Από πού να αρχίσω τώρα; Ακούω Sonic Youth μια ζωή, τους ακούς και εσύ, τα χρόνια περνάνε αλλά αυτοί δεν έπαψαν λεπτό να σκαρφίζονται την πιο φρέσκια κιθαριστική μουσική των τριών τελευταίων δεκαετιών. Αντίθετα με τα όσα είχαμε μάθει να πιστεύουμε για τους διακριτούς ρόλους σε μια μπάντα, οι Sonic Youth εξαρχής δεν υπάκουσαν σε κανέναν από τους θεσμοθετημένους κανόνες. Γράφοντας συλλογικά, μετακινούμενοι από το ένα όργανο στο άλλο, από τον τάδε ήχο στον δείνα, μεταγγίζοντας στις συνθέσεις τους το νεύρο και τις εκάστοτε μεταβολές της αστραποβόλας ευφυΐας των δημιουργών της, οι Sonic Youth υπήρξαν ανέκαθεν πρωτίστως καλλιτέχνες και έπειτα μουσικοί. Ήταν ένα συνεκτικό πακέτο που συμπεριελάμβανε τραγούδια, εικαστικά, ποίηση, κοσμοθεωρία.
Τώρα που το σχήμα πέρασε στην εφεδρεία, ελπίζουμε προσωρινά, είναι μια καλή στιγμή να πέσει φως στον πιο προικισμένο υπαρχηγό του, τον Lee Ranaldo, την ενσάρκωση αυτής της ιδέας, που πέτυχε να αναγάγει το ροκ σε μια εκφραστική φόρμα απέραντων δυνατοτήτων. Ο Lee έγραφε τουλάχιστον ένα τραγούδι σε κάθε δίσκο των Sonic Youth, και τα τραγούδια του είχαν πάντοτε τον τρόπο να σε κάνουν ολοκληρωτικά δικό τους, από τα επικά «Hey Joni» και «Eric’s Trip» του «Daydream Nation», ως το «Skip Tracer», το «Mote», το «Wish Fulfillment» το «Caren Coltrane». Επίσης, πέρα από μνημειώδης παίκτης, (για μια υπενθύμιση των ολυμπιακών επιδόσεών του δείτε εδώ:
και εδώ:
...είναι δημοσιευμένος ποιητής με πλούσια βιβλιογραφία, φωτογράφος, συνεργός σε οποιοδήποτε πρότζεκτ βρέθηκε μπροστά του.
Ο Lee κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών ένα σόλο άλμπουμ, το «Between The Times And The Tides», που στο δικό μου σύμπαν, έχει μετατρέψει αυτό τον κακορίζικο Απρίλη σε φιέστα, μια τρομερή φιέστα, που γεφυρώνει όλα τα συστατικά της ροκ ευδαιμονίας: στέρεο μπάσο, μνημειώδη τύμπανα, κιθάρες σε θεσπέσια φόρμα, (ο Lee αποχωρίστηκε τις λατρευτές του Jazzmaster για μια Jarell JZH-1x, ενώ ας μνημονεύσω και τη συμμετοχή στο γκρουπ ενός ακόμη ανυπέρβλητου σολέιρο, του Nels Clein), ενορχηστρώσεις που πλάθουν στρώματα μελωδίας – κακοφωνίας, (με μια ιδιαίτερη έμφαση στη μελωδία, ωστόσο), και στίχους που αφήνουν κατά μέρους τα συνήθη μπίτνικ τερτίπια του Ranaldo προκειμένου να ερμηνεύσουν τον κόσμο υπό πιο ορθόδοξη γωνία.
just an hour or two before you go», τραγουδά στο εναρκτήριο «Waiting On A Dream», και συνεχίζει στον ίδιο middle of the road τόνο, πλάθοντας τη μία κινηματογραφική εικόνα μετά την άλλη, προκειμένου να φτιάξει ένα ορθόδοξο, σπουδαίο ροκ άλμπουμ, γεμάτο συναισθήματα, φαντασία και πιασάρικες συνθέσεις.
Παρακολουθήστε το βίντεο του «Angles», σκηνοθετημένο από τη σύζυγο του Ranaldo, Leah Singer:
Και το βίντεο του «Off the Wall», με υλικό από τη γκαλερί Glasslands, του Μπρούκλιν, σε σκηνοθεσία Patrick Suddah, Pantophobia, καθώς και του ίδιου του Lee Ranaldo:
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
