείς όρθιος σε ότι επακολούθησε στις εννιά το βράδυ. Το μεγάλο απωθημένο χιλιάδων Ελλήνων οπαδών οι Hellacopters, μην επαναλαμβανόμαστε, κι ας μην έδωσαν όλοι τους το παρών. Προσωπικά ήξερα τι να περιμένω επί σκηνής. Κάποιοι διαβάσατε στο athensvoice.gr για την αντίστοιχη συμμετοχή τους στο Dynamo Open Air Festival το 1998. Τέσσερα μόλις χρόνια μετά την ίδρυσή τους. «Αργήσαμε πολύ να έρθουμε στα μέρη σας» ξεστόμισε ο σημαίνων Nicke Andersson και παρέα με τα αλάνια του, το συγκρότημα The Hellacopters το πήρε πάνω του να μας ξεκάνει από το τραγούδι. Είναι αυτό το μοναδικά διαχρονικό φίλτρο τους που συνδυάζει την rock’n’roll αμεσότητα των Motorhead με κάποιες μελωδικές ρεφρενάρες που αγγίζουν τα όρια του αμερικανικού ραδιοφιλικού hard rock που τους θέλει τόσο δημοφιλείς παγκοσμίως. Να που ήρθε η ώρα μας να το βιώσουμε και μεις. Στα μούτρα, καθώς πρέπει!
23.00 η ώρα και έβδομη καταδρομή του συμπαγούς κουαρτέτου από το Μέριλαντ στη χώρα μας, των Clutch, ήθελε τον Neil Fallon στα πιο μεγάλα του κέφια, ever. Βοήθησε πάρα πολύ βέβαια και η εγκαρδιότατη υποδοχή που του επιφυλάξαμε με το που φάνηκε από δεξιά στα σανίδια, να τα λέμε κι αυτά! Δεν είναι τυχαίο που τούτο το ισοπεδωτικό σχήμα παραμένει ανέγγιχτο στις τάξεις του εδώ και 30 χρόνια. Μου φαίνεται πως οι τέσσερεις παλιόφιλοι το πάνε λάου-λάου για να φτάσουν με το καλό τους συμπατριώτες τους ZZ Top που κρατήθηκαν μαζί 51 συναπτά έτη δίχως την παραμικρή αλλαγή στη σύνθεσή τους. Όντας τρεις. Πιο εύκολο. Με τις ευχές μου! Διότι οι Tim Sult (κιθάρα), Dan Maines (μπάσο), Jean-Paul Gaster (ντραμς) και Neil Fallon (φωνή, κιθάρα) είναι πρώτα παρέα και μετά μπάντα. Αυτό βιώνουμε άλλωστε οι από κάτω.
Με το “Sea of Destruction” να βάζει μπουρλότο στα τσιμέντα, εκσφενδονίστηκε μπετό από τα ηχεία. Με την επερχόμενη κυκλοφορία του νέου τους δίσκου στις 16 Σεπτεμβρίου από την Weathermaker Music με γενικό τίτλο “Sunrise on Slaughter Beach”, ακούσαμε και μερικές ολόφρεσκιες τζουρίτσες που δεν χάλασαν κανέναν. Κατά τα άλλα, ξέρεις, τα κλασικά. Το “Spacegrass” ήθελε οκτώ χιλιάδες χέρια να χτυπούν παλαμάκια για λίγο ακόμη, και το τρατάρισμα υπήρξε ανοιχτόχερο: τα “The Regulator”, “Rats” και “Electric Worry” το έκαναν το θαύμα τους ξανά.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
