Ζούμε μία ακόμη περίοδο που το παλιό ξανά-ξανά-ξανά-ανακαλύπτεται και αποθεώνεται, αγιογραφείται και (επι)βραβεύεται ακόμη και με Νόμπελ, επαναπροσδιορίζεται και επιδρά καταλυτικά σχεδόν σε ό,τι συμβαίνει στη μουσική. Retro και vintage, βινύλια και 45άρια, επανεκδόσεις και διασκευές, αναβιώσεις προηγούμενων δεκαετιών, nu-jazz, nu-ψυχεδέλεια, nu-garage και πάει λέγοντας. Όσοι ακόμη είναι ζωντανοί κι έρχονται από εκείνη τη μυθική εποχή που φαίνεται πως ο χρόνος και το καινούργιο δεν μπορούν να νικήσουν, συνεχίζουν να μας συγκινούν. Μπορεί τα κουράγια τους να μη φτάνουν για να μας συναρπάσουν αλλά δείχνουν πως η φλόγα τους δεν έσβησε, δεν ξέχασαν την τέχνη τους και σαν σπουδαίοι μάστορες και σεβαστικοί τεχνίτες, απαλλαγμένοι από οποιαδήποτε πίεση «καριέρας» και ανταγωνισμού, υφαίνουν δίσκους λυτρωτικούς που κάνουν καλή παρέα και αποπνέουν αισθητική αξιοπρέπεια. Αν είσαι 60-70+ χρονών, νομίζω πως αυτό είναι αρκετό και με το παραπάνω. Με αυτή την έννοια, στους δίσκους της περασμένης εβδομάδας (Vol.1) αξίζει ακόμη να προσθέσουμε μερικά άλμπουμ ακόμη.
O Paul Simon με το «Stranger to Stranger» κάνει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του, πατάει γερά στην πολύχρονη πείρα του, η τραγουδοποιία είναι πια στο αίμα του και, χωρίς ίχνος κούρασης από τα γεράματα, κάνει ένα άλμπουμ που δεν χάνει από πουθενά και ακούγεται απνευστί.
Το «The Ship» του Brian Eno είναι ένα υπέροχο ταξίδι του μυαλού στο σύμπαν με υλικά από την εποχή του «Music for Airports», του «Music for Films», των δίσκων με τον Robert Fripp ή με τους Cluster, με εικόνες του «Before and after science» μαζί με σημεία που φέρνουν στο νου τον David Sylvian ή τον Scott Walker. Με το spoken word λόγο του να ακούγεται σε χαμηλές συχνότητες κι ένα υπνωτιστικό, μινιμαλιστικό, ambient μουσικό ταξίδι να αναπτύσσεται διαρκώς, το «The Ship» σε ρουφάει εντός του και σταδιακά μετατρέπεται σε ένα κομψό, απόκοσμο, γλυκό και τρομακτικό φιλμ του Ταρκόφσκι.
Μιας και ανέφερα το όνομα Scott Walker, δίνει κι αυτός το «παρών» μέσα στη χρονιά με το εξαιρετικό σάουντρακ για το «The Childhood of a Leader», που όμως στέκει και αυτόνομα σαν ένα άλμπουμ ικανό να μας βάλει και πάλι στο μοναδικό, σκοτεινό, εφιαλτικό και τόσο γοητευτικό του κόσμο.
Ο Van Morrison παλιώνει σαν ιρλανδέζικο ουίσκι και πίνεται απολαυστικά. Δεν έχει χάσει τίποτα από τη γοητεία και την τέχνη του, το χαρμάνι του από blues, soul, R&B, rock & roll και παραδοσιακή τραγουδοποιία είναι πάλι εδώ, η μπάντα (ως συνήθως) δουλεύει άψογα και το 36ο άλμπουμ «Keep Me Singing» κάνει καλή παρέα από την αρχή ως το τέλος.
Λίγο πριν το σώμα του τον προδώσει και δεν μπορεί πια να κάνει δίσκους, ο Bob Dylan με το «Fallen Angels» υποκλίνεται στη μεγάλη αμερικάνικη παράδοση διασκευάζοντας τραγούδια από το παρελθόν, με τον ίδιο μοναδικό τρόπο που έχει να τα κάνει όλα δικά του, σαν να τα έγραψε ο ίδιος. Τραγούδια από το πρώτο μισό του 20ούτ αιώνα που εξιστορούν γενναίες πράξεις, σπουδαίους ανθρώπους, ιστορίες της ζωής και παραπέμπουν σε μία Αμερική που δεν έχει πια καμία σχέση με τη σημερινή «τραμπική» πραγματικότητα.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
7°
