Editors: Είναι cool που κάνουμε βόλτες χωρίς να μας αναγνωρίζουν

Οι Editors είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που πρέπει να δεις ζωντανά τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Όχι γιατί κάνουν sold out περιοδείες και τράβηξαν το ενδιαφέρον των μίντια. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βρετανικά σχήματα που κατάφερε να σπάσει τα ηχητικά στεγανά για την ποπ, το ροκ και την ηλεκτρονική μουσική σε μια περίοδο που όλα έμοιαζαν κι ακούγονταν ίδια. Για αυτό μας αρέσει να τους παίζουμε πολύ στο Athens Voice Radio 102.5 και αν κρίνουμε από τα μηνύματα των ακροατών, σας αρέσουν κι εσάς εξίσου. Γιορτάζοντας 15 χρόνια σε δρόμους, σκηνές και στούντιο, κυκλοφόρησαν το best of album τους «Black Gold» επιλέγοντας τα καλύτερά τους τραγούδια και προσθέτοντας τρία καινούργια που θα ακούμε για πολύ καιρό. Ξεκινώντας στις αρχές του 2020 την ευρωπαϊκή περιοδεία τους θα βρεθούν στις 27 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη και στις 28 Μαρτίου στην Αθήνα. Τι αντικατοπτρίζει το «Black Gold»; Τι δεν θα ξεχάσει αυτή η μπάντα από όσα έζησε και πώς βλέπει το μέλλον; Ο ντράμερ των Editors, Ed Lay, είχε να μας πει πολλά.  

Καλησπέρα Ed. Συγχαρητήρια για τα νέα σας τραγούδια στη συλλογή «Black Gold». Σκοτεινά, groovy, πιασάρικα, με βάθος. Πώς διαλέξατε τον τίτλο για αυτό το best of album;
Πρώτα απ’όλα, ευχαριστώ πολύ. Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σας. Πιστεύω είναι groovy, βαθύ, σκοτεινό. Αυτό είναι το ακριβές είδος στο οποίο θέλουμε οι άνθρωποι να «γυρίζουν πίσω». Να δείχνουν ενδιαφέρον και έπειτα να κερδίζουν αυτή την αίσθηση της μπάντας. Ενδιαφέρον, σκοτεινό και συναισθηματικό επίσης. Το «Black Gold» γι’ αυτό πρόκειται άλλωστε. Είναι ένα σύνολο πραγμάτων και ιδεών που τονίζουν πολλούς υπαινιγμούς και συνειρμούς. Όπως το εξώφυλλο που έχουμε δημιουργήσει, εργάτες πετρελαίου να τρυπάνε. Εμείς σαν μπάντα δουλεύουμε πάντα σκληρά και δεν θεωρούμε τίποτα ως δεδομένο. Είναι επίσης εγκώμιο από κάτι αρκετά, πώς να το θέσω, πολύτιμο και μαγεμένο. Αυτό θυμίζει πάρα πολύ το «Abicot», ήταν λιγάκι αστείο για εμάς να έχουμε ό,τι καλύτερο σε δίσκο που με έναν τρόπο μιμείται στον τίτλο. Μία από τις πιο poppy λαμπερές ενέργειες που συνέβησαν. Έτσι το βρήκαμε σκοτεινό και αστείο, το οποίο είναι στ’ αλήθεια. Γι’ αυτό δεν πρόκειται άλλωστε;

Τι άλλαξε για εσάς από το 2005 και το ντεμπούτο σας «The Back Room»;
Νομίζω η ευκαιρία να δουλέψουμε με τόσο διαφορετικούς και συναρπαστικούς ανθρώπους και καλλιτεχνικά και στο πλαίσιο της φωτογραφίας. Με ανθρώπους που έχεις κάποια σχέση και μπορούν να σε κρίνουν, με τους οποίους βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες επίσης. Όλη η καλλιτεχνική φύση της δουλειάς που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια, οι δίσκοι μας, η ανωριμότητά μας ήταν μια διαδρομή. Η διαδρομή δεν έδειξε ποτέ εμάς συγκεκριμένα αλλά ήταν περισσότερο μια δήλωση ως προς τον τρόπο που θα απεικονίζαμε τους εαυτούς μας. Μια διαδρομή στην οποία καταφέραμε να δουλέψουμε με όλους αυτούς τους διαφορετικούς παραγωγούς, συγκεκριμένα έξι διαφορετικούς παραγωγούς σε έξι διαφορετικούς δίσκους. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό. Συνήθως θα κολλήσουν με κάτι που θα θεωρήσουν επιτυχημένο και θα μείνουν με τους ίδιους ανθρώπους για τον ίδιο ήχο. Εμείς ως μπάντα πάντα αισθανόμασταν ότι είχαμε την ανάγκη να προχωράμε, να συλλέγουμε τις ιδέες μας ατομικά ο καθένας και να τις ενώνουμε, προωθώντας κάθε δίσκο ξεχωριστά που έχουμε κυκλοφορήσει. Αυτό συνοψίζει αυτή την αίσθηση.

Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις μια μπάντα για 16-17 χρόνια;
Είναι πολύ δύσκολο ανά περιόδους. Συνήθως είναι εύκολο και διασκεδαστικό επειδή εμείς έχουμε τις ίδιες ιδέες σχετικά με το πώς αντιλαμβανόμαστε και πώς θέλουμε να δουλεύουμε. Τα προβλήματα προκύπτουν... προφανώς και είχαμε μια δύσκολη στιγμή στην καριέρα μας όταν ο Chris άφησε την μπάντα. Ήταν ένα τεράστιο κομμάτι του ήχου μας. Ίσως αισθανθήκαμε ότι είναι αναντικατάστατος ή ότι δεν θα μπορέσουμε να προσχωρήσουμε χωρίς αυτόν αλλά πιστεύω πως επειδή είμαστε όλοι τύποι που πετυχαίνουν σπουδαία πράγματα, σκεφτήκαμε ότι το να έχεις μια καριέρα σε μια μπάντα είναι πάντα ένας αγώνας, μια προσπάθεια να γίνεις καλύτερος και έτσι εξαιτίας αυτού, εμείς θέλαμε να προσπαθήσουμε σκληρά και να αλλάξουμε, να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας και φυσικά τα τραγούδια μας.

Ποιο ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες;
Δεν ήταν δίσκος. Ήταν μια βιντεοκασέτα των Genesis, για το live τους «The Way We Walk». Η οπτική τους, η σκηνική τους παρουσία, η ερμηνεία τους, το ντράμινγκ του Phil Collins, ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούσαν με το κοινό, με έκαναν να θέλω να είμαι σε μια μπάντα. Πάντα πίστευα πως ένα live show είναι πολύ σημαντικό για ένα συγκρότημα και πάντα ένιωθα άνετα πάνω στη σκηνή. Και ίσως τα χρόνια της διάπλασής μου επηρεάστηκαν από αυτό το βίντεο. Να το βλέπεις και να σκέφτεσαι ότι έχει τόση επίδραση από τους ανθρώπους, να είσαι τόσο κοντά σε ανθρώπους και να δίνεις τέτοιου είδους συναυλίες.

Ανέφερες τον Phil Collins πριν. Κάποιοι ντράμερ λένε πως η τεχνική είναι κάτι άσχημο και πως δεν χρειάζεται πραγματικά να παίζεις καλά. Είναι αλήθεια; Συμφωνείς;
Δεν νομίζω απαραίτητα ότι έχω την καλύτερη τεχνική στον κόσμο αλλά το απολαμβάνω. Απολαμβάνω να παίζω σε μια μπάντα. Σίγουρα δεν απολαμβάνω να παίζω μόνος μου. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που κερδίζουν ικανοποίηση από αυτό. Για μένα όλα σχετίζονται με τη συλλογικότητα και τη συνεισφορά, όχι απαραίτητα να παίζεις ως σούπερ ταλαντούχος ντράμερ αλλά ως κάποιος που προσθέτει κάτι στο τραγούδι. Εκεί βρίσκω τη διέγερση.

Πώς ορίζεις την επιτυχία;
Είναι λίγο δύσκολο, έτσι δεν είναι; Επειδή είναι τόσο δύσκολο να το ορίσεις. Είμαι όμως πετυχημένος επειδή ακόμα απολαμβάνω να κάνω αυτό που κάνω και μου αρέσει. Προφανώς η ανάγκη οδηγεί τους ανθρώπους μακριά από αυτό αλλά είμαι απεριόριστα ευγνώμων για την ευκαιρία να κάνω αυτό που αγαπώ και να επισκέπτομαι μέρη για να κάνω συναυλίες. Αισθάνομαι επιτυχημένος επειδή οι άνθρωποι ακόμα θέλουν να μας βλέπουν, όχι απαραίτητα να αγοράζουν δίσκους αλλά απλώς να έρχονται για να μας δουν και να μας ακούσουν. Αυτό είναι επιτυχία για μένα.

Πώς θα ισορροπήσει η επερχόμενη περιοδεία σας ανάμεσα στη ροκ και ηλεκτρονική πλευρά του ήχου σας;
Πάντα δουλεύαμε σκληρά μόνοι μας για να αναπτύξουμε την ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο είδη. Και νομίζω ότι σε αυτόν τον δίσκο βρήκαμε τρόπους για να υπάρχει ισορροπία. Τα καταφέραμε αρκετά καλά. Πήρε χρόνο αλλά άξιζε. Όταν ακούς ηλεκτρονική μουσική συνήθως είναι χωρίς ψυχή αλλά εμείς εντάξαμε ανθρώπινα στοιχεία σε αυτό το είδος.

Ποιο είναι το ποιο απίθανο πράγμα που έχεις δει περιοδεύοντας;
Έχουμε υπάρξει για πολύ καιρό στο δρόμο. Η πιο μεγάλη έκπληξη και επιρροή δεν είναι συγκεκριμένα ένα πράγμα. Αυτό που με επηρέασε βαθιά στη διάρκεια των ετών ήταν οι συναυλίες στο Στρασβούργο, οι επιθέσεις στο Παρίσι, στο Mπατακλάν. Ήμασταν στη σκηνή και οι promoters με την ίδια εταιρεία να προωθούν τη συναυλία εκείνη τη νύχτα. Ένα απαίσιο αίσθημα, αβοήθητος και θύμα βίας. Και παράλληλα να σκέφτεσαι πως οι άνθρωποι διαλέγουν τη χαρά σε μια τέτοια περίπτωση και τελικά άνθρωποι με το ίδιο πνεύμα στην ίδια δουλειά, να κάνουν το ίδιο. Ένιωσα μπλεγμένος σε τέτοιες τρελές, απαίσιες, σκληρές ενέργειες. Αυτό με επηρέασε. Με έκανε απίστευτα τυχερό να έχω την οικογένειά μου εκείνη τη νύχτα και να μπορώ να το λέω αυτό, η οποία μου λείπει πολύ. Δεν θα με αποθάρρυνε ποτέ από το να παίξω για τόσους ανθρώπους. Απλά δεν μπορείς.

Τι σου λείπει περισσότερο όταν περιοδεύεις από το σπίτι σου; Η οικογένειά σου;
Φυσικά. Έχω δύο μικρά παιδιά αλλά το διαχειρίζομαι. Η διάθεση μου για αυτό είναι τέτοια επειδή ξέρω ότι μου λείπουν αλλά παράλληλα ξέρω ότι όταν είμαι εκεί περνάω τόσο ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Όταν είμαι σπίτι, είμαι σπίτι. Δεν χρειάζεται να βγω έξω να ψάχνω για δουλειά. Είμαι εκεί, μπορώ να αράζω μαζί τους, να τα βλέπω να μεγαλώνουν. Έτσι όταν λείπω για μεγάλα διαστήματα, φυσικά μου λείπουν, αλλά έχω αυτή τη φανταστική ισορροπία του να μπορώ να απολαμβάνω τις στιγμές μαζί τους χωρίς το συναίσθημα της μιζέριας, κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν καθημερινά. Έτσι θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο.

Ποιος είναι ο πιο διάσημος fan των Editors;
Πολύ καιρό πριν, είχα ακούσει μια φορά ότι στον Μάικλ Τζάκσον άρεσε με έναν τρόπο η μπάντα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι. Αλλά σίγουρα αυτός έγινε πολύ διάσημος, χαχά.

Γράψατε τους στίχους του «Hallelujah (So Low)» μετά την επίσκεψή σας με την Oxfam σε προσφυγικό καταυλισμό. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; 
Αισθάνομαι ότι από τότε που έγινα πατέρας ειδικά, ξέρετε, υπάρχουν πράγματα στον κόσμο που τα αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά. Άνθρωποι που υποφέρουν, και έπειτα σκέφτεσαι πόσο τυχεροί είμαστε, ακόμη και στις πιο δύσκολες και σκοτεινές πολιτικές περιόδους, δεν αισθάνομαι απειλή ή ότι κινδυνεύει η ακεραιότητα της οικογένειας μου. Λοιπόν, πόσο ελεύθεροι και τυχεροί είμαστε. Το να βλέπεις άλλους ανθρώπους να περνάνε την μέρα τους χωρίς θυμό και απελπισία, παρά το γεγονός ότι πραγματικά υποφέρουν. Αντίθετα, τρώνε, γελάνε με ελπίδα ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Είναι μια απίστευτη πηγή έμπνευσης.

Ποιο είναι το πιο «βρετανικό» άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής;
«Βρετανικότητα» είναι; Είναι ο ήχος; Ή είναι το attitude πίσω από αυτό; Δεν είμαι σίγουρος. Εννοώ ότι άλμπουμ από τους Cure που έχουν αυτό τον μελαγχολικό και σκοτεινό τρόπο απέναντι στα πράγματα... και μόνο ο ήχος υπενθυμίζει μια εποχή που η κιθάρα ήταν πυροβόλο στη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι ίσως ανατρέχεις στην καριέρα τους και βλέπεις ότι είναι γαμάτος.

Θυμάσαι το πρώτο σου ταξίδι στην Ελλάδα; Τι αναμνήσεις έχεις από τις προηγούμενες συναυλίες σας;
Νομίζω ότι το πρώτο μας σόου ήταν ένα φεστιβαλικό και είμαι αρκετά σίγουρος ότι οι φαν αναμείχθηκαν σε οτιδήποτε αφορά το φεστιβάλ. Δεν ήταν χωρισμένοι σε ζώνες όπως στη Βρετανία, οπότε μου άρεσε αυτή η αίσθηση. Ένιωθες σχεδόν ότι ήταν διοργανωτές του φεστιβάλ, υπήρχε μια αίσθηση ροής και ελευθερίας. Είναι ευχάριστο επειδή θες να βλέπεις μέρος της τοπικής κοινότητας και αισθάνθηκα έτσι. Δεν ήταν απλώς ο καλλιτέχνης και οι φαν αλλά ότι όλοι έκαναν τα πράγματα μαζί. Μου άρεσε αυτό. Είχαμε μερικά καταπληκτικά σόου στην Αθήνα, πρόσφατα στο Ejekt Festival. Είδαμε ότι ο καιρός δεν αστειευόταν αλλά φάνηκε ότι τίποτα δεν πτόησε το πνεύμα των ανθρώπων. Πάντα ωραία, ερχόμαστε από μακριά οπότε πάντα ερχόμαστε για λίγες μέρες. Είναι μια ευκαιρία να κάνουμε βόλτες στο κέντρο, είναι ωραία αίσθηση και πάντα ανυπομονούμε.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ροκσταριλίκι που έχεις κάνει;
Κρατάμε την προσωπική μας ζωή ιδιωτική. Δεν αφορά κανέναν τι κάνουμε, ή να διαδίδουν ιστορίες και φήμες. Δεν έχουμε κάνει κάτι προσβλητικό για κάποιον, δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι. Έτσι δεν πιστεύω ότι έχω συμπεριφερθεί ποτέ σαν ροκ σταρ. Μου αρέσει να είμαι σε μια μπάντα που οι άνθρωποι σέβονται. Είναι κουλ που έχουμε καταφέρει να κάνουμε βόλτες χωρίς να μας αναγνωρίζουν.

Πώς βλέπεις το μέλλον των Editors;
Νομίζω ότι είμαστε ασυνήθιστοι επειδή πιθανόν δουλεύουμε ακόμα μόνοι μας. Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να συνεργαστούμε με άλλους, να ακολουθούμε κάποια τάση. Έχουμε βάλει τόσα πολλά κομμάτια του εαυτού μας όλα αυτά τα χρόνια που απλώς δεν θέλουμε να «κακομαθαίνουμε» τους εαυτούς μας θυσιάζοντας κάτι απλώς για να γίνουμε μεγαλύτεροι ή διασημότεροι. Πιστεύουμε ότι η συνεισφορά μας είναι η μακροβιότητα και πάντοτε είμαστε περήφανοι για κάθε κομμάτι μουσικής, βίντεο ή μορφή τέχνης που κυκλοφορεί. Ειδικά σε αυτή τη φάση που πρέπει τα πράγματα να είναι απλώς σωστά.

Θεωρείς πως οι καλλιτέχνες πρέπει να παραμένουν πιστοί σε έναν πετυχημένο ήχο που τους έχει καθιερώσει ή να εξελίσσονται και να εξερευνούν νέα πεδία;
Επειδή πάντα συνεχίζουμε, δεν είμαστε ποτέ απλώς χαρούμενοι με αυτό που παράγουμε, ώστε να μείνουμε σε ένα συγκεκριμένο ήχο. Πάντα θέλουμε να κάνουμε άλμπουμ με άλλους παραγωγούς, να πειραματιζόμαστε με τη νέα τεχνολογία και τον τρόπο που ηχογραφούμε επίσης. Δεν είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι ποτέ. Υπάρχει η ανάγκη για αλλαγή, ανάγκη να προχωρήσουμε πάντα με σεβασμό στις απόψεις μας, ο ένας στον άλλον. Ποτέ δεν μιλήσαμε άσχημα για κάποιον άλλον, απλά συγκεντρωνόμαστε σε αυτό που κάνουμε για να βγει τέλειο.

Το ροκ υπήρξε το υπέρτατο σύμβολο επανάστασης. Πιστεύεις πως έχει κάνει τον κύκλο του και οι καλύτερές του μέρες έχουν περάσει;
Έχουμε αφήσει κάποιες καλές μέρες πίσω μας αλλά δεν νομίζω ότι δεν θα υπάρξουν άλλες. Πάντα θα υπάρχει μια αντίδραση στη μουσική. Υπήρχε η ποπ αλλά όταν βγάλαμε μουσική, έπαιξε στο ράδιο επειδή πολλοί άνθρωποι βρίσκουν ενδιαφέρον σε αυτήν, τους αρέσει η μουσική μας. Όλα τα είδη μουσικής προσπαθούν να έχουν μια διαδρομή, η ποπ, η ραπ. Οι καλές μέρες επιστρέφουν όχι απαραίτητα για τη μουσική μας αλλά λόγω των ανθρώπων που τους αρέσει αυτό. Δεν βλέπω να τελειώνει…

Σε ευχαριστούμε πολύ για την κουβέντα Ed…
Βγάζουμε αυτό το δίσκο με καλή διάθεση και πίστη. Δεν είμαστε το ίδιο. Εδώ είναι μια γεύση του τι έχουμε κάνει. Μια εξερεύνηση, όλοι είναι καλά και τα κομμάτια των Editors θα είναι διαφορετικά. Αυτό φέραμε, αυτό που καταφέραμε να επιτύχουμε και μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε 3 ολοκαίνουρια κομμάτια με σκληρό, groovy και ξεχωριστό ήχο και τον ενθουσιασμό που νιώθουμε αυτό το διάστημα. Ανυπομονούμε να κάνουμε το ίδιο σαν μπάντα. Να κάνουμε κάτι τη στιγμή που φαίνεται σωστό. Κοιτάζοντας πίσω ξανά, τι μπορούμε να πάρουμε σαν μπάντα. Στο άλμπουμ περάσαμε καλά, κάναμε περιοδεία, γιορτάσαμε αυτή τη στιγμή της καριέρας μας. Ελπίζουμε ότι οι άνθρωποι θα το απολαύσουν. Ελπίζουμε ότι όλοι εμείς θα το βρούμε συναρπαστικό στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό είναι τα πάντα.