Έχει γράψει ένα σκασμό τραγούδια αλλά μη το θεωρήσει κανείς νοσταλγικό το θέμα, δεν βγαίνεις το βράδυ από νοσταλγία. Πάς να ακούσεις τον Νικολάου επειδή είναι entertainer, showman χωρίς πολλά-πολλά σκέρτσα, ωραίος καλλιτέχνης… και σόρι αλλά ποιος δεν ψοφάει να είχε γράψει το «άδειο μου πακέτο»;
… «Δώδεκα»; «Μακάρι να γινότανε μακάρι»; «Μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω», «Μια καρδιά για σένανε»; ΄Η τον ύμνο του καψούρη με καλλιτεχνικές τάσεις, το αγαπημένο «Όσο έχω φωνή θα σου τραγουδάω»;
Έστω ότι δεν τα ξέρεις όλα αυτά. Τα ΄60ς, ‘70ς και ‘80ς της ελληνικής μουσικής δεν σου λένε τίποτα γιατί έχεις γεννηθεί το ΄89 πχ, ή το ’90 (Τζήζας). Σε φέρνουν στην τύχη ένα χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο στο «Αίτιον». Παίρνεις ένα ποτό, χαζεύεις, ωραίο το μαγαζί, σωστά φωτισμένο, ατμοσφαιρικό (αν και, σιγά μη τα προσέξεις όλ’ αυτά αν είσαι 20, λέμε τώρα…) Κάποια στιγμή βγαίνει στη σκηνή ένας χαμογελαστός κύριος με άσπρα μαλλιά και χορευτική κίνηση, πολύ σεμνός για να θεωρήσεις ότι είναι σταρ, αλλά αρχίζει να τραγουδάει, οι (μεγαλύτεροι) της παρέας χειροκροτούν με τρέλα, σου φωνάζουν «αυτός είναι!» κι εσύ, επειδή είσαι τσικό, χαμογελάς ευγενικά και βρίσκεις κάτι να ασχοληθείς στο υπερσύγχρονο κινητό σου, να μη σε πρήζουν.
Αλλά… ο κύριος είναι ο Φίλιππος Νικολάου και τελικά είναι σταρ, κοίτα να δείς που τραγουδάει ωραία, οι τρείς μουσικοί (κιθάρα-ακορντεόν-βιολί) που τον συνοδεύουν είναι τέλειοι, τα τραγούδια κάπου τα ξέρεις, πάντως μπορείς να τραγουδήσεις τα ρεφραίν, βγαίνει μια κουκλάρα και χορεύει κάτι ανάμεσα σε φλαμένκο και χορό της φωτιάς, ξεχνάς το κινητό σου στο τραπέζι και χωρίς να το καταλάβεις καλά καλά χειροκροτείς ρυθμικά, τραγουδάς κι όλας. Περνάς υπέροχα.
Τα λέω όλα αυτά όχι από την σκοπιά του 20άρη αλλά του 50φεύγα-με-το-πάσο-σου: είχαμε έναν νεότερο στην παρέα και μπήκα στη θέση του, άραγε πώς είναι να μην έχεις περάσει δοξασμένες μουσικές δεκαετίες, να μην έχεις πάει σε συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων που άλλαζαν ονόματα όπως οι ξένοι άλλαζαν ντράμερ, να μην έχεις δει τον Φίλιππο Νικολάου σε διάφορες φάσεις της καριέρας του και τέτοια. Επειδή τά΄χω (όλα αυτά)… πέρασα αξέχαστα, αλλά και να μην τα είχα τα ίδια θα΄λεγα. Ο Νικολάου μου θύμισε τον Απόστολο Καλδάρα με έναν πλάγιο τρόπο – είναι τόσο μετρημένος και (επαναλαμβάνω) σεμνός που κινείται στην περιφέρεια του οπτικού σου πεδίου μέχρι να ανέβει στη σκηνή. Κι ο Απόστολος Καλδάρας το είχε αυτό, αν δεν στον έδειχνε κάποιος, αν δεν στον σύστηνε, περνούσε απαρατήρητος ακόμα κι από τους καλλιτέχνες. «Αυτός ο κύριος είναι ο Καλδάρας;» απορούσαν οι προ-σταρ. Ε εκείνος ο κύριος ήταν ο Καλδάρας κι αυτός ο κύριος είναι ο Νικολάου … που τραγουδάει με πάθος, «γεμίζει» την μικρή καλλιτεχνική πίστα του «Αίτιου», ανεβάζει τα κέφια του κοινού, κάνει τις ώρες να φεύγουν σα να είναι δευτερόλεπτα κι ας είναι χρόνια… δεκαετίες… γουατέβα.
Το πρόγραμμα κρατάει ως τις 3.00 κι είναι πολύ-πολύ δεμένο, δεν θα κοιτάξεις το κινητό σου ούτε στιγμή. Τα τραγούδια είναι όλα γνωστά, δικά του και άλλων (έχει στο ενεργητικό του 41 δίσκους, κάμποσους πλατινένιους). Πριν πει το all-time-classic «Μεγιεμελέ», ραπάρει – για να εκσυγχρονίσει ένα ανέμελο τραγούδι μιας ανέμελης εποχής. Γενικά είναι σούπερ, περνάς ωραία, οι τιμές είναι καλές (20-25 ευ το άτομο με πιατέλα αλλαντικών-τυριών και κάμποσο κρασί).
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
17°
