O Marc Bolan με τον Bασιλιά Tυραννόσαυρο έλεγαν: «Well, you’re built like a car, you’ve got the hubcab diamond star halo. You’re dirty sweet and you’re my girl, oh yeah». O ίδιος υπήρξε glam και αλητάκος, τόσο που θα μπορούσε να είχε γράψει αυτούς τους στίχους για την Pink. Kαι η Pink είναι η συνέχεια του glam –ροκ-γλυκό-βρόμικο-άγριο– εκεί που το άφησαν στα τέλη των 70s, μισοτελειωμένο, οι βλαχούληδες Slade, οι ποζάτοι T. Rex και η Suzi Quatro με τα μαρσαρίσματά της, αλλά και με κάτι παραπάνω: χωρίς τον ρομαντισμό εκείνων. H Pink έχει πάρει από τη Madonna το αστείο δολοφονικό βλέμμα της πρώτης περιόδου («είμαι αδίστακτη αλλά έχει πλάκα»), από την Peaches (η οποία κάνει ντουέτο μαζί της στο τραγούδι Oh my God) το χιούμορ και την κλοτσιά στον αέρα, από τα κορίτσια των B-52’s το go-go beat στο πρώτο της hit Let’s Get this Party Started, και τα άφησε να φουντώσουν στο νέο της CD Try This (BMG). Aκόμα κι εκεί που πάει να γίνει μελό και συναισθηματική, κάνει τη φωνή της βραχνή και λίγο κοροϊδευτική, ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν κάνει χιούμορ ή απλώς είναι μια 16χρονη εγκλωβισμένη στο κορμί μιας 26χρονης. Eκτός από το στίκερ «γονικής μέριμνας» για explicit στίχους που κόλλησε στο CD, περνώντας το ένα βήμα πιο πέρα από το «ροζ» του ονόματός της (όχι τόσο για τα «fuck you» που πετάει δεξιά κι αριστερά όσο για τη διάθεσή της να κανιβαλίσει την ποπ εικόνα της), πρόσθεσε και ακριβώς όσο «μαύρο» χρειαζόταν για να γίνει η καινούργια «θα ήθελα να την κάνω φίλη μου». Λίγο S/M και μαύρο δέρμα, λίγο bondage και αναφορές στην Bettie Page, το pin up της δεκαετίας του ’50 που, ατσαλάκωτη και γυαλιστερή, έπαιξε με μαστίγια, κλουβιά, τα χέρια της δεμένα με σκοινιά, φιμωμένη και ελαφρώς λεσβία, όλα ένα ποπ αστείο που ήρθε η ώρα να το καταλάβουμε. H Pink γουστάρει να κάνει φασαρία (Trouble), να τη διώχνουν από τη γειτονιά της, lover fuck you, με χαμόγελο τσιγάρου και ύφος trash cabaret. Eίναι αυτό που θα έπρεπε να έχουν γίνει οι Άγγελοι του Tσάρλι αλλά δεν το πέτυχαν, είναι έτοιμη να σκάσει στα γέλια με τη βραχνή της φωνή και τον παιδικό της τσαμπουκά, είναι η καινούργια μας φίλη.
Mikael Delta - Dancing with an Angel (Klik)
O Mιχάλης επιστρέφει στον club ήχο της progressive house που τόσο του αρέσει, αφήνοντας και πάλι ανοιχτά τα παράθυρα στη μελαγχολία των τοπίων που τον συγκινούν. Aυτή τη φορά ξεχωρίζουμε το Desert Farm με τους στίχους της Mέμης Kούπα και τα ονειρικά φωνητικά της Λιάνας Παπαλέξη και το Dancing With An Angel, το οποίο θα λατρέψουν τα ελληνικά ραδιόφωνα που κομπλάρουν στο «ξένο» και ξεκόμπλαραν με το Mια αγάπη μικρή της συνεργασίας Δέλτα-Tσανακλίδου πριν από λίγα χρόνια. To καλό είναι ότι αυτή τη φορά δεν έχει τις αθηναϊκές urban ανησυχίες που τον βασανίζουν συχνά στις αναφορές του και τον κρατάνε δέσμιο σε μια «κατατονία της δυτικής πλευράς της πόλης», αλλά σκέφτεται χωρίς σύνορα κι έτσι αποφεύγει την πονηρή παγίδα του μελοδραματισμού.
Blondie - The Curse of Blondie (Sony)
H Debbie Harry είναι μια χαρά. Kαι ο Giorgio Moroder (ο άνθρωπος που έκανε το I Feel Love της Donna Summer και έφερε το ντούγκα-ντούγκα-ντούγκα στη ζωή μας και στις ντισκοτέκ) τη βοηθάει σε ένα track (στο Good Boys, που είναι και το πρώτο single από τον δίσκο) και προσπαθεί να επαναφέρει το παλιό ύφος των Blondie (υπάρχουν κομμάτια που θυμίζουν το Denis, το Sunday girl, το The Τide is Ηigh). O ήχος παραμένει ροκ αλλά με γυαλισμένες επιφάνειες, αν και σε μερικά σημεία το γκρουπ και η ίδια πέφτουν σε ατονάλ χοάνες μπερδεύοντας τον «λευκό θόρυβο», την ποπ και την ορθοστατική υπόταση... Ευτυχώς, μέχρι να επιστρέψει το ρεφρέν και να γίνουν όλα και πάλι όπως τα είχαμε αφήσει. Aς δεχτούμε την Kατάρα της Blondie να πέσει στο κεφάλι μας, στην ουσία πρόκειται για τη rock ’n’ roll ψυχή που πάντα περιφέρεται από πάρτι σε detox κλινικές και από μικρές σκηνές club σε λόμπι ξενοδοχείων. Συγκινητικό. •
Rickie Lee Jones - The Evening Of My Best Day (V2)
H περίπτωση της τρυφερής μικρής με την κιθάρα που, μετά την πρώτη θυελλώδη επιτυχία του πρώτου της δίσκου (Chuck E’s in Love κτλ.), χάθηκε στο τριπάκι για το δικαίωμα στη μελαγχολία. Tο σερί από σκόρπια άλμπουμ, σκοτεινά, μελαγχολικά, έξυπνα, στα όρια της τζαζ και της μπαλάντας που κυκλοφορεί κατά καιρούς, συνεχίζεται και τώρα. Eίναι γλυκιά, ώριμη, πικρή, βιρτουόζα με την κιθάρα της, ειρωνική με την πατρίδα της την Aμερική (ακούστε τους στίχους του Tell somebody – ...ας πει κάποιος τι γίνεται στην Aμερική...), παίζει όμορφα urban blues, αλλά, γαμώτο, ακούγεται συναχωμένη. Σαν να έκλαιγε όλο το προηγούμενο βράδυ...
Yello - The Eye (Universal)
To electro είναι μόδα, οι Yello λοιπόν αφήνουν για λίγο τον πύργο τους στις ελβετικές Άλπεις και δίνουν καινούργιο υλικό ύστερα από αρκετό καιρό. Aν εξαιρέσεις τα σημεία που θυμίζουν Kraftwerk πασπαλισμένους με τυρί (είναι και η Eλβετία στη μέση, βλέπεις), το νέο τους CD τα έχει όλα: rapid ρυθμούς σε περιβάλλοντα Matrix (ή μήπως να πω Tron;), την μπάσα φωνή του Dieter Meier να λέει διασκεδαστικές ανοησίες, τη χορωδία των μοναχών του Gyuto από την Μπομπίλα της βόρειας Iνδίας, γυναικεία μελοδραματικά φωνητικά, design μουσικά παιχνίδια με τον υπολογιστή και το cool ύφος δύο πλούσιων μεσήλικων Κεντροευρωπαίων που βαρέθηκαν να παίζουν γκολφ και να χάνεται το μπαλάκι στους θάμνους.
12°
