Αν στην Ελλάδα είθισται όταν αναφερόμαστε σε έναν μουσικό να λέμε και το συγκρότημα που παίζει ή έπαιζε τότε μιλάμε για τον Μπάμπη Παπαδόπουλο από τις ΤΡΥΠΕΣ. Όσοι έμειναν σε αυτή την περιγραφή χάνουν. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος , ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες κιθαρίστες , κατ’ ομολογία συναδέλφων του, ενορχηστρώνει, γράφει μουσική για ταινίες και καθηλώνει κυριολεκτικά –ίσως να μην έχω ξαναδεί τόση ησυχία σε συναυλία- με το σχήμα που παρουσιάζει την τελευταία του δουλειά (Μέσα στον Πόνο είν' η Χαρά μες στη Χαρά είν' ο Πόνος)
Το όνομα σου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις ΤΡΥΠΕΣ όσα χρόνια και αν περάσουν όσες δουλειές και αν κάνεις μετά από αυτό;
Ναι είναι και καλώς είναι. Ο καθένας παίρνει ό,τι θέλει από έναν μουσικό. Το βρίσκω πολύ φυσιολογικό να είναι συνδεδεμένο το όνομα μου με τις ΤΡΥΠΕΣ και δε θέλω και να το ξεσυνδέσω. Κάνω πλέον τελείως άλλα πράγματα αλλά δεν ακυρώνω το παρελθόν. Είμαι αυτός που είμαι γιατί πέρασα μέσα από μια πορεία, αν κάποιος θέλει να μείνει εκεί ή να ανακαλύψει νέα πράγματα είναι δικό του θέμα. Για εμένα η ζωή κυλάει, η ζωή προχωράει και πάμε παρακάτω.
Στο εξωτερικό είναι πιο σύνηθες ένας μουσικός να παρουσιάζει την προσωπική του δουλειά. Εδώ συνήθως οι μουσικοί είναι μέλη μιας μπάντας, έτσι δεν είναι; Λέμε για παράδειγμα ο κιθαρίστας των τάδε…
Είναι μεγάλο θέμα αυτό και δεν έχω απόλυτη γνώση στο τι γίνεται ακριβώς στο εξωτερικό. Σε ότι αφορά όμως στην ορχηστρική μουσική εκεί υπάρχει σαφώς μια άλλη παράδοση. Όπως και στη σκηνή της τζαζ αλλά και στο χώρο της κλασσικής μουσικής. Στην Ελλάδα, από την άλλη, υπάρχει μια διαφορετική στάση ως προς την παραδοσιακή μουσική. Τώρα στο κομμάτι του μουσικού που βγάζει μια ορχηστρική δουλειά προς τα έξω, μέχρι τώρα δεν υπήρχαν πάρα πολλές τέτοιες απόπειρες. Άλλωστε, επειδή βιοποριστικά τα πράγματα για τους μουσικούς ήταν και είναι δύσκολα, το σύνηθες είναι να προσπαθούν να είναι σε μια ορχήστρα, ίσως και σε μία μπάντα πιο εμπορική. Νομίζω όμως ότι σιγά-σιγά αυτό ανατρέπεται. Βέβαια, μη ξεχνάμε ότι στο εξωτερικό είναι και άλλα τα μεγέθη, οπότε το κοινό που έχει εκεί ένας μουσικός είναι πολύ μεγαλύτερο. Όχι όμως αναλογικά με το κοινό που έχει και εκεί μια συναυλία ενός συγκροτήματος...
Εξήγησε μου τι εννοείς λέγοντας «αυτό ανατρέπεται». Τι έχει αλλάξει;
Αυτό που παρατηρώ είναι η ανταπόκριση του κοινού. Τα τελευταία χρόνια, όλο και συμβαίνει να έχουν κοινό οι ορχηστρικές συναυλίες, με μικρό κύκλο ανθρώπων ακόμα αλλά όλο και συμβαίνει. Αλλάζει και ο τρόπος που ακούν. Θυμάμαι κάποια στιγμή παίξαμε σε ένα φεστιβάλ στην Αυστρία και από τη σκηνή καταλαβαίνεις πόσο το κοινό «είναι εκεί», και ακούει προσεκτικά, και αντιλαμβάνεται τις λεπτομέρειες που θέλουν εκπαιδευμένο αυτί. Υπάρχει μια παιδεία, έχουν ακούσει πολλές μουσικές. Φαντάζομαι βέβαια ότι αν ζεις στη Βιέννη και σε έχουν πάει από μικρό να ακούσεις τη Συμφωνική ενώ στο σπίτι σου άκουγαν κλασσική μουσική ε, τότε ναι, έχεις συνηθίσει να ακούς. Αυτό μπορεί εδώ στην Ελλάδα να μην είναι το σύνηθες για τον κόσμο που πάει σε συναυλίες, αλλά τελικά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και εδώ τέτοιο κοινό...
Τώρα που λέμε για εκπαιδευμένο κοινό θυμάμαι σε μια συναυλία σου πριν δύο χρόνια στο club του Σταυρού του Νότου που δεν μπορούσα να πιστέψω με πόση ησυχία παρακολουθούσε ο κόσμος.
Έχουμε καταφέρει πράγματι το ορχηστρικό αυτό πρόγραμμα να έχει δημιουργήσει ένα κοινό που ξέρει τι έρχεται να ακούσει. Η αλήθεια είναι πως «οι πάνω με τους κάτω» την ώρα της συναυλίας πρέπει να είναι σε μια επικοινωνία για να ζήσουν μαζί αυτό που παρουσιάζεται και να το απολαύσουν εξίσου. Μας συμβαίνει συνέχεια, σπανίως να μη μας συμβεί.
Πες μου για κάτι που κάνεις τελείως διαφορετικό από τα συναυλιακά. Για τη διαδικασία να «ντύσεις» μουσικά μια ταινία.
Είναι μια πολύ ωραία διαδικασία που την απολαμβάνω. Θέλω να το κάνω. Παρεμπιπτόντως, αυτή την περίοδο κάνω την μουσική για το θεατρικό έργο «Στέλλα Κοιμήσου» που ανεβάζει ο Γιάννης Οικονομίδης στο Εθνικό θέατρο. Κάνω, επίσης , τη μουσική για την ταινία «USSAK» του Κυριάκου Κατζουράκη. Είναι μια υπέροχη αλλά τελείως διαφορετική διαδικασία. Σκέψου πόσο διαφορετικό είναι να φτιάχνεις μουσική από την αρχή από το να ντύνεις μουσικά μια ήδη υπάρχουσα ιστορία. Μπαίνεις στον κόσμο κάποιων άλλων ανθρώπων. Αυτό που απολαμβάνω πάρα πολύ είναι η εικόνα που μπαίνει σε άλλη διάσταση μόλις τη δεις ακούγοντας τη μουσική της. Αλλάζει.
Η ενορχήστρωση;
Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να περιγράψω την ενορχήστρωση. Και πάλι, έχεις μια βάση την οποία θέλεις να διανθίσεις, να κάνεις πιο καθαρή την ιστορία βγάζοντας τα περιττά.
Στο «Βραχνό Προφήτη» του Θανάση Παπακωνσταντίνου αυτό έγινε;
Στο «Βραχνό Προφήτη» ήταν αυτό, ίσως ήταν και κάτι παραπάνω από ενορχήστρωση. Μια νέα διάσταση της υπάρχουσας ιστορίας.
Θέλω να σε ρωτήσω και κάτι ακόμα με διάθεση προβοκατόρικη. Από τις ροκ συναυλίες που σε μάθαμε σε είδα πριν λίγες μέρες στους υπέροχους μεν ,πιο ήπιους δε «Χειμερινούς Κολυμβητές». Τι έγινε; Μεγάλωσες;
Βιολογικά σαφώς και μεγάλωσα. Δεν είναι στο χέρι μου να το σταματήσω. Ο ψυχικός μου κόσμος δε μεγάλωσε με την έννοια του γήρατος όμως. Δεν είμαι ο ίδιος που ήμουν πριν από τριάντα χρόνια αλλά αισθάνομαι πολύ καλύτερα και έχω πολλή όρεξη να κάνω πολλά πράγματα. Αισθάνομαι πολύ ζωντανός και σίγουρα δεν είμαι στάσιμος. Αυτό που σε γερνάει είναι η στασιμότητα.
Ιnfo: Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος εμφανίζεται μαζί με τους πέντε εξαιρετικούς μουσικούς που τον συνοδεύουν , στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο τις Παρασκευές 28/10, 4/11, 11/11 .
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
