Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Όταν μιλήσαμε με τον Γιάννη Παπαϊωάννου στο τηλέφωνο για να του ζητήσω αυτά που θα διαβάσεις/ακούσεις παρακάτω, έβαλε τα γέλια ρωτώντας «εγώ είμαι και μεγάλος άνθρωπος, επιτρέπεται να πηδήξω καμιά πενταετία;». Εγώ όμως ήξερα ότι θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον MLITBOS. Γιατί ο Γιάννης εδώ και πάνω από 25 χρόνια, παίζει, καταγράφει και παρακολουθεί τα μουσικά πράγματα πατώντας σε δύο βάρκες. Σε εκείνη που έχει τις ρίζες της στο punk και τον έβαλε σε μπάντες όπως οι σκοτεινοί Rehearsed Dreams (πρόλαβες τη συλλεκτική κυκλοφορία που τους έκανε η Inner Ear τα Χριστούγεννα;), οι μεταγενέστεροι και πιο ώριμοι Raw αλλά και οι Spider’s Web. Και σε εκείνη που όλους τους καλούς technoheads χωράει και στην οποία κάνει κουπί τόσο ως ΙΟΝ, αλλά και ως ο γραφιάς που περιέγραψε την κυβερνοκουλτούρα με μερικά ιστορικά άρθρα στο ‘01’ των early ‘90s. Το τελευταίο του πρότζεκτ είναι οι Mech_nimal. Μαζί με τον φωτογράφο Freddie F. στα φωνητικά και τον TnG (ο Τάσος Νικογιάννης των Make Believe) στις κιθάρες, Αυτοπροσδιορίζονται ως ‘drone ‘n’ roll’ και παρουσιάζουν τη μεταβιοχημανική τους ηλεκτρονική προσέγγιση δύο φορές μέσα στην εβδομάδα που διανύουμε. Την Τετ. 25/4 στο 6 D.O.G.S (παρέα με τους Rattler Proxy, €5) και την Παρ. 27/4 στα 8 Δυτικά (Λεωφόρος Αθηνών 387, Αιγάλεω – μαζί με τους MeQ). Ας δούμε τι μουσική άκουγε…
Θυμάμαι ταξιδεύουμε με τρένο και ο μεγάλος αδελφός μου παίζει αυτό το δίσκο σε ένα φορητό πικ-απ του πατέρα μου. Φυσικά, η παιδική μελωδία της «Συννεφούλας» ήταν εκείνη που αυτόματα με κέρδισε, αλλά μέχρι σήμερα θυμάμαι πόσο μαγικό μου είχε φανεί εκείνο το ανάποδο εφέ στο τέλος της «Θαλασσογραφίας». Αργότερα στο σπίτι αυτό θα ήταν το κομμάτι που θα με έβαζε στο τριπ της επανάληψης, θα το άκουγα ξανά και ξανά και θα προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς θέλει να μου πει αυτός ο τρελός με την τόσο αποκαλυπτική φωνή.
Άλλος ένας δίσκος που ήρθε στο σπίτι χάρη στον μεγάλο αδελφό μου. Είναι ο πρώτος δίσκος που κυριολεκτικά θα παίξει με την φαντασία μου και θα με μυήσει στην μαγεία της μουσικής και του ήχου, είναι ο πρώτος διπλός δίσκος που δεν επιτρέπεται να παίζω μια από τις πλευρές του, είναι η αρχή μια συνεχούς μουσικής εξερεύνησης που ξεκίνησε από το ερώτημα «Είναι μουσική οι κραυγές της Ειρήνης Παππά όταν την κατασπαράζει το Θηρίο;».
Στα 15
JOY DIVISION - The Eternal
To punk άλλαξε τη ζωή μου. Και σίγουρα, δεν ήταν μόνο η μουσική. Μαζί με ό,τι καινούργιο έφερναν αυτά τα τραγούδια, ήταν σαν να έδιναν απαντήσεις σε κάποιον που άφησε τους δίσκους του μεγάλου αδελφού και άρχισε να ψάχνει μόνος του τι θέλει να ακούσει. Ωστόσο, την πρώτη φορά που έβαλα το Closer να παίξει, ξεκίνησα κατά λάθος από την δεύτερη πλευρά, και θυμάμαι μόλις τελείωσε το ‘The Eternal’, σήκωσα τη βελόνα, έβγαλα το δίσκο και τον πέταξα από το παράθυρο. Δεν θυμάμαι άλλο τραγούδι να με έχει ψυχοπλακώσει τόσο πολύ που να μην αντέξω να ακούσω το υπόλοιπο άλμπουμ με την πρώτη φορά.
BRIAN ENO – Fractal Zoom (Mary’s Birthday mix by Moby)
O Eno, o Μoby, το σάμπλερ, το 808, τα πάρτι, τα φράκταλς και μια αποκαλυπτικά νέα τεχνολογία, ένα βήμα πριν την ψηφιακή επανάσταση.
Στα 30
AUTECHRE - VLetrmx21
Θυμάμαι, είχα βάλει κάποτε το Tri Repetae ως δίσκο του μήνα στο περιοδικό που δούλευα και ο διευθυντής είχε πέσει να με φάει, γιατί φυσικά δεν του άρεσε. Εμένα μου άρεσε γιατί η χορευτική ηλεκτρονική μουσική γινόταν σκοτεινή συνδυάζοντας ακρωνύμια, ήχους και λέξεις συναρμολογημένες από μια απρόβλεπτα ηχητική γραμματική. Σκόπιμη η ανορθογραφία όπως και η χαλασμένη ρυθμολογία αυτού του σχήματος, που ακόμη μέχρι σήμερα, γεμάτη συνεχείς εκπλήξεις, με φέρνει αντιμέτωπο με έναν απίστευτο μουσικό ορίζοντα.
Στα 35
BOARDS OF CANADA – In A Beautiful Place Out In The Country
Ο ζεστός αναλογικός τους ήχος, γεμάτος νοσταλγία για το παρελθόν, με αναφορές σε μια χαμένη παιδική ηλικία και στον κόσμο της φύσης, θυμάμαι έπαιζε σχεδόν συνέχεια στις εκπομπές που κάναμε μαζί με τον Δημήτρη Πολιτάκη στον Klik FM. Αυτά τα σύντομα ιντερλούδια ή οι βινιέτες όπως τα αποκαλούν και οι ίδιοι οι Boards Of Canada, παραμένουν μέχρι σήμερα από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα μου στον αχανή κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής.
Στα 40
MOGWAI – Glasgow Mega Snake
Πρέπει να έχει να κάνει με την μεγάλη διάρκεια των κομματιών τους, με τα δυναμικά ξεσπάσματά τους και φυσικά με το γεγονός ότι δεν σου λείπει η φωνή από τα τραγούδια τους. Αν και θεωρώ ότι το post-rock είναι ατυχής τίτλος για όλη αυτή τη σκηνή, κάποια από τα χαρακτηριστικά ονόματα αυτής της παρέας έχουν σημαδέψει με την μουσική τους τις πιο πρόσφατες αναμνήσεις μου. Επίσης, η πρώτη εμφάνιση των Mogwai στην Αθήνα, κάπου στην Πειραιώς, βρίσκεται στην λίστα με τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ.
11°
