Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
H Kid Moxie είναι η Ελένη Χαρμπίλα. Ένα κορίτσι από το LA. Στα 18 της έφυγε από την Ελλάδα για σπουδές στο Λονδίνο κι ένα ταξίδι στην Καλιφόρνια έφτανε για να γίνει το μοιραίο. Να μείνει για πάντα εκεί. Κοντεύει πια να συμπληρώσει μια δεκαετία δουλεύοντας σκληρά για να διεκδικήσει τη θέση της στην ανταγωνιστική έδρα της βιομηχανίας του θεάματος.
Κάνει μουσική, θέατρο, σινεμά, κάτι περιέργους διαλογισμούς (που πάντα με μπερδεύουν όταν μου τα εξηγεί) πληρώνει το νοίκι της με διαφημιστικά, γνωρίζει μεγάλες μορφές όπως οι David Lynch/Al Pacino/Angelo Badalamenti και δεν ξεχνάει τι γίνεται πίσω στην Ελλάδα. Π.χ. συμμετείχε στον περσινό δίσκο του Serafim Tsotsonis και γράφει ανταποκρίσεις για την «Καθημερινή». Αυτόν τον καιρό ετοιμάζει τον καινούριο της δίσκο, τον θέλει λίγο πιο «ζεστό» και «φυσικό» από τις προηγούμενες electropop απόπειρες, δουλεύει μαζί με τον γνωστό μας «μουρλό» Gaslamp Killer σπικάρει σε ένα video game (‘Diablo 3’) έχει μια καινούρια ταινία στα σκαριά. Παράλληλα, δουλεύει με τον Nikonn (τον Νίκο Μπιτζένη των Mikro) σε ένα καινούριο πρότζεκτ. Το λες και multitasking. Έστειλε από το Los Angeles ένα ηλεκτρονικό γράμμα με τη μουσικής της ζωής της, τι μουσική άκουγε δηλαδή…
Θυμάμαι να λιώνω ένα παλιό πικ-απ με το δίσκο της «Λιλιπούπολης» καθώς και με τον «Καραγκιόζη Μάγειρα». Για ώρες. Για χρόνια. Υπάρχει ένας στίχος στο συγκεκριμένο κομμάτι που θυμάμαι ότι με ξεσήκωνε και μου έδινε μεγάλη χαρά: «Παιδιά της Λιλιπούπολης με γκλίτσες και ταγάρια, ας τρέξουμε στη Λίλιτσα και στα βαθιά χορτάρια». Δε γνωρίζω το γιατί.
Συνεχίζω να το θεωρώ από τα ομορφότερα κομμάτια τους. Οι Beatles - και ιδιαιτέρως το συγκεκριμένο - μου θυμίζουν πάντα τον πατέρα μου. Όταν ήμουν γύρω στα 10, πηγαίναμε πολλά ταξίδια με αυτοκίνητο και μας τους έπαιζε συνεχώς, μεταφέροντάς μας την αγάπη του αλλά και τη γνώση του για τη μουσική τους. Μετά έπεφτε κι ένα μικρό προφορικό κουίζ για να σιγουρευτεί ότι τον ακούγαμε. Ανεκτίμητο: Με βάση την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του καθενός, μας έμαθε να ξεχωρίζουμε το ένα «σκαθάρι» από τ' άλλο.
Στα 15
LaTour – Blue
Το είχα ακούσει στην ταινία «Βασικό Ένστικτο» και το έψαχνα για χρόνια μέχρι που κατά τύχη το βρήκα σε ένα μικρό δισκοπωλείο στο Κολωνακι. Στην εφηβεία αλωνίζαμε με την παρέα μου όλη την Αθήνα πηγαίνοντας μετά μανίας από το ένα κλαμπ στο άλλο. Το αθηναϊκό clubbing της δεκαετίας του '90 «ζει» πολύ ρομαντικά μέσα μου. Άκουγα πολύ trance, ambient και house και θεωρώ ότι το συγκεκριμένο έχει πιάσει τον παλμό εκείνης της εποχής.
Στα 20
INTERPOL - Untitled
Είχα μόλις μετακομίσει στο Σαν Φρανσίσκο όταν βγήκε το Turn On The Bright Lights των Interpol και ομολογώ ότι είναι από τους λίγους δίσκους που μου έχουν δημιουργήσει τέτοια εμμονή. Τον άκουγα κάθε πρωί στο τραίνο στη διαδρομή για το πανεπιστήμιο και κάθε βράδυ καθώς έκοβα βόλτες στην καινούρια μου γειτονιά. Τον έχω συνδέσει με τα συναισθήματα μαγείας και δέους που μου δημιουργεί μια αμερικανική μεγαλούπολη. Το ‘Untitled’ είναι το πρώτο κομμάτι που έπαιξα στο μπάσο.
Η επόμενη εμμονή ήταν οι ταινίες του David Lynch και η μουσική τους. Στα 25 έφυγα από το Σαν Φρανσίσκο για το Λος Άντζελες και ένιωσα ότι αυτή η πόλη λειτουργεί μάλλον ως ο σιωπηλός του συνένοχος. Οι ήχοι που είχα ήδη αγαπήσει στις ταινίες του ταίριαζαν πολύ μ' αυτόν τον καινούριο και αλλόκοτα όμορφο τόπο.
ΣΗΜΕΡΑ
THE WALKER BROTHERS – The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore
Τελευταία ακούω συνεχώς παλιά κομμάτια που μιλούν για τα πιο σκοτεινά πράγματα με τον πιο λαμπρό τρόπο. Δεν ξέρω αν αυτό δηλώνει αισιοδοξία ή απαισιοδοξία. Ματαιοδοξία, ίσως.
Κι αυτά είναι τρία δικά της, σε διαφορετικές περιόδους...
22°
