Primavera Sound 2012

To ξακουστό @hlektronio του twitter και της μπλογκόσφαιρας πήγε στο φετινό Primavera Sound. Η μεταφεστιβαλική της κατάθλιψη την κατέβαλλε και μόλις μια εβδομάδα μετά κατάφερε να μας μεταφέρει εντυπώσεις κι ερμηνείες. «Είμαι λακωνική», είπε. Κι έστειλε 1300 λέξεις…

---

Να εξηγηθώ. Είμαι από αυτούς που θεωρούν πως έζησαν τα πάντα από τα 20 έως τα 30. Εντάξει, αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον αυτά που αφορούν τη fun πλευρά του μάταιου τούτου κόσμου (πάρτι, συναυλίες, μεγάλες παρέες-για ψυχιατρείο κτλ κτλ.) Τον τελευταίο (αρκετό) καιρό για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής, κοιμάμαι από τις 12 και βαριέμαι να βγαίνω στα μπαρ τα σαββατοκύριακα. Ήταν όμως ένα ταξίδι που περίμενα καιρό (είχαμε κλείσει το εισιτήριο από τον Οκτώβρη) και καθώς είχαν περάσει σχεδόν 2,5 χρόνια από το τελευταίο ταξίδι στο εξωτερικό, οι μήνες πέρναγαν βασανιστικά αργά.

Έφυγα από δω με την ανησυχία αν θα τα κατάφερνα να ανταποκριθώ στο βεβαρημένο πρόγραμμα του τουρισμού τη μέρα (δεν είχα ξαναπάει Βαρκελώνη) και των κατά μέσο όρο 7-8 live το βράδυ. Και με μια ελαφριά γκρίνια για το ξύπνημα στις 6.30 το πρωί τη μέρα της πτήσης. Γιατί αυτή είμαι.

Δεν θα μιλήσω παραπάνω για όλα αυτά τα αμιγώς προσωπικά και τουριστικά που αφορούν την πόλη και το πόσο μου είχε λείψει να είμαι επιτέλους σε ένα μέρος που δεν ξέρω, που δεν είχα ξαναδεί και που όλα τα δύσκολα είχαν μαγικά εκλείψει γιατί προφανώς και δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Θα βάλω τα δυνατά μου να περιγράψω πράγματα που να σχετίζονται έστω και με τον ελάχιστο τρόπο με το φεστιβάλ

Θα σου πω για την πιο ευχάριστη μεγάλη ουρά που έχω σταθεί στην (πρόσφατη) ζωή μου το πρώτο απόγευμα για να πάρουμε τα φλουό βραχιολάκια. Στο σημείο αυτό να σου πω πως αυτή η τραγική μόδα με τα φλουό από πάνω μέχρι κάτω δεν υπάρχει στην Βαρκελώνη. Δεν φάνηκε να υπάρχει σε κανένα άλλο μέρος του πλανήτη από το οποίο προέρχονταν οι θεατές στο Primavera, έστω και αν εκεί, ίσως ήταν το πιο δικαιολογημένο μέρος για να φοράει κάποιος τέτοια χρώματα. Ίσως και το “Άλσος” των 90s.

Θα σου πω για τα 2 live της πρώτης μέρας που είδα. Ή μάλλον όχι. Δεν θα σου πω για τους Walkmen γιατί η μουσική τους με αφήνει τόσο αδιάφορη που δεν έχω κάτι να πω. Α στάσου. Ο τραγουδιστής ήταν πολύ ωραίο γκομενάκι. Θα σου πω για το δεύτερο live οπου ήταν οι Black Lips τους οποίους η αλήθεια είναι ότι περίμενα να δω μιας και παρατρίχα δεν τους έβαλα στην εικοσάδα της περσινής Blogovision. Νούμερα μεγάλα οι τύποι αλλά με τον ήχο να μας στερεί μια φωνή και μια κιθάρα, όλο το show εξαντλούνταν στο να βλέπεις τα καραγκιοζιλίκια τους και να ακούς τον τραγουδιστή να φωνάζει “throw me a joint”. By the way όλη η Βαρκελώνη πίνει το ίδιο σκανκ. Και πίνει πολύ.

Δεν έχω να σου πω πολλά για τους Friends μιας και ήταν το πρώτο live μπαίνοντας στον κυρίως χώρο του φεστιβάλ την επόμενη μέρα (που κοιτούσα ακόμα δεξιά κι αριστερά για να πιστέψω το πού βρίσκομαι), αλλά έχω πολλά να σου πω για την Grimes η οποία άνοιξε με τα δύο κομμάτια που έχω φορτωμένα στο iPod, ‘Vanessa’ και ‘Circumambient’. Έχω να σου πω για τους hipster (Καναδούς;) φίλους της που κοπανιόντουσαν κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του live της πάνω στη σκηνή.

Grimes

Έχω να σου πω για τους Death Cab for Cutie που οκ, δεν πήγα με τίποτα μεγάλες βλέψεις, πήγα για να ακούσω δυο κομμάτια που μου άρεσαν από το περσινό άλμπουμ και πήγα για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορούσα να δω ένα live μόνη μου, μιας και η υπόλοιπη ομήγυρη κατευθυνόταν προς Mazzy Star.

Έχω να σου πω για Beirut και ίσως το πιο μαζικό αίσθημα νοσταλγίας που έχει συμβεί ποτέ γύρω μου. Θα ήθελα να έχω περισσότερα για τους XX αλλά είναι που έχω λίγο εύφλεκτο και ανεξέλεγκτο ταπεραμέντο. Ακούγοντας τους από λίγο πιο μακρυά ωστόσο, σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να κάτσω όλο το βράδυ εκεί να τους ακούω να παίζουν.

Beirut

Έχω για Franz Ferdinand και το πρώτο “μεγάλο” live στο main stage. Το πρώτο σημείο που ο λαιμός σου πήγαινε να πλησιάσει τον κλειστό λαιμό του τραγουδιστή. Για το ‘Can’t stop feeling’ που το έμπλεξαν τόσο γαμάτα με το ‘I feel love’ της συγχωρεμένης και το theme από το Midnight Express.

Και μετά για Field. Που πήγα λίγο ξινισμένη μιας και εγώ ήθελα τον Talabot που μου άρεσε ο δίσκος που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε αλλά είχα τόσο, μα τόσο, ΜΑ ΤΟΣΟ άδικο. Εκεί λοιπόν διαπίστωσα πόσο μου έλειψαν τα πάρτι, το techno και τα νιάτα μου. Δεν είναι και τόσο εύκολο να χοροπηδάς σαν το κατσίκι στις 3 το πρωί (?) μετά από μια ηλικία και μετά. ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΞΕΜΕΘΥΣΤΟΣ! (αυτοί λοιπόν 3 μέρες μας πουλούσαν μη αλκοολούχα μπύρα να μου το θυμηθείς, δεν εξηγείται αλλιώς πως με τόσο κόσμο να πίνει τόση μπύρα δεν υπήρχαν καθόλου έκτροπα). Καλός κι ο Talabot δεν λέω, αλλά εκείνο το πράγμα στον Field θα χω να το θυμάμαι.

Μέρα δεύτερη και Rufus Wainwright για αρχή ή η πιο WTF ενδυματολογική επιλογή του φεστιβάλ. Πολυαναμενόμενοι Lower Dens. Ο κοκκινομάλλης κιθαρίστας που έμοιαζε αρκετά σαστισμένος και η εντελώς anti-rockstar φάτσα της τραγουδίστριας. Οι Cure και το 'From the edge of the deep green sea' που αν μου έλεγες τότε (παλιά) ότι θα το άκουγα κάποτε live, θα έκλαιγα. Στη μια ώρα που έκατσα έπαιξαν πολλά από τα χιτάκια που θα ήθελες (ήθελα) να ακούσεις.

Lower Dens

Από τους Wavves θυμάμαι τον σγουρομάλλη κιθαρίστα με το αμάνικο και την V-guitar και το '100 percent' των Sonic Youth. To λες κάτι παραπάνω από το απόλυτο τίποτα που θυμάμαι από M83. Όχι γιατί δεν μ’άρεσε. Γιατί πραγματικά δεν θυμάμαι. Και είπαμε ε; Πάντα ξεμέθυστη.

Wavves

Στον SBTRKT απλά έγινε αυτό που είχε γίνει και ακούγοντας τον δίσκο πέρσι. Πολύ ωραία μουσική με πολύ ανεξήγητης ύπαρξης για μένα r’n’b φωνητικά από πάνω. Εκεί που πηγαίνεις να χαθείς στο ηλεκτρονικούλι ερχόταν ο man να σου πει...hey babe...είμαι κι εγώ εδώ.

Rapture ή πώς ένα live μπορεί να σε ξεσηκώσει τόσο που να νομίζεις ότι παίξαν μόνο 6 κομμάτια. Ακόμα προσπαθούν να με πείσουν πως κράτησε μία και όχι μισή ώρα. Και έχοντας ανοίξει με το grace και κλείσει με το how deep (cheesy cheesy boys). Αποκάλυψη της βραδιάς το ψυχάκι Araabmuzik. Δηλαδή φίλε μας δουλεύεις. Όπως έγραψε πολύ εύστοχα φίλος “έχει σκίσει το sampler”. Θα σε παραπέμψω στα διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν στο youtube για να καταλάβεις τι εννοώ.

Και αισίως φτάσαμε στο Σάββατο. Τελευταίο ημίχρονο. Ξεκίνημα με αδιαφορούληδες Veronica Falls και (τυχαία) συνέχεια με χωματουργικές εργασίες-κατεδαφίσεις Lisabo.

Veronica Falls

Πέρασμα από Atlas Sound (θυμήθηκα την πατρίδα, την Ερμού και τους πλανόδιους μουσικούς της...ίδιος)

Για τους Beach House προσπάθησα. Όχι αρκετά ομολογώ αλλά προσπάθησα. Δεν. Στους Real Estate το ίδιο αδιάφορα τα πράγματα αλλά τουλάχιστον δεν ήσουν αναγκασμένος να πρέπει να έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις ΤΗΝ γκρουπάρα όπως στους Beach House.

Πολύ ωραία από το πουθενά πέρασα στους Chromatics, των οποίων ο δίσκος εξακολουθεί να μη με ενθουσιάζει, εκεί όμως ήταν πολύ σωστοί. Και ακολούθησαν οι Wild Beasts. Με το δοξάρι να σκίζει την κιθάρα στο πρώτο κομμάτι. Ένα live το οποίο ομολογώ πως είδα από την κερκίδα, αλλά απόλαυσα εξίσου πολύ. Και από το οποίο έφυγα θεωρώ αρκετά νωρίς μιας και σαν σωστό cheesy girl, έπρεπε να πάω να πιάσω κάγκελο για τους Justice.

Ήμασταν εκεί, εγώ και η Μάγδα, μπροστά από το αριστερό woofer. Ήταν το live που έκλεινε το τριήμερό μου. Δεν ξέρω πόσο πολύ χοροπήδηξα και πόσες φορές της είπα πως θα πεθάνω. Δεν ξέρω τι γινόταν πίσω από μας και δεν ξέρω πού ήταν οι υπόλοιποι. Δεν θυμάμαι πόσες φορές μπλέχτηκε το ‘We are your friends’ με το ‘Civilization’.

Μια βδομάδα μετά, τελειώνω αυτό το κείμενο και αύριο βγάζω επιτέλους το βραχιολάκι. Είναι όμως μια φωτογραφία που με κάνει να αναστενάζω κάθε φορά που την κοιτάω.