Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Πρώτη διεθνή συμμετοχή στο MLITBOS αυτήν την εβδομάδα. Ο Tolga Fidan είναι γείτονας, κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε καλές τέχνες στο Λονδίνο, έζησε στο Παρίσι πριν τελικά μετακομίσει – που αλλού – στο Βερολίνο. Άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στο ενTechno του 2011 και μέσα σε λίγους μήνες επανέρχεται στην πόλη μας.
Στο showcase της γαλλικής ετικέτας Eklo, μαζί με τον Seuil, που στήνει το Σάββατο η ομάδα του 6 D.O.G.S (€10). Deep twisted techno με αρκετές μεσογειακές/ ανατολίτικες πινελιές όπως θα καταλάβεις διαβάζοντας τι μουσική άκουγε στα… (εντάξει παρέκαμψε λίγο το μοτίβο της πενταετίας, αλλά χαλάλι του)
Δεν ήμουν καν πέντε και οδηγούσαμε από την Κωνσταντινούπολη στο Παρίσι . Το επαναλάβαμε πολλές φορές με την οικογένειά μου, αλλά για μένα ήταν η πρώτη φορά τότε.
Οι γονείς μου άκουγαν Doors και τέτοια, αλλά για κάποιο λόγο – επειδή μάλλον η μαμά μου το αγαπούσε – το κομμάτι αυτό κόλλησε στο repeat επί τρεις ημέρες ταξιδιού και αγκυροβόλησε στο μυαλό μου.
Είναι πιθανότατα το πιο cheesy κομμάτι που μου αρέσει, αλλά ελάτε τώρα, ποιος δε θυμάται το σαξόφωνό του;
Καθοριστικό σημείο στη μουσική μου ζωή. Για ένα χρόνο άκουγα punk, Sex Pistols – Sham 69 – Buzzcocks και σιγά σιγά ανακάλυπτα τους Doors, τον Jimi Hendrix και τον Serge Gainsburg μέσω του πατέρα και του θείου μου, ώσπου έπεσε στα χέρια μου ένας δίσκος των Sonic Youth. Μου άλλαξε τη μουσική αντίληψη, θυμάμαι ένας φίλος πήγε στη Νέα Υόρκη με τους γονείς του και όλοι του δώσαμε χρήματα για να μας φέρει πίσω το Goo των SY σε κασέτα. Κι όταν έφτασε αυτό έγινε το αγαπημένο μου τραγούδι, 2 χρόνια μετά είχαμε φτιάξει την πρώτη μας μπάντα παίζοντας «σαν τους Sonic Youth» με πολύ feedback και πειραματισμό. Τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στην Τουρκία δεν το έπιαναν, αλλά τα καταφέραμε να παίζουμε κάθε Παρασκευή σε ένα από τα μεγαλύτερα ροκ μπαρ της Κωνσταντινούπολης. Όταν έρχονταν οι μπάτσοι, μας έκρυβαν στο πίσω μέρος του μπαρ…
Στα 15
APHEX TWIN - Mookid
Άλλο ένα φανταστικό άλμπουμ, άλλο ένα καθοριστικό σημείο για μένα. Ήταν η πρώτη μου επαφή με την ηλεκτρονική μουσική και ειδικά αυτό το κομμάτι έχει ένα ειδικό impact, αλλά δεν μπορώ να το γράψω. Είναι παράνομο και δεν μπορεί να ανέβει on-line.
Η πρώτη φορά που άκουσα house. Νόμιζα ότι ήταν μουσική για ηλίθιους, αλλά η πρώτη φορά που άκουσα αυτό το άλμπουμ του Luomo έμοιαζε με χαστούκι στο πρόσωπο. Το ακούω ακόμα, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, δηλαδή φτιάχτηκε πριν από 12 χρόνια και ούτε συγκρίνεται με τις βλακείες που βγαίνουν σήμερα. Επίσης, αυτός ο δίσκος με ώθησε στο να κάνω house, πριν ασχολιόμουν με instrumental hip hop και warp records stuff.
Σήμερα
Στα 25 μου είναι δύσκολο να έχω ένα μόνο αγαπημένο μετά από χρόνια συγκέντρωσης μουσικής στο μυαλό μου που μερικές φορές είναι δύσκολο να τη διαχειριστώ. Συνέχεια ανατρέχω στη δισκοθήκη για να ανακαλύψω πράγματα που μου έχουν ξεφύγει στα 10-15 χρόνια που τη σχηματίζω. Αλλά, παράλληλα, από τα early ‘20s μου ψάχνω παλιότερη τούρκικη ψυχεδέλεια και disco. Έπαιξα μάλιστα τέτοια tracks την τελευταία φορά που ήρθα στην Αθήνα και μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι υπήρχε πολύς κόσμος που τα ήξερε. Πραγματικοί connoisseurs!
Μερικά δείγματα της μουσικής που αγαπώ τον τελευταίο καιρό είναι τα παρακάτω:
Η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται επ’ άπειρον
Κι ένα δείγμα της δουλειάς του στην εξαιρετική Vakant…
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
