Ο Judge Rock σταχυολογεί τους αγαπημένους του δίσκους από το 2020, παρουσιάζοντας πέντε από αυτούς κάθε βδομάδα.
Μπαίνουμε πια στην πρώτη δεκάδα με το εξαιρετικά ευχάριστο δίλημμα: ποιoν δίσκο να βάλω σε ποια θέση μια και καθένας θα μπορούσε να είναι στην κορυφή. Άρα, το γιατί τελικά έμεινε 9ος ή 4ος κλπ, έχει να κάνει με λεπτομέρειες, μεροληψίες, παραξενιές (του γράφοντος) και με την τύχη. Καλή σας ακρόαση.
10. Matt Berninger – Serpentine Prison
O άλλοτε ημίτρελος frontman των The National έχει ηρεμήσει σε βαθμό κακουργήματος, τόσο που ερωτήματα όπως, «ποιοι ακούνε τέτοια μουσική;» ή «αν μ’ αρέσει θεωρείται πράξη συμβιβασμού;», είναι όχι απλώς θεμιτά αλλά επιτακτικά. Και για να μη σας κρατάμε σε αγωνία, έχουμε απαντήσεις και για τα δύο και θα σας τις δώσουμε αμέσως: «ο ι α σ τ ο ί» και «ν α ι». Και επειδή οι μονολεκτικές απαντήσεις συχνά πάσχουν, επιτρέψτε μου να δώσω και δύο ανηγμένες version τους: «οι ωριμασμένοι ανικανοποίητοι αστοί» και «ναι, επειδή μέσω των συμβιβασμών εξελίσσεσαι». Ο Berninger για να γράψει τον δίσκο απευθύνθηκε σε session μουσικούς και στο βαθμό που το καλό αφεντικό κρίνεται από τους βοηθούς που επιλέγει, τότε έκανε το outsourcing του αιώνα. Ταυτόχρονα, επέλεξε για παραγωγό τον σεβάσμιο Booker T Jones. Το αποτέλεσμα ήταν εξαίσιο: δεν υπάρχει τραγούδι που να υπολείπεται ή να εξέχει των άλλων. Όλα σε παρασέρνουν σε μία δίνη υπαρξιακής χαρμολύπης, σήμα κατατεθέν του Berninger. Δεν υπάρχουν καθαρές καταστάσεις, δεν υπάρχει ατόφια αγωνία, θρήνος ή χαρά. Ούτε θάνατος, ούτε νέα αρχή. Όλα είναι ασαφή, ατελή, κρυφά χωρίς να σκοτώνουν και για να γίνουμε κοινότοποι, μάλλον έτοιμα να σε κάνουν δυνατότερο. Αν κάτι αποπνέει ο δίσκος είναι το αίσθημα της ισχύος μέσα από τη βεβαιότητα της απώλειας που φοράει τα γιορτινά της και τραγουδάει τις πιο επαγγελματικές μελωδίες που θα μπορούσαν να γραφτούν από έναν δύοντα 50άρη.
9. Idles – Ultra Mono
Περίεργο άλμπουμ. Όταν το πρωτοάκουσα κούνησα λίγο το πόδι μου με το ρυθμό, βαρέθηκα, έριξα δυο σιχτίριακαι πέρασα στον επόμενο δίσκο. Έλα όμως που το μπιτ και το rhyme του Modern Village είχαν φωλιάσει μέσα μου, έλα που μέρα με την μέρα, βδομάδα με την βδομάδα όταν κουραζόμουν από τις εκατοντάδες άσκοπες μουσικές παραγωγές, κομμένες και ραμμένες για να ικανοποιούν τα μοδάτα κριτήρια εισόδου στα παγκόσμια mainstreamεναλλακτικά μουσικά portals, ο μελωδικός βρυχηθμός του Ultra Mono με επισκεπτόταν σα μουσικό βάλσαμο. Καταλαβαίνω ότι είναι κάπως ανοίκειο η ηχητική επέλαση των Idles να χαρακτηρίζεται «βάλσαμο» και όμως, είναι. Και όχι μόνο στο πλαίσιο που το έθεσα, ετεροπροσδιοριζόμενη δηλαδή με την υπόλοιπη μουσική παραγωγή, αλλά από μόνη της, αυτούσια. Όταν συνειδητοποίησα -για ακόμα μία φορά- ότι η λεγόμενη πρωτοπορία και η λεγόμενη ανανέωση δεν είναι απαραίτητα συστατικά της ροκ και ότι μερικές φορές μάλιστα λειτουργούν αντίθετα, δηλαδή ωθούν προς την κατεύθυνση του εγκλωβισμού στην ορθότητα και στον ανούσιο ελιτισμό, αφαίρεσα το mental block και άφησα όλη την γλυκιά και παλλόμενη ηχητική βαρβαρότητα του Ultra Mono να ξεχυθεί λυτρωτικά μέσα μου, ανακουφίστηκα. Αν κάτι ξεχωρίζει το Ultra Mono από τα προηγούμενα album των Idles είναι ότι οι μελωδικοί του ρυθμοί είναι πιο ευκολομνημόνευτοι, ότι τραγουδιέται ευκολότερα, ότι συμβάλλει στην εξωτερίκευση και όχι στην αυτάρεσκη εσωστρέφεια. Οι Idles αψήφησαν τις ακαδημαϊκές κομμουνιστικές αναμονές μας και επέλεξαν να απευθυνθούν στις ψυχές. Ας μην αφήσουμε λοιπόν την πνευματική μας δυσκοιλιότητα να μας χώσει στα λαγούμια και να σταθεί εμπόδιο ανάμεσα σε εμάς και την απόλαυση. Και πάνω απ’ όλα ας επιτρέψουμε στον κιθαρίστα Mark Bowman να παίζει στη σκηνή με το βρακί του με ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Συνεχίζουμε να κινούμαστε στο χώρο του (μέτα-)πανκ και πάμε στους A. Swayze & The Ghosts και στον πρώτο δίσκο τους, Paid Salvation. Ο Swayze και τα φαντασματα του είναι Τασμανοί και ταυτόχρονα είναι οι νέοι Shame και Flesh Eaters και Eddie And The Hot Rods μαζί. Η ευελιξία τους έρχεται σε αντίστιξη με τον μονολιθικό δογματισμό (ηχητικό και ιδεολογικό) των Idles, έστω και όταν πραγματεύονται ίδια πράγματα. Κάποιος τόλμησε και είπε ότι είναι οι Clash των 20s και δε θα διαφωνήσω επειδή και μοιάζουν αλλά και επειδή χρειαζόμαστε νέους Clash. Αφήνοντας τις συγκρίσεις στην άκρη, μιλάμε για το σφιχτότερο πανκ που έχει ακουστεί φέτος. Και αν σας αγριεύει ο όρος πανκ, δεν είναι αυτό που νομίζετε (αγάπες μου!) επειδή αν κάτι χαρακτηρίζει ένα ώριμο ρεύμα μουσικής είναι ότι είναι πάντα επίκαιρο και ανανεώνεται επειδή υπηρετεί μία μόνιμη και διαρκή ανθρώπινη ανάγκη. Έτσι είναι πια το πανκ. Γι αυτό αποτελεί και το τελευταίο είδος μουσικής που εφευρέθηκε και όλα τα επόμενα ενδιαφέροντα ροκ υβρίδια πηγάζουν εξ αυτού και είναι εκδοχές του. Όπως και να ‘χει, οι A. Swayze & The Ghosts ξέρουν να δουλεύουν τα κιθαριστικά τους περάσματα, διαθέτουν γλυκά δεύτερα φωνητικά και σαρώνουν παλιές και νέες σκόνες με μελωδίες που σφηνώνονται στο κρανίο. Η καλύτερη νέα ρυθμική επίθεση του 2020 από ένα γκρουπ που έχει το beat έχει τα looks (παίδαρος ο Swayze) και έχει και τα μηνύματα: We must connect to consume. Το My Generation της νέας γενιάς;
7. Destroyer – Have We Met
Κυρίες και κύριοι σας παρουσιάζουμε τον Destroyer ή κατά κόσμον Dan Bejar. Σ αυτό το άλμπουμ ο τέως New Pornographers απεκδύεται την αγκαθωτή του στολή επειδή βαρέθηκε να τσιμπάει. Στο Have We Met o Bejar αποφάσισε να κάτσει να τον πιάσουμε και ν’ αρχίσουμε να αντλούμε αγάπη (δεν ξέρω γιατί μου ήρθαν στο μυαλό οι Τρύπες) και εξ αυτού μας χαρίζει το καλύτερο του άλμπουμ χωρίς να έχει χάσει τίποτα από την ιδιοσυγκρασιακή του ερμηνεία, αυτιστική και 100% ταυτοτική.
Παρά την εγγενή αντικοινωνικότητα που τον διακρίνει, στο Have We Met, ο καναδός καλλιτέχνης γίνεται σαλονάτος κοσμοπολίτης και μας χαρίζει μερικές εξαιρετικές συνθέσεις. Χαρακτηριστικό της νεοαποκτηθείσας χαράς του και της groovy μουσικής του διάθεσης είναι ότι σε δύο εκ των συνθέσεων του (Crimson Tide και Cue Synthesizer) προσθέτει και slapbass και δεν καταλαβαίνεις αν αυτό που ακούς είναι Destroyer ή Sly And The Family Stones. Ο δίσκος έχει συνέπεια και διάρκεια. Δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο τραγούδι, Foolsong, είναι ακόμα καλύτερο από τα υπόλοιπα (ναι, είναι δυνατόν!), με τα πλήκτρα να θυμίζουν κάτι από την ανώριμη καταστάλαξη των 10CC. Xαρακτηριστικό όλων των συνθέσεων είναι η synthy λιτότητα και η καθαρή μελωδική γραμμή η οποία ουδόλως δύναται να κρύψει ότι δύο κόσμοι χτυπιούνται μέσα του (δεν ξέρω γιατί που ήρθαν στο μυαλό οι Φατμέ). Κατά τα άλλα ο Bejar παραμένει συνθετικά και ποιητικά ένας από τους καλύτερους σύγχρονους καλλιτέχνες. Οι στίχοι του είναι σύντομοι και αιματηρά εύστοχοι, δεν έχει να βγάλει κανένα κόμπλεξ και ξέρει να πετάει επεξεργασμένα θραύσματα από διαμάντια, φαινομενικά ασύνδετα που αν σκύψεις θα διακρίνεις ότι ανήκουν σε έναν ωρολογιακό μηχανισμό που σφύζει από ευαισθησία, αιχμηρότητα και ρεαλισμό. Ο Destroyer ξέρει να γράφει εγκόσμιες μελωδίες στα όρια του εκτροχιασμού. Και εκεί ακριβώς τον θέλουμε. Να ισορροπεί στη λεπτή ηλεκτρονική επιφάνεια που βάφει την ανατολή μόλις σκάει ο ήλιος που ποτέ δεν ανατέλλει. Σαν τον εξτρέμ που συνέχεια κινείται με άνεση πάνω στη γραμμή του άουτ και στο τέλος βγάζει τη σέντρα ακριβείας, ρίχνουμε την κεφαλιά και η μπάλα στο… δοκάρι!
Το Letter To You είναι ο πιο θλιμμένος δίσκος του Springsteen. Και ταυτόχρονα ο δυνατότερος του τα τελευταία 20 χρόνια. Γιατί; Επειδή πραγματεύεται απώλειες, βλάβες, φθορές, πτώσεις. Πτώσεις γεροντικές. Πτώσεις χωρίς χρονικά περιθώρια ανόρθωσης. Το μόνο που μένει είναι να ανασυντάξεις τα ζωντανά σου μέρη, να τα σκληραίνεις σαν ατσάλι, να βάλεις το κεφάλι κάτω και να προχωρήσεις ίσα στον τοίχο. Με δύναμη. Γνωρίζοντας όχι μόνο τη μοίρα σου, αλλά την μοίρα όλων.
Σας νταούνιασα, ε; Και όμως, μέσα από τα αυλάκια του Letter To You -το νέο άλμπουμ του Bruce Springsteen που κυκλοφορεί από την Panik Records και την Sony Music με την υποστήριξη του Athens Voice 102.5- αναβλύζει μια μεγαλειώδης χαρά, γεμάτη χώμα και θέρμη. Όταν έχεις ξεδιαλύνει τα βασικά πράγματα, όλα φαίνονται ξεκάθαρα μπροστά σου. Και ας μη γελιόμαστε, το Αφεντικό πάντα έτσι ήταν (τι Αφεντικό θα ήταν αλλιώς): η επι της γης ενσάρκωση του πρωτοτυπικού αρσενικού. Του στοργικού πατέρα, του αληθινού εραστή, αυτουνού που του στερήσαν τον Παράδεισο και χαίρεται επειδή όλοι πιστεύουν (για κάποια χρόνια το πιστεύει και ο ίδιος) ότι θα τον ξανακατακτήσει χτυπώντας τα στήθη του. Και όταν κατανοεί το ανέφικτο της κατάστασης του, το διαλαλεί και συνεχίζει σα να μην άλλαξε τίποτα. Όλα αυτά τα γεροντοτραγικά που σας αραδιάζω δεν είναι προεκτάσεις του μυαλού μου, ούτε ερμηνείες προθέσεων αλλά αποτελούν σαφές στίγμα του δίσκου που στο opener μαςπληροφορεί «Big black train’s coming down the track. One minute you’ re here, next minute you’ re gone».
Ο Springsteen βέβαια γνωρίζει καλά το κοινό του και δεν αφήνει το «βγήκε ο Χάρος παγανιά» να γίνει το κύριο μήνυμα του δίσκου. Τα τραγούδια του Letter To You είναι στερεοτυπικά Bruce Springsteen: 2-3 δυνατές μπαλάντες και ακόμα 7-8 ροκ δυναμίτες που παραπέμπουν ευθέως στην ένδοξη εποχή του καλύτερου του δίσκου, του Darkness On The Edge Of Town. Εποχή που ο Bruce σφυρηλατούσε με δύναμη την θεματολογία του, το ύφος του και την ίδια την ψυχή του. Τα ίδια κάνει και σήμερα και γι αυτό του είμαστε πραγματικά ευγνώμονες. Όμως, τα καύσιμα τελειώνουν, οι δυνάμεις εξαντλούνται, τα σκάγια δεν κάνουν διακρίσεις, η τύχη κάποτε σταματά να μας χαμογελάει. Το Αφεντικό τα γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά. Και θέλει να είναι σίγουρο ότι τα γνωρίζουμε και εμείς.
12°
