Μιλήσαμε με τον Χάρη Καββαδία, καλλιτεχνικό διευθυντή του Fougaro Jazz Festival, για να μας εξηγήσει τα πώς και τα γιατί.
Πώς είναι τα πράγματα φέτος;
Κάθε χρόνο νιώθω μια αίσθηση ευθύνης, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται, και είναι πολλοί πια, περιμένουν με έντονο ενδιαφέρον τα δρώμενα στο φεστιβάλ και οφείλω να φανούμε αντάξιοι στις προσδοκίες τους.
Πώς γίνεται η επιλογή των μουσικών σχημάτων κάθε χρονιά;
Βλέπω πολλούς καλλιτέχνες όλο τον χρόνο στα live τους, ακούω τους δίσκους τους, και σκέφτομαι κάποια αφιερώματα για την τελική επιλογή του φθινοπωρινού μας φεστιβάλ. Φυσικά είμαι και δέκτης επιθυμιών καλλιτεχνών για την συμμετοχή τους, από την χώρα μας αλλά και από όλο τον κόσμο, αφού είμαστε πια στο διεθνές jazz calendar. Όσο αφορά τους ξένους δεν είμαι ακόμα θετικός να εμφανιστούν διότι έχει να κάνει με έξοδα που προς το παρόν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε. Δεν έχουμε οικονομική στήριξη από Δήμους, Περιφέρεια, ΥΠΠΟ και προγράμματα ΕΣΠΑ. Το Φουγάρο είναι ένας ιδιωτικός χώρος Τέχνης και Πολιτισμού και είναι αυτονόητο να λειτουργούμε ανάλογα.
Γιατί επέλεξες τους συγκεκριμμένους καλλιτέχνες φέτος;
Οι περιπτώσεις του Πέτρου Κλαμπάνη και της Τάνιας Γιαννούλη ήταν στις προθέσεις μου από τον περασμένο χρόνο διότι είχαν βγάλει έξοχους δίσκους που φάνηκε και στον απολογισμό της χρονιάς όταν ψηφίστηκαν οι καλύτεροι δίσκοι του 2015 σε όλα τα είδη μουσικής. Η experimental πρόταση των Op3 και των Βισβίκη-Τσίγκου είναι κάτι διαφορετικό που ήθελα να το δει ο κόσμος. Ο Στρόφαλης δεν είχε έρθει μέχρι σήμερα για λόγους χρονικής συγκυρίας. Τέλος για την Duska προτείνω να την απολαύσει το κοινό κλείνοντας τα μάτια - όχι γιατί δεν είναι όμορφη - αλλά για να ταξιδέψει στις εποχές των μεγάλων Αμερικανίδων τραγουδιστριών του περασμένου αιώνα.
Στην Ελλάδα γίνονται περίπου 35 φεστιβάλ τζαζ, ενώ αυτά που αφορούν την ροκ μουσική μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Γιατί συμβαίνει αυτό;
H ελληνόφωνη ροκ σκηνή είναι κατά την γνώμη μου σε μεγάλη κρίση, δεν βγαίνουν εύκολα γκρουπ όπως ήταν πριν 30 χρόνια όπως πχ οι Φατμέ, οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά κλπ. Η αγγλόφωνη όμως είναι πολύ ενεργή με πληθώρα ντόπιων σχημάτων με καλό υλικό αλλά με περιορισμένη απήχηση διότι ο μουσικός τύπος είναι ανύπαρκτος πια. Το ραδιόφωνο δεν παίζει την μουσική τους και στη τηλεόραση αυτά τα πράγματα της φαίνονται… κινέζικα. Προτιμούν τα εύκολα που τα ανακυκλώνουν. Οπότε μένει μόνο το διαδίκτυο. Όσο αφορά την τζαζ, εδώ έχουμε όχι πολλούς πιστούς του είδους, αλλά μεγάλο εύρος αποδοχής για πολλούς λόγους, και αφορμή κοινωνικής συνάθροισης.
Υπάρχει ανταγωνισμός στα φεστιβάλ τζαζ που γίνονται στη χώρα μας;
Όχι βέβαια! Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κανενός είδους ανταγωνισμός μεταξύ των φεστιβάλ τζαζ στην χώρα μας. Όλοι αγαπούν αυτό που κάνουν. Το θέμα είναι να έχεις καλή ομάδα οργάνωσης και ένα άνθρωπο με όραμα. Σε εμάς υπάρχουν και τα δύο. Η Φλωρίκα Κυριακοπούλου με το όραμά της και οι αυτοί που το υλοποιούν.
Καλή επιτυχία.
Ευχαριστώ. Η συμμετοχή της Athens Voice σαν χορηγός επικοινωνίας, μας είναι πολύτιμη.
Το πειραματικό σχήμα Omega Project 3 (Op3) πραγματεύεται ένα έργο χρησιμοποιώντας ως αφετηρία την ατμοσφαιρική μουσική, ενώ παράλληλα δανείζεται στοιχεία από πολλά διαφορετικά είδη, όπως τη μοντέρνα κλασική σύνθεση, τη jazz, την ηλεκτρονική αλλά και παραδοσιακά μέσα απ' τους ρυθμούς. Όλα αυτά συνδυασμένα με την αφήγηση, την ποίηση και το λόγο παίρνουν ζωή με τη βοήθεια μιας μικρής ομάδας ηθοποιών. Από την ιδιαίτερη αυτή μείξη των επιμέρους στοιχείων σε ένα καλλιτεχνικό πάντρεμα, με εντυπωσιακά background visuals και έναν ατμοσφαιρικό σχεδιασμό φώτων, συντίθεται μία ιστορία εσωτερικής αναζήτησης και ελπίδας. Μουσική, θέατρο, λογοτεχνία και visuals συνδυάζονται αρμονικά για να δώσουν ένα ολοκληρωμένο νόημα στην έννοια της «θεματικής τέχνης».
Το σύνολο έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου, στο πλαίσιο του 2ου Syros Jazz Festival, και στη συνέχεια έχει δώσει συναυλίες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, στην Οικία-Μουσείο Α. & Λ. Κατακουζηνού, στο Κέντρο Επισκεπτών του Ιδρύματος Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος και το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας. Η μουσική του TGE έχει στοιχεία αυτοσχεδιασμού, μουσικής δωματίου με επιρροές από avant-garde του 21ου αιώνα, post-impressionism, σύγχρονης ευρωπαϊκής jazz, αλλά και πιο world ακουσμάτων. Το album "Transcendence", έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές από εγκρίτους μουσικοκριτικούς και έντυπα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έχει συμπεριληφθεί σε πολλές λίστες με τα «Best albums of 2015» στην Ελλάδα, τον Καναδά, την Πορτογαλία και την Κορέα. Το album ψηφίστηκε #2 «Best Jazz album of 2015» απο τους αναγνώστες του Jazzonline και #1 «Best Jazz album of 2015» από επιτροπή κριτικών στο ίδιο portal.
MARIOS STROFALIS & ROMAN GOMEZ
Μάριος Στρόφαλης - πιάνο, ακορντεόν, τραγούδι | Roman Gomez - πιάνο, κιθάρα, bandoneon
Ο Mάριος Στρόφαλης, σολίστ - συνθέτης κινηματογράφου, των Εuropean Taxim, tango mediterraneo, της 10ης εντολής, των Γενναίων της Σαμοθράκης, του Κιέβου, του Ροτβάϊλερ και πολλών άλλων σάουντρακ ταινιών, τηλεοπτικών σειρών και θεατρικών παραστάσεων και ο Αργεντίνος σολίστ Roman Gomez, σημαντικός εκπρόσωπος της Λατινο-Αμερικάνικης jazz, παρουσιάζουν τον μουσικό τους κόσμο σε μια ξεχωριστή δημιουργική συνάντηση. Οι διεθνώς αναγνωρισμένοι μαέστροι του τάνγκο «περπατούν» σε world, jazz και tango μονοπάτια, με εναλλαγές εικόνων
και συναισθημάτων σε ένα μοναδικό μουσικό κοσμοπολίτικο ταξίδι από τη Μεσόγειο ως τη Λατινική Αμερική.
MARIOS VISVIKIS & PANOS TSIGKOS
Μέσα από την συνεργασία τους, ο Μάριος Βισβίκης και ο Πάνος Τσίγκος δημιουργούν μία οπτικό -ακουστική εμπειρία επηρεασμένη από την πρόσφατη κυκλοφορία «Μουσική για Άρπα Στόματος» και τα κινηματογραφικά πλάνα του καθηγητή Christoph von Fürer-Haimendorf από το Νεπάλ της δεκαετίας του 1970. Ένας συνδυασμός ηλεκτρονικών και αρχέγονων ακουστικών μουσικών οργάνων, όπως άρπα στόματος, kalimba, overtone flute και gong, με αποτέλεσμα ένα μινιμαλιστικό, ηλεκτρονικό και ambient κράμα με έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Την επιμέλεια του βίντεο έχει η Χριστιάννα Τσίγκου.
Δύο διεθνούς φήμης καλλιτέχνες, οι Πέτρος Κλαμπάνης και Σταύρος Λάντσιας, "συνομιλούν" παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα που συντίθεται από δικές τους συνθέσεις καθώς και από διασκευές σε ελληνικά, κλασσικά και τζαζ θέματα. Ο Πέτρος Κλαμπάνης, με σπουδές στο Ωδείο του Άμστερνταμ και στο Aaron Copland School of Music της Νέας Υόρκης, είναι καταξιωμένος δεξιοτέχνης του μπάσου, συνθέτης και ενορχηστρωτής. Διαμένει στη Νέα Υόρκη και εκεί έχει συνεργαστεί με μερικά από τα πιο φημισμένα ονόματα της τζαζ, ενώ έχει δώσει συναυλίες στις πιο σημαντικές σκηνές του κόσμου. Ο Κύπριος πιανίστας και συνθέτης Σταύρος Λάντσιας είναι γνωστός για την ευαισθησία των συνθέσεών του, την ιδιαιτερότητα του ήχου του- ειδικά όταν συνδυάζει το ηχόχρωμα του πιάνου με τα ντραμς- καθώς και τη δυναμικότητα των αυτοσχεδιασμών του. Σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο Λευκωσίας και αργότερα στην Αμερική παίρνει δίπλωμα ενορχήστρωσης (Bachelor of Music Degree in Commercial Arranging) από το Berklee College of Music της
Βοστώνης. Έχει λάβει τα βραβεία “Count Basie Jazz Masters award for pianists 1989” και “Quincy Jones Jazz Masters award for arrangers 1990”. Μετά το Berklee συνεχίζει σπουδές πιάνου με τον διεθνούς φήμης καθηγητή και “guru” της jazz, Charlie Banakos. Έχει εργαστεί ως ενορχηστρωτής-πιανίστας στην ελληνική δισκογραφία, τηλεόραση και θέατρο.
Η Katerine Duska γεννήθηκε και έζησε στο Μόντρεαλ του Καναδά, αλλά οι ρίζες της είναι ελληνικές. Ο πολυσυλλεκτικός ήχος των τραγουδιών της αντλεί τις επιρροές του από πολύ διαφορετικούς μουσικούς χώρους, όπως pop, neo-soul, soulful, r&b, indie, electro & jazz pop, αποκαλύπτοντας ένα ευρύ μουσικό φάσμα που φανερώνει τις διαφορετικές επιρροές της. Τα τραγούδια της μιλούν για τον έρωτα, τον δισταγμό και τις άμυνες απέναντι σε αυτόν τον εσωτερικό διχασμό που προκαλούν στην εποχή μας τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, τα νέα ξεκινήματα, τη νοσταλγία που προκαλούν οι σχέσεις από απόσταση αλλά και την επιθυμία για ζωή και αξιοποίηση του κάθε λεπτού που περνάει περιγράφοντας εικόνες ενός ιδανικού, ίσως ουτοπικού, μικρόκοσμου. Όλα αυτά συνυπάρχουν στο πρώτο της άλμπουμ “Embodiment”, όπου τη μουσική και τους στίχους υπογράφει η ίδια.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
