Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι εμπλεκόμενοι (από την αδελφή του μέχρι την εταιρεία και τα δελτία τύπου) σε αυτό το άλμπουμ ήταν πως ο Jimi Hendrix δοκίμαζε κάτι διαφορετικό και με αυτή την αίσθηση προσήλθα στην ακρόαση. Θυμήθηκα μάλιστα τι έγραφε ο Miles Davis στην αυτοβιογραφία του: «…Είχαμε κανονίσει μάλιστα να βρεθούμε στο Λονδίνο μετά τη συναυλία (σ.σ. της νήσου Γουάιτ το 1970), για να μιλήσουμε για ένα δίσκο που είχαμε αποφασίσει να κάνουμε μαζί… Ο Τζίμι γούσταρε τη δουλειά μου στο “Kind of Blue” και σε διάφορες άλλες φάσεις, και ήθελε να προσθέσει περισσότερα στοιχεία τζαζ στη μουσική του».
Στο δίσκο περιλαμβάνονται ηχογραφήσεις της περιόδου 1968-69, που έκανε δουλεύοντας με άλλους μουσικούς εκτός των Experience, οι οποίοι αποτελούσαν τότε το γκρουπ του. Χρησιμοποίησε βασικά τον Billy Cox στο μπάσο και τον Buddy Miles στα τύμπανα (τους Band of Gypsys, δηλαδή). Στις ηχογραφήσεις κάποιων τραγουδιών εμφανίζονται κι άλλοι μουσικοί, από τον Stephen Stills στο μπάσο και τον (άλλο του ντράμερ) Mitch Mitchell στα τύμπανα, ενώ κάνει χρήση σαξοφώνων, κρουστών, ακόμη και ηλεκτρικών πλήκτρων, χωρίς όμως αυτά να αλλάζουν το ηχητικό πλαίσιο το οποίο ήδη γνωρίζουμε.
Να επιστρέψω, όμως, στην αυτοβιογραφία του Miles Davis και στην άποψή του για τους μουσικούς του Hendrix: «…Ο καλύτερος ήχος που έβγαλε ποτέ κατά τη γνώμη μου ήταν όταν είχε πάρει τον Buddy Miles στα ντραμς και τον Billy Cox στο μπάσο. Ο Τζίμι έπαιζε εκείνα τα ινδικά μοτίβα ή έπαιρνε κάτι μυστήριες μελωδίες και τις ντουμπλάριζε στην κιθάρα του. Τρελαινόμουν όταν έκανε αυτό το κόλπο. Έπαιζε συνέχεια 6/8 όταν ήταν με εκείνους τους λευκούς από την Αγγλία (σ.σ. Experience) κι αυτό ακριβώς έδινε εκείνη την hillbilly χροιά στον ήχο του. Όταν όμως άρχισε να παίζει με τον Μπάντι και τον Μπίλι, με τους band of Gypsys, τότε μόνο πέτυχε να βγάλει προς τα έξω τις πραγματικές του δυνατότητες. Οι δισκογραφικές εταιρείες, όμως, και οι λευκοί τον γούσταραν περισσότερο όταν είχε εκείνους τους λευκούς τυπάδες στο συγκρότημά του… Ο Τζίμι Χέντριξ όμως βγήκε μέσα από τα μπλουζ, όπως κι εγώ. Ήταν ένας μεγάλος κιθαρίστας των μπλουζ».
Μερικά από τα τραγούδια του δίσκου θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει και τότε, κάποια άλλα καλά έκαναν και έμειναν στο συρτάρι τόσα χρόνια γιατί εκεί ανήκουν, ενώ το άλμπουμ στο σύνολό του δεν μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει οτιδήποτε σε όσα ξέρουν ήδη και οι φανατικοί και οι περιστασιακοί ακροατές του, και σίγουρα δεν είναι «ο δίσκος του Jimi Hendrix που πρέπει να έχεις οπωσδήποτε»
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
