Η τιμή, η δόξα, η απόγνωση, η ήττα, οι αγώνες, η περηφάνια αποκτούν ηχητική διάσταση. Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης Bill Morrison συνθέτει ένα κολάζ από αποσπάσματα επικαίρων για την ταινία «The Miners’ Hymns», που εικονογραφεί την προσπάθεια, την αγωνία, τις νίκες και τις ήττες των Άγγλων ανθρακωρύχων, και ο Ισλανδός Johann Johannsson διαλέγει τα (παραδοσιακά για την περιοχή) πνευστά για να βασίσει τη μουσική του δημιουργία που συμπληρώνει αποφασιστικά τις εικόνες, χωρίς όμως να φτάνει στο ύψος που μας έχει συνηθίσει.
Giovanna Pessi - If Grief Could Wait (***)
Η Ελβετίδα αρπίστρια του μπαρόκ Giovanna Pessi και η Susanna Wallumrod, τραγουδίστρια των Magical Orchestra από τη Νορβηγία, συναντιούνται με τη μουσική του Henry Purcell (αλλά και του Cohen και του Nick Drake) για μια απόπειρα σύνδεσης διαφορετικών κόσμων: του παλιού με το καινούργιο, του έντεχνου με το ποπ. Βοριοευρωπαϊκή αποστασιοποίηση, επαγγελματική τελειότητα, συναισθηματική ψυχρότητα κάνουν το αποτέλεσμα ένα ικανοποιητικό ακρόαμα χωρίς ψυχή. Ιδανικό για ψυχρά κλίματα…
Leila - U&I (***)
Η Ιρανή Leila Arab, που ζει χρόνια στο Λονδίνο, συνεργάζεται για τον τέταρτο δίσκο της (και δεύτερο για τη Warp) με τον Αμερικάνο dj/παραγωγό Mr Sims, που έχει μετακινηθεί στο Βερολίνο. Το πολυπολιτισμικό αυτό χαρμάνι προκαλεί μια βίαιη έκρηξη «πρωτόγονης» electronica –με αναφορές στον Aphex Twin και τους Nine Inch Nails–, που υπονομεύει μεθοδικά κάθε προοπτική «ευχάριστης» ακρόασης, διαλύοντας τις μελωδίες και κατακερματίζοντας το χρόνο. Μόνο που η υπονόμευση υπερτερεί της συναρμολόγησης, η διάλυση της δημιουργίας.
Όσο καλή οργάνωση και να ’χει γίνει, όταν 10 μουσικοί και παραγωγοί από την Αγγλία φτάνουν στην Κινσάσα για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ μέσα σε 5 μέρες συνεργαζόμενοι με 50 ντόπιους μουσικούς, δεν περιμένεις θαύματα. Παρόλ’ αυτά, η παρέα του Damon Albarn (Dan the Automator, Actress, Alwest, Marc Antoine, Richard Russell κ.ά.) και οι Κονγκολέζοι μουσικοί βρίσκουν κοινό τόπο και δημιουργούν ένα όχι ευκαταφρόνητο χαρμάνι από ντόπιους ήχους, ρέγκε, ποπ, dub, electro, που περισσότερο πρέπει να εκληφθεί ως «work in progress» παρά ως μουσική πρόταση.
The Decemberists - We All Raise Our Voices To The Air (****)
Ένα διπλό άλμπουμ με ζωντανές ηχογραφήσεις από την πρόσφατη περιοδεία του γκρουπ, όπου συνδυάζονται επιτυχώς και παρουσιάζονται με ευφρόσυνο τρόπο (όπως αξίζει σε ένα live) όλες οι μουσικές τους διαστάσεις, από το indie ως την country και απ’ τη folk ως την αμερικάνικη παράδοση. Ο Colin Meloy είναι χαρισματικός frontman, η μπάντα αποδίδει όπως πρέπει σε συναυλία, το κοινό παίζει το ρόλο του «12ου παίκτη» και το συνολικό αποτέλεσμα θυμίζει κάτι από τα σπουδαία live άλμπουμ του ’60 και του ’70.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
