Το φεστιβάλ Europavox ετοιμάζεται και πάλι για ένα τριήμερο στις 28, 29 & 30 Μαΐου, συγκεντρώνοντας ό,τι νέο και φρέσκο από τη γαλλική και την ευρωπαϊκή σκηνή (πέρσι είδα εκεί τους Girls in Hawaii, Disco Enseble, Birdy Nam Nam, την εξαιρετική Camille αλλά και την παρέα της Cast-A-Blast να μας εκπροσωπεί επάξια, και τη Γεωργία Καλαφάτη να κερδίζει τις εντυπώσεις, ενώ στο 8πλό! cd που κυκλοφόρησε με γκρουπ απ’ όλη την Ευρώπη συμμετείχαν οι Mikro και οι Imam Baildi. Τώρα το Europavox ψάχνει εναγωνίως τους νέους Έλληνες «πρεσβευτές» μας. Αν, λοιπόν, είσαι 18-25 χρονών και θέλεις να ταξιδέψεις δωρεάν (με καλή παρέα) στο Region Auvergne της Γαλλίας για να δεις και ν’ ακούσεις αυτό που συμβαίνει τώρα, γράψε αμέσως ένα γράμμα (50 λέξεων) όπου να εξηγείς γιατί πρέπει να επιλεγείς εσύ και να είσαι ο «πρεσβευτής» μας και στείλ’ το στο info@musicday.gr (μαζί με τα στοιχεία σου, την ημερομηνία γέννησης, το mail και το τηλέφωνό σου) κι αν θέλεις ρίξε και μια ματιά στο www.musicday.gr για περισσότερες πληροφορίες.
Back to basics
Οι U2 με το “No Line on the Horizon” (***) αποφασίζουν να παραδοθούν στην παραδοχή πως ο θησαυρός είναι στο παρελθόν τους, «κατασκευάζοντας» (με τη βοήθεια μιας υποδειγματικής παραγωγής) ένα τέλειο προϊόν για τους απανταχού φανς. Όπως οι Rolling Stones, οι AC/DC, οι Metallica (κι όλα τα arena-groups του παρελθόντος), έτσι και οι U2 κατάλαβαν πως το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να σκαλίσουν μνήμες, να κανακέψουν τα αυτιά των φανς, να κάνουν ένα επικό άλμπουμ που να γεμίζει στάδια. Άλλωστε τα καινούργια αφεντικά (Live Nation) «συναυλιάδες» είναι, οι δίσκοι είναι πρόσχημα για τις μεγάλες αρένες και είναι σίγουρο πως με αυτό το άλμπουμ θα τις γεμίσουν, ακριβώς γιατί ακούγεται «όπως πρέπει». Το άλμπουμ θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «Όλη η μουσική ιστορία των U2 από τους ίδιους τους U2 σε 11 τραγούδια». Αναφορές στον ήχο τους από τη «χρυσή» δεκαετία του ’80, φλερτ με το stoner rock και το progressive, απολαυστικός κιθαρίστας κι ένα rhythm section που δεν παίζονται, αλλά για ν’ ακούσεις τον Bono να τραγουδάει σαν άνθρωπος, πρέπει να φτάσεις στα 3 τελευταία τραγούδια.
Μ’ αυτό το τραγούδι τελειώνει το άλμπουμ του Morrissey “Years of Refusal” (****) και δεν είναι τυχαίο. Το ’χουμε καταλάβει, Moz, πως τα βρήκες με τον εαυτό σου. Το ακούμε στους δίσκους σου και χαιρόμαστε (ειδικά εμείς οι συνομήλικοι). Το άτομο ροκάρει όσο δεν έχει ροκάρει σε όλη του τη ζωή, χωρίς ποτέ να χάνει το στιλ του και να ξεχνάει τους Smiths. Του λείπει η μητέρα του (life is nothing much to lose/it’s just so lonely here without you), διαπιστώνει πως there is no love in modern life/there is no hope in modern life/no true friends in modern life κι αισθάνεται τον πόνο της αγάπης χωρίς ανταπόκριση (nobody wants my love/I’m throwing my arms around Paris because only stone and steel accept my love). Φλαμένγκο κιθάρες και μεξικάνικες τρομπέτες στολίζουν το ροκ του, κι αυτό που φωνάζει είναι: «Με λένε Morrissey και είμαι καλά».
...διότι οι Faith No More επανασυνδέονται, οι Specials και οι Magazine προσθέτουν διαρκώς extra days στην αγγλική τους περιοδεία και οι Ultravox είναι sold out, οι Ονειροπαγίδα επιστρέφουν με εμφάνιση στο Gagarin (20/3) και καινούργιο σιγκλάκι, και ακολουθεί η Γενιά του Χάους στις 24 & 25/4, οι Amon Duul II είναι πάλι μαζί (21/3 στο Gagarin) και οι Mott the Hoople συναντιούνται επί σκηνής μετά από 30 χρόνια. Δεν είναι ο Ian Hunter μια καλή αφορμή για ταξίδι στην Αγγλία τον Οκτώβριο;
Neeext!
Ο πρώτος «Πρώτος Ήχος» μόλις τελείωσε. Την περασμένη Παρασκευή στον Ιανό οι Callas με τις Callasettes και οι Le Page δημιούργησαν μια ιδιαίτερη βραδιά αισθητικής γοητείας κι απέκτησαν καινούργιους φίλους.
