Οι Bokomolech θα μπορούσαν πολύ εύκολα αυτή τη στιγμή να είναι χομπίστες. Να μην μπλέκουν με δουλειές, ωράρια, υποχρεώσεις, κρίση και να έχουν το πρόβλημα της ζωής τους λυμένο. Αρκεί να είχε επιβάλλει κάποιος το Xero-σημο σε κάθε κυκλοφορία της «ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής» που τους ακολούθησε. Γιατί το Xero, το 1995, πιάνοντας απόλυτα το εναλλακτικό zeitgeist της παγκόσμιας στιγμής, ήταν ένα καθοριστικό άλμπουμ που απέδειξε ότι «ναι, μπορούν να το κάνουν πολύ καλά και στην Ελλάδα».
Στην πραγματικότητα μπορούν να το κάνουν πολύ καλύτερα από πολλούς εκεί έξω, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα στα 4 LPs που ακολούθησαν μέχρι το 2003. Σε δύο απ’ αυτά μάλιστα συνεργάστηκαν και με τον βαρύ Steve Albini, όπως θα γνωρίζεις αν αδημονείς για τον καινούριο τους δίσκο. Όμως οι συνθήκες δεν ήταν οι κατάλληλες για να προκαλέσουν το ντόμινο που έφερε ας πούμε το Flood των Raining Pleasure στις αρχές των ‘00s. Ίσως γιατί εμφανίστηκαν σε μια εποχή που ο ελληνικός στίχος τυραννούσε αυτό που συζητήσιμα ερμηνευόταν ως «ροκ», ίσως γιατί ήταν οι ίδιοι «αντικαριερίστες», ίσως γιατί δεν υπήρχαν τα προωθητικά μέσα της επόμενης δεκαετίας που προκάλεσαν την (όποια) έκρηξη του ελληνικού indie. Κάπως έτσι αποσύρθηκαν σιωπηλά το 2003, μεταβλήθηκαν αυτόματα σε «αγία» επιρροή, εμφανίζονταν πολύ σποραδικά ανακαλύπτοντας εν τη απουσία τους καινούριους fans κι έκαναν μερικούς ανθρώπους πολύ πλούσιους ή τυχερούς ως κατόχους εξαντλημένων βινυλίων.
Αυτό που κυκλοφορούσε ως φήμη τα προηγούμενα χρόνια, είναι πια γεγονός. Ο καινούριος τους δίσκος. Λέγεται Mass Vulture, κυκλοφορεί από την Inner Ear και σύμφωνα με τους ίδιους είναι ο πλέον «πολιτικός» τους δίσκος.
«Αυτό αντικατοπτρίζεται και στον τίτλο του, ο οποίος είναι μια προσπάθεια συμπύκνωσης των δύο βασικών θέσεων που έχουν αναπτυχθεί στο δημόσιο λόγο γύρω από την ελληνική κρίση, θέσεων που μπορούν να κωδικοποιηθούν γύρω από το δίπολο ενοχή - θυματοποίηση, και μαζί μια θέση που τις συνδυάζει. Το “Mass Vulture” αναφέρεται περισσότερο σε μια διαδικασία (σχηματικά, την εφαρμογή του «Δόγματος του Σοκ» σε μια κοινωνία) παρά σε ένα υποκείμενο. Στους μηχανισμούς εκείνους της μαζικής κουλτούρας που συστηματικά προέβαλλαν (και, ανάλογα με τη συγκρότηση και τις άμυνες του καθενός, επέβαλαν) ένα μοντέλο σκέψης και συμπεριφοράς που έκανε την κοινωνία πρόσφορο και ευάλωτο στόχο για τέτοιου είδους επιθέσεις».
Ακολουθεί το Mass Vulture σε αποκλειστική προακρόαση από το athensvoice.gr με σχόλια της μπάντας πάνω σε κάθε τραγούδι.Οι Bokomolech πια είναι οι: Δημήτρης Ιωάννου (φωνή)/Βλάσης Καραγιάννης (ντραμς)/Χριστίνα Κασσεσιάν (κιθάρα)/Λίλα Κατερινάκη (μπάσο)/Τάσος Πρωτόπαπας (keyboards, λούπες)/Κώστας Ραγκούσης (κιθάρα)…
(το streaming ήταν διαθέσιμο για το πρώτο δεκαήμερο της κυκλοφορίας... μπορείς να αγοράσεις το άλμπουμ στο inner ear online shop )
Δουλεύαμε επί χρόνια πάνω στη βασική μελωδία του κομματιού μέχρι που το κομμάτι «ξεκλείδωσε» τελικά μέσω της ρυθμικής του βάσης και με τη συμμετοχή του Τάσου και της Χριστίνας. Το τραγουδιστικό μέρος πάντως, μας δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο: ο Δημήτρης θυμάται να παίζει το κομμάτι στο repeat στο αυτοκίνητο ψάχνοντας το ύφος και τη μελωδία. Το 'Capital U' ανέλαβε το δύσκολο ρόλο, της εισαγωγής του άλμπουμ, παρότι δεν είναι πολύ αντιπροσωπευτικό ή, μάλλον, ακριβώς επειδή δεν είναι πολύ αντιπροσωπευτικό.
Buildings Creep
Τάσος: Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια για δύο λόγους - α) Περίπου ένα μήνα πριν ο Δημήτρης βαφτίσει το τραγούδι, είχα γράψει ένα κομμάτι μόνος μου το οποίο το έλεγα ‘Departing Houses’ και β) θυμάμαι τον Κώστα στο studio να ζητάει να παίξει ένα μέρος στη κιθάρα που δεν είχε ξαναπαίξει ποτέ του. Κλείστηκε σε ένα δωμάτιο, έβαλε τον ενισχυτή τρομαχτικά δυνατά και με έναν ήχο που δεν έπειθε κανέναν μας, και μας είπε να πατήσουμε το record. Ο ενισχυτής είμαι σίγουρος ήταν μάρκας Sweeney Todd γιατί ο ήχος ξύριζε άσχημα (και έπαιρνε κεφάλια), αλλά όταν έπαιξε αυτό που είχε στο μυαλό του, πάθαμε πλάκα. Θυμάμαι εμένα και την Λίλα μπροστά στην κονσόλα, σχεδόν να χορεύουμε και να γελάμε σαν μικρά παιδία με το πόσο μας άρεσε αυτό που έπαιζε.
Is It Not True
Το τραγούδι αυτό, αν και από τα πρώτα κομμάτια που ολοκληρώθηκαν, ήταν από τα τελευταία που ετοιμάστηκαν για τον δίσκο. Ο λόγος ήταν η εμμονή στο να γίνει μια μείξη που να υπηρετεί το «σκοτεινό» χαρακτήρα των στίχων. Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα θορυβώδες, αλλά ταυτόχρονα ήσυχο περιβάλλον στο οποίο ο «πρωταγωνιστής» θα κάνει την αυτοκριτική του. Θορυβώδες επειδή πλέον όσα λέει είναι ήσσονος σημασίας. Ήσυχο γιατί θέλαμε το «παράπονο» του να ακουστεί με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «φωτογένεια», πριν, φτάνοντας στο τέλος και αναγνωρίζοντας την θέση του, να ξεσπάσει.
Six Million Years
Το παλιότερο κομμάτι του δίσκου, που παίζουμε χρόνια στις συναυλίες, με διάφορους τρόπους και με διαφορετικούς στίχους. Επίσης, πρόκειται για το κοντινότερο θεματικά κομμάτι στον τίτλο του δίσκου (παρότι μπορεί να διαβαστεί και τελείως διαφορετικά). Εμπνευσμένο από ένα τεύχος του Filth του Grant Morrison και γραμμένο το καλοκαίρι του 2009, είναι εκπληκτικό το πόσο επίκαιρο το αισθανόμαστε τώρα.
Concrete
Κάθε ιδέα που προσθέταμε σε αυτό το κομμάτι, από την πρώτη στιγμή που ενθουσιαστήκαμε με την βασική του μπασογραμμή, το έκανε καλύτερο: η παραλλαγή του μπάσου στο ρεφρέν, το σολάκι στην κιθάρα, η αλλαγή στο τέλος. Στιχουργικά, ξεκίνησε ως σχόλιο πάνω στην καρκινική εξάπλωση του ελληνικού αστικού χώρου και κατέληξε σε εικόνες (εσωτερικής και εξωτερικής) αποκαλυπτικής ερήμωσης.
Το πιο «αφηγηματικό» κομμάτι του δίσκου, για κάτι που δεν έχει τελειώσει ακόμα, κάτι που έχει, και κάτι που δεν τελειώνει ποτέ.
Belt
Το πιο ριζικά αλλαγμένο κομμάτι κατά τη διαδικασία της μείξης και –παραδόξως- ένα από τα πρώτα που ολοκληρώθηκαν. Αν και διαφοροποιείται κατά κάποιο τρόπο ηχητικά από το σύνολο του album, αποτελεί πλέον αναπόσπαστο τμήμα του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια μείξη του Xero και του Slowburner ενώ είμαστε στο 2012.
Sandstorm
Δημήτρης: Με την «παλιομοδίτικη» μελωδική έκφρασή του και το ερωτικό θέμα που υπαγορεύτηκε σχεδόν από αυτήν, παραπέμπει νομίζω ξεκάθαρα στο Xero. Πριν ντυθεί με στίχους, μου έφερνε πάντα στο νου το ξέσπασμα μιας σφοδρής καταιγίδας που διακόπτει μια μεθυσμένη καλοκαιρινή βραδιά στην παραλία.
Stitches
Αυτό το λυσσασμένο punk ξέσπασμα προσφερόταν θεωρητικά για πολιτικό τραγούδι καταγγελίας κ.λπ. Όμως, η πρόσκληση του Στέφανου Ρόκου για συμμετοχή στη συλλογή Horror And Romance On Another Planet μας άνοιξε μια ενδιαφέρουσα προοπτική: να προτείνουμε ένα κομμάτι με εσκεμμένα κόντρα ύφος στις ονειρικές εικόνες του Στέφανου, και διατηρώντας το θέμα της σεξουαλικής έντασης, να αναδείξουμε τον εφιάλτη που υποβόσκει σε αρκετές από αυτές.
Out of My System
Θεματικά ξεκινά εκεί που τελειώνει το ‘Stitches’, και συνολικά είναι το πιο κοντινό κομμάτι στο ύφος του Jet Lag.
Το Mass Vulture κυκλοφορεί σε λευκό βινύλιο και CD στις 20/2 από την Inner Ear
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
7°
