Είναι Σάββατο βράδυ και στον Σταυρό του Νότου δεν πέφτει καρφίτσα. Ο Πορτοκάλογλου ανεβαίνει στη σκηνή με φόρα νεανική και διάθεση ανεβασμένη. Είχα χρόνια να τον δω live και με το που ανεβαίνει στη σκηνή, θυμάμαι αμέσως την εποχή που τρέχαμε με την ξαδέρφη μου από συναυλία σε συναυλία και από μουσική σκηνή σε μουσική σκηνή. Όμως ο Πορτοκάλογλου έχει προχωρήσει πολύ και ο τίτλος «Restart» πράγματι του ταιριάζει πολύ. Από τους λίγους έντεχνους καλλιτέχνες που κατάφεραν να επιβιώσουν διατηρώντας την ίδια ποιότητα και ύφος, στην εποχή που κυριαρχεί το junk food ακόμα και στη μουσική.
Μεγαλώνει όμορφα μαζί με το κοινό του, σκέφτομαι μόλις τον βλέπω, με το οποίο εξακολουθεί να έχει σχέση καθαρή και ισότιμη. Δεν το κολακεύει, δεν του χαϊδεύει τα αυτιά, ούτε χαραμίζει τη διαχρονική σχέση ειλικρίνειας που είχε μαζί του για εύκολους λαϊκισμούς, με τους οποίους φλερτάρουν πολλοί συνάδελφοί του καλλιτέχνες.
Όταν ήμασταν νέοι, λέει, συχνάζαμε ως παρέα στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και δεχόμασταν επιθέσεις για το πόσο επαναστάτες ήμασταν από κάποιους, οι οποίοι όταν τελειώναμε τον καφέ γύριζαν πίσω στο σπίτι του μπαμπά κι εμείς ψάχναμε πού θα μείνουμε και πώς θα ζήσουμε. Για αυτούς λέει έγραψα «αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά... της μεταπολίτευσης καημένη γενιά, άχρωμα όλα και λειψά γι’ αυτό σου λέω... υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός, αυτά μου τύχαν δυστυχώς μα δεν τα κρύβω ευτυχώς και να ένας λόγος σοβαρός... που είμαι ωραίος»... «Τώρα μας κυβερνάνε», λέει με νόημα μετά από λίγο και δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Πορτοκάλογλου εξακολουθεί να μην... «μασάει». Παρά τις σφοδρές επιθέσεις που δέχτηκε για το τραγούδι του "Θα περάσει κι αυτό", παρά τη στοχοποίηση από τα γνωστά έμμισθα τρολ, δείχνει πιο σίγουρος από ποτέ για τον εαυτό του και πιο χαλαρός από ποτέ στη σκηνή. Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, σκέφτομαι αυθόρμητα, και ενώ παίζουν οι πρώτες νότες από το τραγούδι μία παρέα πιτσιρικάδων πετιέται από το τραπέζι και αρχίζει να χοροπηδάει στους ήχους του ρεφρέν.
Πιθανότατα δεν είχαν καν γεννηθεί όταν γράφτηκε το τραγούδι, αλλά αυτή είναι η επιτυχία του Πορτοκάλογλου. Εξακολουθεί να μαζεύει στις συναυλίες του από τρελαμένους οπαδούς της παλιάς έντεχνης σκηνής (Κατσιμιχαίοι, Παπακωνσταντίνου, Τσακνής, Μαχαιρίτσας, Θηβαίος) όπως εμένα, μέχρι πιτσιρικάδες αγέννητους την εποχή που μεσουρανούσαν όλοι αυτοί. «Θάλασσά μου σκοτεινή», «Να με προσέχεις», «Τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά», «Ταξίδι», "«Κλείσε τα μάτια σου», «Δίψα», «Ψέματα», «Καλοκαιράκι», «Τα καράβια μου καίω», «Βαλκανιζατέρ», τραγούδια από την εποχή των Φατμέ, μία ατελείωτη λίστα με επιτυχίες που τραγουδάει σε ένα 4ωρο ξεσηκωτικό πρόγραμμα με μία μπάντα διαμάντι.
Διότι, οι Ευγενείς Αλήτες, η νέα 5μελής μπάντα του, σίγουρα αποτελεί ξεχωριστό σημείο αναφοράς. Αφού, ο Πορτοκάλογλου και εδώ λειτούργησε έξω από τα συνήθη. Όπως έμαθα, ξεκινώντας ξανά από την αρχή, άκουσε νέα συγκροτήματα, έκανε ασταμάτητες οντισιόν, έψαξε ανάμεσα σε ένα πλήθος νέων παιδιών και αφού ξεπέρασε το δίλημμα «νέος και γκαζωμένος ή έμπειρος και εγγυημένος» έκανε έναν συνδυασμό δυνάμεων, από τον οποίο προέκυψε μία μπάντα διαμάντι ταλαντούχων μουσικών-πολυεργαλείων! Όλοι τους με εξαιρετικές φωνές, αλλά και πολυδιάστατες ικανότητες στην μουσική. Κρουστά, γιουκαλίλι, λάφτα, τύμπανα, πλήκτρα, ακορντεόν, μεταλλόφωνο, βιολί, τρομπέτα, κλαρίνο, γκάιντα, μπάσο, κιθάρα, μαντολίνο, εναλλάσσονταν στα χέρια των ταλαντούχων μουσικών με ταχύτητα εντυπωσιακή.
Εξίσου εντυπωσιακός όμως στο πρόγραμμα, είναι ο συνδυασμός γνωστών τραγουδιών του Πορτοκάλογλου με κλασικές επιτυχίες του εγχώριου και διεθνούς ρεπερτορίου που έμπαιναν εμβόλιμα. Losing my religion των REM, «No woman no cry» του Bob Marley, «Θαλασσογραφία» του Σαββόπουλου και ρεμπέτικα, έδεναν έντεχνα και αρμονικά με τις μελωδίες του Πορτοκάλογλου, κάτι που προέκυψε «από τα παιχνίδια που κάναμε στην πρόβα». Από κοντά και τα 3 νέα τραγούδια. Εκτός από το πολυσυζητημένο «Θα περάσει κι αυτό», το «Αν μια φορά ρωτούσες» και το «Εισιτήριο» είναι τα 3 τραγούδια από το νέο του άλμπουμ το οποίο θα έλθει μέσα στους πρώτους μήνες του 2017.
Το σίγουρο είναι πως όσοι περάσουν το κατώφλι του club του Σταυρού του Νότου το Σαββατόβραδο θα περάσουν 4 ώρες με κέφι, υπέροχες μελωδίες και… χορό, αφού το πρόγραμμα κλείνει συναυλιακά, με τον Πορτοκάλογλου να προτρέπει το κοινό να σηκωθεί όρθιο και να χορέψει όπως παλιά στις συναυλίες.
Μου έλειψε εκείνη η εποχή, γαμώτο, σκέφτηκα βγαίνοντας το Σαββατόβραδο από τον Σταυρό του Νότου. Όταν περνάγαμε καλά και διασκεδάζαμε πραγματικά, χωρίς να χρειάζεται καν αλκοόλ.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
17°
