To νέο δισκογραφικό label του Quantic, το «Πόδι της Φουμίκο» του Τζουνιτσίρο Τανιζάκι, το ντεμπούτο των Strawberry Pills, η έκθεση της φωτογράφου Όλγας Στεφάτου
➽ Ο Will Holland παίζει κιθάρα μπάσο, πιάνο, πλήκτρα, σαξόφωνο, ακορντεόν και κρουστά, είναι δηλαδή μια ορχήστρα μόνος του. Έχει υιοθετήσει πέρα από το Quantic, ονόματα όπως Ondatropica, The Limp Twins και Flowering Inferno. Εργάζεται ως παραγωγός και DJ ενώ –ως συνθέτης– ηχογραφεί τη μουσική του εδώ και 20 χρόνια. Έχει ζήσει στο Λονδίνο, την Μπογκοτά και πρόσφατα μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Στα zeros είχε δημιουργήσει για λίγο καιρό τη δισκογραφική Magnetic Fields και μόλις πρόσφατα έστησε τη Selva Records. Στα τέσσερα singles που έχει κυκλοφορήσει με το νέο label είναι βαθιά ανακατεμένος ο ίδιος, αλλά η μόνη δουλειά που φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του είναι το 12” ep με τίτλο «Theme From Selva», που κυκλοφορεί στις 30 Οκτωβρίου και αποτελεί τον καλύτερο τρόπο να συστήσει την εταιρεία του. Στη δεύτερη πλευρά του δωδεκάιντσου υπάρχει μια απίθανη disco διασκευή του «Nineteen Hundred And Eighty Five» του Paul McCartney και των Wings. Ο Will πιστεύει ότι αν πιάσεις στα χέρια σου ένα καινούργιο όργανο θα γράψεις αμέσως ένα καινούργιο τραγούδι, κι αν ταξιδεύεις θα βρίσκεις τον τρόπο να γράφεις κάθε μέρα τη ζωή σου απ’ την αρχή.
➽ «Οι γάμπες της, λεπτεπίλεπτες και αισθησιακές, ήταν λες και είχαν σμιλευτεί προσεκτικά σε λευκό ξύλο, το περίγραμμά τους, καθώς κατηφόριζε προς τους αστραγάλους, γινόταν όλο και πιο φίνο, καταλήγοντας με μία μαλακή κλίση στην καμάρα του πέλματος, ενώ στο τέλος αυτής της καμπύλης παρατάσσονταν το ένα μετά το άλλο τα δάχτυλα από το μικρό μέχρι το πιο μεγάλο σε μία σειρά, και αυτή η ευθυγράμμιση μου φαινόταν πολύ πιο όμορφη ακόμα κι απ’ το πρόσωπο της Ο-Φούμι». Αισθησιακό, ηδονοβλεπτικό μ’ αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο της Ιαπωνίας, διαστροφικό για την εποχή του, το «Πόδι της Φουμίκο» του Τζουνιτσίρο Τανιζάκι θα σου δώσει μερικούς ακόμη λόγους για ν’ αγαπάς την Ιαπωνία, τη μουσική της, τη λογοτεχνία της, τη ζωγραφική της, ακόμη και την πορνογραφία της. «Μες στη λευκότητα του ποδιού, ένα ροζ ιρίδιζε στα άκρα των δαχτύλων…» Κυκλοφορεί από την Άγρα σε μετάφραση –φυσικά– του Παναγιώτη Ευαγγελίδη.
➽ Γνώρισα τον Αντώνη Κωνσταντάρα την εποχή που είχε πρωτοφτιάξει με την Τερψιχόρη Σαββάλα τους Le Page. Υψηλή αισθητική με το βλέμμα στα χαμηλόφωνα σχήματα μιας πρώιμης βρετανικής bedroom pop, όμορφα τραγούδια, προσεγμένες συναυλίες και μια ιδιαίτερη τρυφερότητα να διαπνέει το συνολικό ύφος τους. Παρ’ ότι διάβαζα συχνά κείμενά του εδώ κι εκεί, τον είχα χάσει μέχρι που τον είδα να παίζει στη σκηνή του Saristra το 2019, αυτή τη φορά μαζί με τη Valisia Odell ως Strawberry Pills, και μ’ ένα σκοτεινό electro minimal dark wave ήχο. Μετά από μία –ή δύο όπως λέει το discogs– κασέτες, κυκλοφορούν τώρα στην Inner Ear το ντεμπούτο τους album, «Murder To A Beat», με αναφορές στην Agatha Christie, τον ζωγράφο του συμβολισμού Gustave Moreau και τον φωτογράφο Guy Bourdin.
➽ Σχεδόν απέναντι από το σημείο που βρίσκονται σήμερα τα γραφεία της Athens Voice, ήταν από τη δεκαετία του ’80 το Happening, ένα δισκοπωλείο που μύησε αρκετούς από εμάς στον σκοτεινό και τον ατμοσφαιρικό ήχο. Μιλώντας για την ελληνική εκδοχή του minimal/dark wave, θυμάμαι ότι είχα αργήσει αρκετά να αγοράσω το ντεμπούτο των Reporters του Κώστα Ποθουλάκη στην Creep κι έτσι η αγορά του συνέπεσε με την αγορά του «It’ll End In Tears» των This Mortal Coil, το φθινόπωρο του 1984. Τι δισκάρες και τα δύο!
➽ Η Όλγα Στεφάτου είναι μια φωτογράφος με καταγωγή από την Κεφαλονιά, που γύρισε πολύ πρόσφατα στην Ελλάδα μετά από δύο χρόνια εργασίας ως photography specialist στο Μουσείο του Κατάρ. Έχει ταξιδέψει πολύ κι έχει φωτογραφήσει απίστευτα πράγματα, από τις ιδιαιτερότητες της Μιανμάρ, μέχρι την πτήση του Solar Impulse 2. Ένα από τα project της που μ’ εντυπωσίασε ιδιαίτερα είναι το «Chrysalis», που ταξίδεψε για να εκτεθεί στο Ontario. Σήμερα όμως θέλω να αναφερθώ στο ασπρόμαυρο, ατμοσφαιρικό και αυτοβιογραφικό «Relative Dating», τραβηγμένο στα πιο ιδιαίτερα τοπία του νησιού της με βαθύτατα εσωτερικό τρόπο. Αυτή τη στιγμή, φωτογραφίες από το project αυτό εκτίθενται στην Γκαλερί Τύρβη στο Μεσολόγγι. Σύντομα, θα πούμε περισσότερα…
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
➽ Σαράντα τέσσερις ακόμη λέξεις: Έχουν μέσα τους τόση folk όσο και punk, είναι μια απίθανη μπάντα από το ανατολικό Λονδίνο, έχουν κυκλοφορήσει ένα σκασμό δίσκους κι αν το καινούργιο τους «Hold Fast» δεν ήταν τέτοιο αριστούργημα, δεν θα ξέραμε ούτε το όνομά τους: Stick In The Wheel, λέμε!
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
