Tραγουδοποιός αφηρημένης τέχνης, αόρατος άνθρωπος, συστηματικά απρόβλεπτος, φανταστικά ονειροπαρμένος. Ο δεκαπεντάχρονος από την Καλλιθέα εξακολουθεί να μεγαλώνει με πλήρη άγνοια κινδύνου, μετατρέποντας παλιοκαιρισμένες συνταγές σε καινούργιες γεύσεις. Για δεύτερη χρονιά ο Φοίβος Δεληβοριάς ταξιδεύει με πειραιώτικο Passport στην άκρη της πόλης. Υπερ-αστικά στιγμιότυπα παιγμένα με ανανεωτική δύναμη και πειραματική διάθεση κάθε Σάββατο βράδυ σε ολονυχτία. Ακολουθεί πρωινό με γυαλιά ηλίου στο Πασαλιμάνι.
Ποια είναι η πιο έντονη παιδική σου ανάμνηση;
Ήμουν δύο χρονών και παίζοντας έριξα όλο το έπιπλο με τις κασέτες πάνω μου. Σχεδόν μου έσπασαν το κεφάλι ο Μίκης Θεοδωράκης, η Τζόαν Μπαέζ, οι Nuova Compagnia di Canto Popolare και οι Platters.
Πρώτο σημάδι. Tι πήρες από τους γονείς σου;
Ένα είδος παιδικότητας, ένα είδος δυναμικής μελαγχολίας και μια απόλυτη ανικανότητα να διακριθώ στον αθλητισμό.
Τι θα έλεγε ο 15χρονος Φοίβος στον «Αόρατο άνθρωπο»;
Τι έχει αλλάξει μέσα σου από την «παρέλαση» του 1989;
Ο έξω κόσμος. Το σκηνικό μέσα στο οποίο μεγάλωνα, γκρεμίστηκε πάνω στον εαυτό του. Το προάστιο του ’89 με αυτό του ’14 είναι δύο άλλοι κόσμοι. Οι συνομήλικοί μου νιώθουν όλοι σαν τον Φρόντο. Θέλοντας και μη μπλεχτήκαμε σε ένα σκοτεινό ταξίδι, για το οποίο δεν προλάβαμε καν να φταίξουμε. Κάτω απ’ τα ρούχα μας, όμως, έχουμε φυλάξει κάτι. Και θα το χρησιμοποιήσουμε τη σωστή στιγμή.
Ό,τι έβλεπα και τότε. Τα μάτια κάποιου άλλου που ψάχνει να με δει. Και σπάει τη γελοία πόζα μου.
Ποια η σχέση σου με τη νοσταλγία;
Μου αρέσει η φελινική νοσταλγία. Ξέρεις πως το παρελθόν είναι γελοίο, αλλά έχει εκεί τα χρήσιμα τερατάκια σου, ό,τι απώθησες κι ό,τι δεν έκανες. Χωρίς αυτά δεν μπορείς να κάνεις βήμα. Η νοσταλγία του ελαφρολαϊκού τραγουδιού και της τηλεόρασης δεν μου λέει τίποτα, νομίζει πως το παρελθόν είναι γεμάτο ομορφιά.
Θα άλλαζες κάτι από τις επιλογές του παρελθόντος;
Όχι. Έχω την τάση να μη μου αρέσει τίποτα απ’ τις προηγούμενες δουλειές μου και να μ’ αρέσει μόνο η τωρινή. Αλλά αυτό είναι αυτοαναιρούμενη μπούρδα, γιατί αποδεικνύει πως όλους τους δίσκους που έκανα την ώρα που τους έκανα, τους αγαπούσα. Δεν θα άλλαζα τίποτα, λοιπόν, εύχομαι πως κάποτε θα μου φύγει αυτό το κοινότοπο κόμπλεξ και θα τους ακούσω και θα μου φανούν όλοι ωραίοι. Σίγουρα μου φαίνονται ωραίοι οι άνθρωποι που έπαιξαν και δούλεψαν σ’ αυτούς.
Δεύτερη χρονιά στο Passport, με αρμένικη βίζιτα αυτή τη φορά. Πώς πήγαν τα δύο πρώτα Σάββατα;
Ένιωσα σαν χαρούμενη κονσοματρίς. Σαν τους ηθοποιούς της επιθεώρησης του ’50, τους μπουζουξήδες και τις χορεύτριες που πήγαιναν κατευθείαν για πρωινό στην Ομόνοια. Διάβαζα στο βιβλίο της ζωής του Ζαμπέτα για κάτι αυτοσχεδιαστικά 4ωρα στο μαγαζί, που δεν κατέληγαν ποτέ στο ίδιο σημείο. Αυτό ήθελα φέτος: να μην αφήσω το ξημέρωμα να έρθει μόνο του, μα να το καλέσω «επίσημα» μαζί με μια μεγάλη παρέα φίλων που να ανυπομονούν κι αυτοί. Ε, τα δύο πρώτα Σάββατα πήγαμε πράγματι όλοι κατευθείαν για πρωινό – και όχι στην Ομόνοια, αλλά στο Πασαλιμάνι.
Ποια είναι η σχέση σου με το κοινό διαχρονικά;
Όταν γράφω, δεν θέλω καθόλου να καθορίζομαι απ’ αυτά που υποψιάζομαι πως θέλει. Όταν παίζω, όμως, θέλω να παίζουμε μαζί. Και πάλι χωρίς εκβιασμούς. Ούτε χιλιοδοκιμασμένες διασκευές, ούτε ψάρεμα απ’ το γνωστό καρμίρικο πλέιλιστ. Υπάρχουν χιλιάδες στρέμματα στο χωράφι, γιατί να βαδίζουμε δειλά-δειλά στο ένα;
Ποτέ δεν βιάζεσαι για το επόμενο δισκογραφικό βήμα. Πώς έρχονται οι μελωδίες και οι στίχοι στο κεφάλι σου;
Ξέρω πότε είναι η στιγμή να γράψω. Και πάω και κρύβομαι, όπως τα μωρά πίσω απ’ τις κουρτίνες.
Πότε θα βηματίσει ο αόρατος άνθρωπος;
Eτοιμάζεις νέα δουλειά; Ναι. Θα λέγεται «Καλλιθέα» και θα μιλάει για το ταξίδι ενός προαστίου προς το άγνωστο. Θα κυκλοφορήσει μες στο ’14.
Tι είναι αυτό που κρατά ένα τραγούδι στο χρόνο;
Η αλήθεια. Το ψεύτικο έχει όμως κι αυτό μια σύντομη γοητεία, που τη χρειαζόμαστε.
Έχεις επιλέξει να μην είσαι σε μεγάλη δισκογραφική. Έχεις προσαρμοστεί εύκολα στη νέα μουσική πραγματικότητα;
Καμιά μουσική πραγματικότητα στην περίοδο που έζησα εγώ δεν υπήρξε ωραία. Στην αρχή έλεγα πως η πτώχευση των εταιρειών θα σταματούσε τον υπερπλουτισμό των μεσαζόντων και θα αναδείκνυε τους μουσικούς. Κι όμως και τώρα οι μεσάζοντες πλουτίζουν, το youtube, η google κ.λπ. Και οι μέτριοι μουσικοί εξακολουθούν να βολεύουν ως καλύτερα εμπορεύσιμοι. Είμαι συνειδητά υπέρ των μικρών εταιρειών, λοιπόν. Απ’ αυτές άλλωστε ξεκίνησε το μεγάλο παιχνίδι. «Sun Records», «Blue Note», «Μοtοwn», «Λύρα».
Πώς είναι η σχέση σου με τα social media;
Για τα social media τι να πω; Μου αρέσει η αστεία πλευρά τους. Γι’ αυτό και τα χρησιμοποιώ λίγο και ανάλαφρα. Μια-δυο φορές που ξέσπασα και έβγαλα κι εγώ τα λογύδριά μου, αισθάνθηκα να ξεμπερδεύω εύκολα με τη στενοχώρια και το θυμό μου, κάτι που δεν το βρίσκω καλό.
Ποια η γνώμη σου για τον τεχνολογικό φετιχισμό και τους καλωδιωμένους επαναστάτες που παραμένουν καθησυχασμένοι θεωρώντας ότι είναι ενημερωμένοι, ενεργοί πολίτες;
Με πιάνει θλίψη για οποιοδήποτε κήρυγμα μέσω Facebook, κυρίως όταν συμφωνώ. Ξοδεύεται και μηδενίζεται η όποια αλήθεια εκεί μέσα.
Πώς βλέπεις τα επικίνδυνα υποπροϊόντα του εθνικισμού, του φασισμού και της τρομοκρατίας;
Για χρόνια έπειθε την πλειοψηφία το όραμα του Τσοχατζόπουλου. Γιατί να μην την πείσει και το αντίστοιχο του Κασιδιάρη; Το λαμόγιο και ο τραμπούκος στην ίδια νύχτα δουλεύουν. Και η παρούσα κυβέρνηση το ίδιο μαγαζί συνεχίζει, ηθικολογώντας και σωτηριολογώντας μάλιστα. «Πνεύμα και Ηθική», που έλεγε ο Αυλωνίτης. Ανήκω σε έναν κόσμο που ζει εκτός όλου αυτού του μολυσμένου καταστήματος, και παράγει «πρωτογενές πλεόνασμα» εδώ και δεκαετίες. Σε ένα επίπεδο αυτός ο κόσμος είναι πάντα χαμένος στην Ελλάδα. Σε ένα άλλο, είναι ο μοναδικός που θα ζήσει να δει φως κάποτε.
Ποια είναι η πιο πολύτιμη συμβουλή που έχεις πάρει;
«Η δημιουργία είναι η ίδια η απολαβή της». Μου το είπε ένας από τους 2-3 που το τήρησαν εδώ, ο Μάνος Χατζιδάκις.
Info:
Passport, Kαραΐσκου 119, πλατεία Κοραή, Πειραιάς, 210 4296401. Έναρξη 22.00. Είσοδος € 12 στο bar, € 20, τραπέζι με ποτό. Προπώληση: Παπασωτηρίου, Seven Spots, viva.gr, Kάθε Σάββατο. Ως 8/3.
15°
