Δεν είναι μόνο ο Bruce Springsteen που φρόντισε να κυκλοφορήσει το “Working on a Dream” την ημέρα της ορκωμοσίας του προέδρου, συντονίζοντας το δικό του όνειρο μ’ αυτό του Ομπάμα, είναι και οι Sonic Youth που εμπνέονται από τη νέα εποχή και το σύνθημα για αλλαγή (σας θυμίζει κάτι;). Το άλμπουμ “The Eternal” θα κυκλοφορήσει τον Μάιο και θα είναι ο πιο πολιτικοποιημένος δίσκος των Sonics. Κι ο Καραμανλής όμως ενέπνευσε την Μπεζεντάκου και την Άντζελα. Λίγο το ’χεις;
Hit me with your rhythm stick
Το περίμενες ότι θα γινόταν μιούζικαλ η ποπ κουλτούρα; Και καλά οι Abba, οι Beatles και οι Queen, αλλά να που ήρθε η ώρα του Ian Dury. Το έργο είναι βασισμένο στη ζωή και τα τραγούδια του και παίζεται ήδη στο Λονδίνο. Μην υποψιαστώ πως φτάνει η ώρα του Ian Curtis γιατί θα κόψω φλέβες (για να είμαι και μέσα στο πνεύμα).
Μπορεί η σκηνή του Μπρούκλιν να βγάζει φωτιές (MGMT, Vampire Weekend, TV on the Radio, Dirty Projectors, Gang Gang Dance) και να ξεπετάγονται διαρκώς νέα γκρουπ (Chairlift, Telepathe, Kuroma, Department of Eagles...), αλλά τα μαντάτα από το Ιλινόι και το Σικάγο δεν είναι καλά. Οι Fall Out Boy με το “Folie a Deux” (**) κανακεύουν τους emo πιτσιρικάδες και γεμίζουν στάδια με το κοινό της Disneyland και οι Plain White T’s με το “Big Bad World” (**) ακολουθούν τη συνταγή του ρετρό και ηχούν σαν μπάντα ξενοδοχείου που παίζει παλιομοδίτικους ήχους.
Phoenix Catscratch (***) Τρία τραγούδια που μπορείς να ακούσεις και στο www.myspace.com/phoenixcatscratch, με μπάσο, κίμπορντς και φωνές, ένα χαρμάνι από B-52s, Claus Nomi, Talking Heads και Siouxsie.
Byron’s Girlfriend- “The River Flows Like” (**) Νέος δίσκος μετά από καιρό για το γκρουπ που μας πάει ντουγρού στην εποχή και την αισθητική της Cherry Red και της Sarah Records, με την ποιητική μελαγχολία, τις electro-κιθαριστικές διαδρομές και το ρετρό ύφος. Το θέμα όμως έχει ήδη εξαντληθεί από τότε και γι’ αυτό ο μόνος τρόπος είναι να το ξανασυναντήσεις υπερβατικά, όχι «λες και ήταν χτες...».
Επιστροφή των Defile Des Ames με το “Lust’n’Stone” (***), ένα χαρμάνι από noir folk, progressive, industrial, νυχτερινές εικόνες και μελαγχολικό attitude, με ήχους από μαντολίνο, μελόντικα, τσέλο, ακορντεόν, που δημιουργούν την κατάλληλη σκοτεινή ατμόσφαιρα.
Guitar hero
Ποιοι είναι οι underground θρύλοι της ελληνικής ροκ κουλτούρας και τι να ’χουν απογίνει; Από το ’74 ως τις μέρες μας γνώρισα αρκετούς απ’ αυτούς κι έζησα μαζί τους το πώς ονειρεύτηκαν περιπλανήσεις και route 66, πώς την έβγαλαν στην ελληνική πραγματικότητα και πώς τους τσάκισε τα φτερά. Αν οι περισσότεροι Έλληνες μουσικοί ονειρεύονταν να φύγουν από δω και να πάνε εκεί που συμβαίνει, ο Θόδωρος Παπαντίνας έκανε το αντίθετο: ήρθε απ’ τη Νέα Υόρκη στη Θεσσαλονίκη, για να γίνει τοπικός θρύλος, μια ακόμη αληθινή rock’n’roll μούρη. Σχέδια, όνειρα, μυθικές ροκ ιστορίες, σκληρή πραγματικότητα, και να τώρα ο Παπαντίνας ήρωας ενός ντοκιμαντέρ που γύρισε ο παλιός του φίλος Δημήτρης Αθυρίδης και μας λέει την ιστορία του, ίδια, πάνω-κάτω, με δεκάδες παρόμοιες ιστορίες ανεκπλήρωτων ονείρων και αδιεξόδων. Τον γνώρισα τον Terry Papantinas πριν από πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη και για καιρό παρακολουθούσα κι άκουγα τι έκανε. Μπορώ να πω ότι αξίζει να δεις την ιστορία του (το ντοκιμαντέρ: “T 4 Trouble and the Self admiration society” θα προβληθεί αρχικά στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο).
Το καφενείο των μουσικών
Παλιά, πριν γεννηθείς ακόμα, οι μουσικοί παντού στον κόσμο είχαν κάποια στέκια/καφενεία που μαζεύονταν για συναναστροφή, εύρεση εργασίας, ανταλλαγή πληροφοριών». Συνέβαινε στην Αθήνα (πλατεία Λαυρίου), στην Κούβα (Buena Vista Social Club), στην Αργεντινή (Café de los Maestros)... Ο λόγος που επανέρχομαι σ’ αυτό το διπλό cd/συλλογή (εκτός του ότι είναι super) είναι γιατί όταν είχα πρωτογράψει (A.V. 31/7/08) δεν μπορούσε να βρεθεί εύκολα. Τώρα, όμως, λόγω της ομότιτλης ταινίας που παίζεται ακόμη στο «Έλλη», η συλλογή “Café de los Maestros” κυκλοφορεί κανονικά (μπήκε μάλιστα και στο ελληνικό Top-50) κι αξίζει να την ακούσεις (αφού τη βρεις).
24°
