Οι μουσικοί που έχουν πίσω τους μερικές δεκαετίες ιστορίας και κάμποσα άλμπουμ στο ενεργητικό τους έρχονται από μία άλλη εποχή όπου ακόμη υπερίσχυε ο «μάστορας» και όχι ο συναρμολογητής τυποποιημένων στοιχείων, αυτός που έφτιαχνε με το μυαλό και τα χέρια του κι όχι ο διαχειριστής προεπιλεγμένων δεδομένων. Είναι η διαφορά ενός παραδοσιακού χτίστη πέτρινων σπιτιών κι ενός που συναρμολογεί προκατασκευασμένα στοιχεία για να φτιάξει μια μεζονέτα, ενός μάστορα που επισκευάζει κάτι στο χαλασμένο αυτοκίνητο κι αυτού που αντικαθιστά το ανταλλακτικό που του είπε ο υπολογιστής, είναι η ανεξήγητη γεύση του μαμαδίστικου φαγητού που είναι εύγευστο ακόμη κι όταν δεν είναι σπουδαίο.
Calexico - The Thread That Keeps Us
Το ντουέτο από την Αριζόνα φτάνει στο 9ο άλμπουμ του όντας σε καλό mood και με σκοπό να διευρύνει το μουσικό του πεδίο, χωρίς να αφήνει αχρησιμοποίητα τα βασικά υλικά της μουσικής του διαδρομής. Ετσι το desert rock και το tex-mex συμπληρώνονται εδώ από ευδιάθετη pop και radio friendly τραγούδια κι όλα αυτά με τη γνωστή υπευθυνότητα και τον σεβαστικό τρόπο του Joey Burns και του John Convertino που κάνουν το άλμπουμ να κυλάει ευχάριστα σαν γλυκόπιοτη τσικουδιά που έφτιαξαν δύο φίλοι και έφεραν να την πιούμε όλοι μαζί.
Nightmares on Wax - Shape the Future
Ο George Evelyn μετράει ήδη 8 δίσκους και είναι από τα άτομα που έχουν συμμετάσχει στο «χτίσιμο» της Warp. Σε αυτό που λέμε «ηλεκτρονική σκηνή» τα έχει δει όλα εδώ και 30 χρόνια. Το άλμπουμ κυριαρχείται από νωχελικούς downtempo ρυθμούς, από επαναλαμβανόμενα μοτίβα και μία γενικότερη προσέγγιση που φέρνει στο νου τον Tricky, τα blues και τα ρεμπέτικα, τους αμανέδες και την «αραμπέσκ» ανατολή. Ο Evelyn μονολογεί, ανησυχεί για την κλιματική αλλαγή και για το πού πάει ο κόσμος και χάνεται μέσα σε ένα σύννεφο καπνού.
Ένα από τα πιο γνωστά σκωτσέζικα γκρουπ της post punk/new wave περιόδου που έκανε ό,τι ήταν να κάνει από το 1977 ως το 1982, αποφάσισε πρόσφατα να επανασυνδεθεί (πάλι) για μια επετειακή περιοδεία για τα 40 χρόνια. Φαίνεται πως η επιτυχία της «τελευταίας αρπαχτής» τούς έκανε να πιστέψουν ότι αξίζει να βγάλουν κι ένα άλμπουμ. Αφού είναι πανκ ένας τίτλος του τύπου «Burning Cities» είναι ό,τι πρέπει, όπως και τραγούδια με τίτλους «A World on Fire», «Refugee», «One Last Chance», «This Is Our World» κι όλα αυτά αμπαλαρισμένα με έναν ήχο 70s πανκ με ροπή προς το heavy metal. Ελπίζω να μη θέλουν να συνδεθούν και για τα 50 χρόνια.
The Might Be Giants - I like Fun
Κάποιος λόγος θα υπάρχει για να φτάσεις στο 20ό σου άλμπουμ και να μην έχεις «καεί». Το νεοϋορκέζικο ντουέτο των John Flansburgh και John Linnell μετράει 35 χρόνια ιστορίας και δεν έχει χάσει το χιούμορ, την ευδιαθεσία, την παιδικότητα και τη λοξή ματιά που διαμόρφωσαν τον ήχο τους ο οποίος με τη σειρά του επέδρασε στη δημιουργία της «σκηνής του Μπρούκλιν» πριν από μία δεκαετία. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι αποκαλυπτικός για τις προθέσεις τους, αν και το καλό υλικό δεν είναι αρκετό για να γεμίσει ένα άλμπουμ. Ακόμη κι έτσι, χωρίς να είναι ένας αξιοσημείωτος δίσκος τους, έχουν τον τρόπο, την πείρα και τη μαστορική να του δώσουν ζωή και fun.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
16°
