Τα καλοκαιρινά τραγούδια των Beach Boys και των Kinks, τα νέα άλμπουμ του Άγγελου Θεοδωράκη Παπαγγελίδη και Σάκη Παπαδημητρίου.
«Και γιατί να τρέχουμε στη Jamaica;
Εκεί κάπου στις κοραλλιογενείς ακτές της Florida
Υπάρχει ένας τόπος που λέγεται Kokomo
Εκεί που μπορείς να πας και να ξεφύγεις από τα πάντα
Με κορμιά στην άμμο και τροπικά ποτά να λιώνουν στο ποτήρι σου
Θα ερωτευτούμε με τον ρυθμό των κρουστών
Εκεί κάτω στο Kokomo»
Αυτά τραγουδούν οι Beach Boys το 1988 στο soundtrack της ταινίας “Still Cruisin” και θα ήταν σίγουρα όλα τροπικά και τέλεια, αρκεί το Kokomo να υπήρχε. Όμως τέτοιο σημείο στις κοραλλιογενείς ακτές της Florida ή οπουδήποτε αλλού, δεν υπάρχει. Πρόκειται για το ουτοπικό νησί της τέλειας θερινής ραστώνης, κάτι σαν την πλατωνική Πολιτεία –ως προς την πολιτική κατάσταση αυτή– ή το νησί του Thomas More ή σαν τη –χαμένη;– Ατλαντίδα. Το ζήτημα είναι ότι στο κομμάτι αυτό ούτε τραγουδάει –ούτε καν συμμετέχει– ο κύριος νους των Beach Boys, ο Brian Wilson. Κι αυτό γιατί την ίδια εποχή ηχογραφούσε, λέει, το ντεμπούτο album και δεν είχε τον χρόνο να ασχοληθεί με τους Beach Boys. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν στέκει. Προφανώς πρόκειται για έναν ακόμη δάκτυλο του Eugene Landy, του θεραπευτή του Brian Wilson, ο οποίος είχε γίνει και συνεργάτης του, παρουσιαζόμενος ως executive producer στο ντεμπούτο του μεγάλου μουσικού. Δεν φτάνει λοιπόν που ο Landy είχε το θράσος να προβάλει το προσωπικό album του Wilson ως συνέχεια του “Pet Sounds”
–αδιανόητο!– αλλά φρόντιζε να τον απομακρύνει και από την υπόλοιπη μπάντα με όποιον τρόπο μπορούσε. Όταν αργότερα οι Beach Boys ηχογράφησαν και πάλι το “Kokomo” με ισπανικούς στίχους, ευτυχώς ο Wilson ήταν και πάλι εκεί.
Κι αν οι Beach Boys έγραψαν πολλά από τα καλοκαιρινότερα των τραγουδιών, ο Ray Davies των Kinks συλλαμβάνει 22 χρόνια νωρίτερα το επίσης καλοκαιρινό “Sunny Afternoon”. Πρόκειται για ένα τραγούδι που μιλάει –όπως και το “Taxman” των Beatles– για την υπερβολική φορολογία που είχε επιβάλει η κυβέρνηση του Harold Wilson. Ο Davies ήταν άρρωστος όταν το έγραψε, ενδεχομένως είχε υψηλό πυρετό- και φορούσε βαριά ρούχα. Οπότε, εκεί οφείλεται η ζεστασιά που αναβλύζει από τους στίχους του ρεφρέν και όχι από τη ζέστη του καλοκαιριού. Στα ελληνικά το τραγούδησε ο Τόνυ Πινέλλι (της καρδιάς μας) με τίτλο «Ο έφορος».
Μιλώντας για καλοκαιρινά τραγούδια, εντυπωσιάστηκα από το “Honest” το καλοκαιρινότερο των τραγουδιών που υπάρχουν στον δίσκο του Άγγελου Θεοδωράκη Παπαγγελίδη “Angelo’s Bookstore”. Ο Άγγελος είναι ένας εξαιρετικός κλασικός κιθαριστής αλλά και τραγουδοποιός που έχει την τύχη να είναι εγγονός του Μίκη Θεοδωράκη. Στην ερώτησή μου με ποιον τρόπο επέδρασε το περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκε σ’ εκείνον, με όλη την ειλικρίνεια και αμεσότητα που τον διακρίνει, μου είπε: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν θεωρώ ότι το περιβάλλον που γεννιέται ένας άνθρωπος αυτό καθ’ αυτό, ως τον κύριο λόγο επίδρασης στο άτομό του. Για να αναδυθεί το στοιχείο της διαφορετικότητας, αρκεί να βγούμε στον έξω κόσμο. Τότε θα αντιληφθούμε τις ομοιότητες και τις διαφορές, στο πεδίο της επίδρασης. Στη δικιά μου περίπτωση λοιπόν, υπήρξε πάντα κάτι το ξεχωριστό. Αυτό το έντονο χαρακτηριστικό ήταν πάντα ο πυρήνας, η κινητήριος δύναμη. Έτσι δημιουργούσε πάντοτε γνώμες για εμάς και τις περισσότερες φορές μέναμε απλησίαστοι σαν σε γυάλα, τολμώ να το παρομοιάσω με ενυδρείο, ουσιαστικά τη φυλακή των ψαριών». Απολαμβάνω το "Angelo’s Bookstore" και περιμένω την ηχογράφηση μερικών τραγουδιών από τον δίσκο με μια διαφορετική –επί το πιο λιτόν– ενορχήστρωση.
Άκουγα φανατικά τις εκπομπές για την jazz του Σάκη Παπαδημητρίου στο Τρίτο. Θυμάμαι ακόμη και τα «Τρομπόνια της Στέππας». Αγάπησα την πρωτοποριακή οπτική του “Piano Plays” , κατάφερα να τον δω στη σκηνή του Praxis που έστηνε ο Κώστας Γιαννουλόπουλος, ευτύχησα να έχω στην πρώτη τους έκδοση τα «Θέματα και πρόσωπα της σύγχρονης τζαζ» και μόλις έλαβα κατευθείαν από εκείνον το νέο του cd με τίτλο “Something There” και το νέο του βιβλίο, «Η τζαζ της λογοτεχνίας». Ετοιμάζομαι να εντρυφήσω και ως τότε τον ευχαριστώ από καρδιάς.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Η δεύτερη Record Store Day στις 18 Ιουνίου έφερε ανάμεσα στα άλλα και μια επανέκδοση του “Trilogy” των Emerson, Lake and Palmer. Είναι από τα πιο σπουδαία album όλων των εποχών!
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
